قطعی اینترنت در زمان قطعی برق با انرژی هسته‌ای تمام می‌شود؟!
به گزارش خبرگزاری آنا؛ قطعی و اختلال اینترنت و تماس در زمان خاموشی‌های دو ساعته که این روزها در کشور رخ می‌دهد، سبب شده تا کنار آمدن با خاموشی‌ها دشوارتر شود و خیلی از ما زمانی که قطعی برق دو ساعتۀ محل کار یا منزلمان شروع می‌شود، با استرس و نگرانی جدیدی رو‌به‌رو باشیم، آن هم چگونگی برقراری ارتباط پایدار در زمان خاموشی‌ها است.
سایت‌های مخابراتی همراه موسوم به BTS برای پایدار ماندن از باتری‌های اضطراری استفاده می‌کنند، ولی مسائلی از قبیل افزایش استفاده از شبکه در مقایسه با زمانی که باتری‌ها نصب شده‌اند، استهلاک و... وضعیت آنها را بحرانی کرده است و به گفتۀ وزیر ارتباطات فقط قادر به روشن ماندن و حفظ پایداری شبکه برای ۲۰ تا ۳۰ دقیقه هستند، امری که سبب می‌شود تا دقایقی بعد از شروع خاموشی‌ها ما نسل وابسته به فناوری مستأصل به دنبال گوشه‌ای از منزل و محل کار باشیم که هنوز کور سوی از آنتن در آنجا وجود دارد و می‌توانیم با آشنایان تماس بگیریم یا امور وابسته به اینترنت خود را انجام دهیم.
سیدستار هاشمی، وزیر ارتباطات کابینۀ چهاردهم در خصوص چالش باتری‌های سایت‌های مخابراتی در «جلسه شورای اداری مازندران» ۵ خردادماه سال جاری برگزار شد، تأکید کرد: باتری‌های سایت‌های ارتباطی نمی‌توانند ناترازی انرژی را جبران کنند و تنها برای محافظت از تجهیزات در برابر خاموشی‌های ناگهانی طراحی شده‌اند.
وی در این خصوص اضافه کرد: این باتری‌ها به طور میانگین ۲۰ تا ۳۰ دقیقه تجهیزات را حفظ می‌کنند و نمی‌توانند سایت‌های مخابراتی را در زمان خاموشی‌ها روشن نگه دارند. وزیر ارتباطات همچنین در این جلسه گفت که اپراتور‌های تلفن همراه بیش از ۱۰ هزار میلیارد ریال خسارت از خاموشی‌ها دیده‌اند!
این البته تنها اظهار نظر هاشمی، دربارۀ تأثیر خاموشی‌ها بر ارتباطات نبود، برای نمونه او دراظهار نظر دیگری که روز ۱۱ خرداد ماه در رسانه‌ها مطرح کرد، گفت: باتری‌های سایت‌های مخابراتی طبق استاندارد‌های جهانی تنها ۲۰ دقیقه و در بهترین حالت یک ساعت سایت را فعال نگه می‌دارند، اما این مدت زمان برای جبران ناترازی برق کافی نیست.
وی در خلال سخنان خود تأکید کرد که هرچه تعداد قطعی برق بیشتر شود، طول عمر باتری‌ها کاهش می‌یابد و نوسازی باتری‌ها نیازمند سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی است.
گفته‌های وزیر ارتباطات نشان می‌دهد که در صورت افزایش ناترازی، ارتباطات هم مانند بسیاری از بخش‌ها تأثیر زیادی از خاموشی‌ها خواهد پذیرفت که چالش‌هایی همچون افت کیفیت خدمت به مردم و ضرر هنگفت برای اپراتورها را به دنبال خواهد داشت.
راه‌های مختلفی برای مواجهه با این چالش‌ها تاکنون مطرح شده است، اما آیا می‌دانستید که یکی از راهکار‌های پایدار و اساسی برای تأمین انرژی سایت‌های مخابراتی به صورت عمومی و در مواقع اضطراری، استفاده از فناوری هسته‌ای و ابزار‌های مرتبط با آن است؟! توسعۀ رقومی (دیجیتالی) کشور‌ها ارتباط مستقیمی با توانایی لازم برای تأمین فناوری‌های لازم برای انرژی رسانی و انرژی سازی پایدار دارد، موضوعی که دستکم در حال حاضر راهکاری مطلوب‌تر از بهره‌برداری از انرژی هسته‌ای برای آن وجود ندارد.
البته شاید در حال حاضر استفاده از این انرژی برای تأمین انرژی اضطراری و پایدار فناوری‌های رقومی به دلایلی مانند هزینۀ بالا، مجوز‌های مورد نیاز زیست‌محیطی یا نیاز به قوانین لازم، به طور گسترده عملیاتی نشده باشد، ولی در ماه‌ها و سال‌های آینده حتماً یکی از راهکاری جدی و مبنایی برای پاسخ به نیاز مردم در زمینه‌های مختلف از جمله حفظ کیفیت و پایداری ارتباطات است.
زمانی که این نیاز به طور گسترده و فراگیر حس شود، هرکشوری ابتدا سعی خواهد کرد تا نیاز خود را برطرف کند و البته همچون تجربه‌های تاریخی متعدد در رابطه با قدرت‌های بزرگ شرقی و غربی از مزیت فناورانۀ خود به عنوان یک اهرم فشار جهت تحمیل خواسته‌های نادرستش به کشور‌های کوچکتر استفاده کند.
راهکار‌های مختلفی برای تأمین انرژی اضطراری به وسیلۀ فناوری هسته‌ای وجود دارد که ما در ادامه به دو مورد از آنها اشاره می‌کنیم:
الف ـ راکتور‌های مدولار کوچک (SMR)
این راکتور‌ها می‌توانند انرژی پایدار برای دیتاسنتر‌ها یا ایستگاه‌های مخابراتی فراهم کنند. راکتور‌ها مورد اشراه امن‌تر و کوچکتر از راکتور‌های معمولی هستند و می‌توانند به عنوان منبع انرژی اضطراری در مقیاس بزرگ‌تر از باتری‌های رایج عمل کنند.
راکتور‌ها مدولار کوچک در حال حاضر توسط کشور‌هایی همچون آمریکا (به واسطۀ شرکت‌هایی مانند «NuScale Power») کانادا (این کشور در حال سرمایه‌گذاری روی SMRها برای تأمین برق مناطق دورافتاده است)، چین (اولین راکتور کوچک تجاری چین به نام لینگ‌لانگ-۱ آماده تأمین برق برای نیم میلیون خانه است)، فرانسه و بلژیک (این کشور‌ها در حال احیای راکتور‌های غیرفعال‌شده و توسعه SMRها هستند)، لهستان (در حال همکاری با شرکت‌های بین‌المللی برای توسعه راکتور‌های کوچک هسته‌ای است) توسعه داده می‌شوند..
ب ـ ژنراتور‌های حرارتی هسته‌ای
راهکار دیگر استفاده از «ژنراتور‌های حرارتی ترموالکتریک هسته‌ای» برای تأمین انرژی تجهیزات اضطراری است. این ژنراتور‌ها قبلاً در کاوشگر‌های فضایی مانند Voyager و Curiosity استفاده شده‌اند.
کشور‌هایی همچون آمریکا (از ژنراتور‌های حرارتی هسته‌ای برای تأمین انرژی اضطراری در برخی تأسیسات استفاده می‌کند)، روسیه (در حال توسعۀ ژنراتور‌های حرارتی هسته‌ای برای مناطق دورافتاده و قطبی است) و چین (در حال آزمایش ژنراتور‌های حرارتی هسته‌ای برای تأمین انرژی پایدار در مناطق خاص است) در حال حاضر این ژنراتور‌ها را توسعه می‌دهند و استفاده می‌کنند.
اطلاعات بالا به وضوح نشان می‌دهد که فقط کشور‌های محدودی در دنیا قادر به توسعۀ چنین فناوری‌هایی هستند و هرچند هنوز چنین ظرفیت‌هایی به طور گسترده برای تأمین انرژی اصلی و اضطراری زیرساخت‌های ارتباطی به کار گرفته نشده‌اند، اما به عنوان یک راه‌حل پایدار و دائمی، کشور‌های مختلف از جمله ایران نیاز به برخورداری از دانش مادر آن «انرژی هسته‌ای» و توان بهره‌برداری کامل از چرخۀ سوخت آن را دارند تا در آیندۀ رقومی (دیجیتالی) جهان که نیاز به انرژی برای استفاده از زیرساخت‌های ارتباطی روزافزون می‌شود و سوخت‌های فسیلی دیگر کارکردی ندارند، به دیگران وابسته نباشند.
انتهای پیام/
