سری جدید بازی مافیا بدون غافلگیری برگشته است

سری «مافیا» همواره یک استثنا در ژانر اکشن-جهان‌باز بوده است. در حالی که نسخه اول در سال ۲۰۰۲ می‌توانست به سادگی یک کلون از سری Grand Theft Auto تلقی شود، اما «مافیا» و عناوین بعدی آن با تمرکز بر روایت‌های داستان‌محور و فضاسازی دقیق در یک دوره زمانی خاص، جایگاه ویژه‌ای برای خود دست‌وپا کردند. سری بازی‌های مافیا، همیشه در بازسازی یک دوره تاریخی موفق بوده است؛ از خیابان‌های شیکاگو و نیویورک در دهه‌های ۳۰ و ۵۰ تا فضای پرتنش نیوبوردو در دوران جنگ ویتنام.

بازی «Mafia:The Old Country» نیز این سنت را با به تصویر کشیدن سیسیل در اوایل قرن بیستم با موفقیت ادامه می‌دهد، اما در نهایت توسط مکانیک‌های سطحی و طراحی قدیمی خود محدود می‌شود.

داستان و شخصیت‌ها: روایتی آشنا، اما جذاب
به گزارش gamespot.com داستان بازی، ماجرای «انزو فاوارا» را دنبال می‌کند که پس از فرار از شرایط طاقت‌فرسای کار در معادن گوگرد، با خانواده تبهکار «تُریسی» آشنا می‌شود. «دان تریسی»، رئیس مرموز و آرام این خانواده، «انزو» را زیر پر و بال خود می‌گیرد. در طول داستان ۱۲ ساعته بازی، انزو عمیق‌تر در دنیای جرم و جنایت غرق می‌شود. این یک داستان گانگستری نسبتاً قابل پیش‌بینی است، اما به لطف شخصیت‌های قوی، اجرا‌های عالی و نویسندگی هوشمندانه، به سطح بالاتری ارتقا یافته است.

شخصیت‌ها در ابتدا کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسند؛ انزو در ساعات اولیه ساکت و گوشه‌گیر است و «لوکا»، مربی او، یک گانگستر معمولی به نظر می‌رسد. اما بعد از چند فصل ابتدایی، شخصیت آنها عمق بیشتری پیدا می‌کند. به ویژه «لوکا» که به راهنمای انزو در زندگی جدیدش تبدیل می‌شود و «چزاره»، برادرزاده تندخوی دان تریسی که با چالش‌های انتظارات عمویش دست‌وپنجه نرم می‌کند، به خوبی توسعه می‌یابند. با این حال، داستان اصلی مسیری را طی می‌کند که پیش از این بارها، حتی در همین سری، دیده‌ایم. در مقایسه با ریسک‌های روایی نسخه سوم، Mafia:The Old Country بسیار محتاطانه عمل می‌کند و برای طرفداران فیلم‌های گانگستری، غافلگیری خاصی به همراه ندارد.

دنیای زیبا، اما بی‌روح: نقطه قوت و ضعف همزمان
نقطه قوت اصلی Mafia:The Old Country در فضاسازی آن نهفته است. حومه سیسیل و شهر خیالی «سن سلسته» نفس‌گیر هستند. معماری، لباس‌ها، وسایل نقلیه و سلاح‌ها همگی به زیبایی طراحی شده و کاملاً با آن دوران تاریخی مطابقت دارند. استودیوی Hangar ۱۳ از این قدرت خود آگاه است و در بسیاری از مأموریت‌ها، شما را مجبور به قدم زدن آهسته در محیط‌های پرجزئیات می‌کند تا داستان‌سرایی محیطی و جهان‌سازی غنی بازی را به نمایش بگذارد.

سازندگان با ارجاع به رویداد‌های واقعی تاریخی، روایت را به زیبایی با محیط گره زده‌اند. به عنوان مثال، شروع بازی در معادن گوگرد تصادفی نیست. در اوایل قرن بیستم، گوگرد یکی از صادرات اصلی سیسیل بود و این معادن به دلیل شرایط کاری مرگبار و استثمار کارگران شهرت داشتند. این تنها یک نمونه از نحوه استفاده بازی از تاریخ برای غنی‌سازی داستان و شخصیت‌هاست.

با این حال، با وجود تمام این جزئیات، دنیای The Old Country بیشتر به یک نمایشگاه موزه‌ای استادانه شباهت دارد تا یک بازی ویدیویی. تعامل با محیط خارج از اهداف اصلی مأموریت‌ها تقریباً صفر است. هیچ نیروی پلیسی وجود ندارد، شخصیت‌های غیرقابل بازی (NPC) حتی به هرج‌ومرج‌آفرینی شما واکنشی نشان نمی‌دهند و استفاده از سلاح در اکثر مکان‌های اصلی محدود است. این مسئله باعث می‌شود دنیای بازی با وجود زیبایی، بسیار تک‌بعدی و بی‌روح به نظر برسد.

گیم‌پلی؛ پاشنه آشیل بازی
این ضعف در گیم‌پلی نیز مشهود است. بازی برای ایجاد تنوع، به تعدادی مراحل مخفی‌کاری با شکست آنی (Instant-Fail) و سیستم چک‌پوینت ضعیف متکی است که تجربه‌ای خسته‌کننده را رقم می‌زنند. در یکی از این مراحل، کوچکترین اشتباه شما را به ابتدای مسیر بازمی‌گرداند، که با توجه به اینکه در نهایت درگیری مسلحانه رخ می‌دهد، تمام تلاش‌های شما را بی‌معنا می‌کند.

سیستم مبارزه‌ها نسبت به نسخه ریمیک سال ۲۰۲۰ پیشرفت کرده، اما هنوز هم یک شوتر سنگرمحور (کاور-بیس) معمولی است. نشانه‌گیری با کنترلر کمی خشک است، اما طراحی صدای انفجاری سلاح‌ها و بازخورد قدرتمند آنها، حس مرگباری را به خوبی منتقل می‌کند. هوش مصنوعی دشمنان در درجه سختی استاندارد نیز چالش‌برانگیز است و شما را وادار به واکنش سریع می‌کند.

با این حال، بسیاری از برخورد‌های مهم به یک دوئل با چاقو ختم می‌شود. این مبارزات از نظر مکانیکی ساده هستند و اگرچه در ابتدا تنوع خوبی ایجاد می‌کنند، اما به سرعت تکراری و از نظر روایی، مضحک می‌شوند. تقریباً تمام دشمنان اصلی حاضرند سلاح گرم خود را کنار بگذارند تا با انزو دوئل کنند. با توجه به فضای واقع‌گرایانه داستان، این تصمیم طراحی بسیار عجیب به نظر می‌رسد و در بسیاری از موارد، یک میان‌پرده سینمایی یا یک درگیری مسلحانه ساده می‌توانست گزینه بهتری باشد.

سری جدید بازی مافیا با عنوان «سرزمین قدیمی» (Mafia:The Old Country) در بهترین لحظات خود، زمانی که به شما اجازه می‌دهد در مناظر و صدا‌های سیسیل غرق شوید، می‌درخشد. این بازی مانند نسخه‌های قبلی، در بازسازی ظاهر و حس‌وحال یک دوره تاریخی با سرمایه‌گذاری روی جزئیات، موفق عمل می‌کند. اما متأسفانه، گیم‌پلی تکراری و طراحی مراحل قدیمی، آن را عقب نگه داشته و باعث شده بیشتر شبیه به یادگاری از اوایل دهه ۲۰۱۰ باشد تا یک بازی مدرن.