روایت سفر رنگ زرد از یک طرح ساده تا چهره جهانی ایموجی

به گزارش خبرگزاری آنا؛ هر روز میلیارد‌ها بار در سراسر جهان، یک صورتک زرد خندان ارسال می‌شود تا شادی، موافقت یا شوخی را منتقل کند. این نماد‌های کوچک دیجیتالی به بخشی جدایی‌ناپذیر از ارتباطات انسانی تبدیل شده‌اند، اما کمتر کسی به این پرسش فکر کرده است: چرا این چهره‌ها در ابتدا زرد بودند؟ پاسخ در ترکیبی از تاریخ هنر تجاری، روانشناسی رنگ و تصمیمات فنی شرکت‌های بزرگ فناوری نهفته است.

برخلاف تصور عمومی، منشأ این رنگ به خالق اولین مجموعه ایموجی دیجیتال، یعنی شیگه‌تاکا کوریتا در ژاپن بازنمی‌گردد. در واقع، مجموعه اولیه او که در سال ۱۹۹۹ برای شرکت مخابراتی NTT DoCoMo طراحی شد، شامل چهره‌های زرد برای بیان احساسات نبود. داستان رنگ زرد بسیار قدیمی‌تر و ریشه‌های آن در خاک ایالات متحده است.

یک لبخند برای افزایش روحیه

سفر ما به سال ۱۹۶۳ در شهر ووستر واقع در ایالت ماساچوست آمریکا بازمی‌گردد. شرکت بیمه عمر «State Mutual Life Assurance» پس از ادغام با شرکتی دیگر، با افت شدید روحیه در میان کارمندان خود مواجه بود. مدیران شرکت برای حل این مشکل، به یک طراح گرافیک محلی به نام هاروی راس بال مراجعه کردند و از او خواستند تا یک تصویر ساده و شاد برای استفاده در پوستر‌ها و بج‌های سینه طراحی کند.

هاروی بال در کمتر از ده دقیقه، یک دایره زرد روشن با دو نقطه سیاه به عنوان چشم و یک کمان خندان به عنوان دهان طراحی کرد. او برای این طرح تنها ۴۵ دلار دستمزد دریافت کرد. به گفته خود بال، او رنگ زرد را به این دلیل انتخاب کرد که آفتابی و درخشان بود. این انتخاب بر اساس روانشناسی رنگ، کاملاً منطقی بود؛ رنگ زرد با مفاهیمی، چون شادی، خوش‌بینی و انرژی گره خورده است.

نه هاروی بال و نه شرکت بیمه، این طرح را به نام خود ثبت نکردند. این تصمیم باعث شد که «صورتک خندان» (Smiley Face) به سرعت به یک پدیده فرهنگی تبدیل شود. در دهه ۱۹۷۰، این طرح روی میلیون‌ها محصول از تی‌شرت‌ها گرفته تا لیوان‌ها و برچسب‌ها چاپ شد و به نمادی جهانی از حس خوب و شادی بدل گشت.

تولد ارتباطات دیجیتال

همزمان با ظهور اینترنت و سیستم‌های ارتباطی دیجیتال، نیاز به بیان احساسات در متن‌های خشک و بی‌روح احساس شد. در سال ۱۹۸۲، اسکات فالمن، یک دانشمند کامپیوتر در دانشگاه کارنگی ملون، برای اولین بار پیشنهاد داد که از ترکیب کاراکتر‌های:-) برای نشان دادن شوخی و:- (برای نشان دادن جدیت در تابلو‌های اعلانات آنلاین استفاده شود. این‌گونه بود که «شکلک‌ها» (Emoticons) متولد شدند، اما آنها هنوز تصویری نبودند.

داستانی از ظهور ایموجی‌ها در دنیای ارتباطات دیجیتال

ورود به ژاپن و چالش نمایشگر‌های اولیه

ایده تبدیل شکلک‌های متنی به تصاویر گرافیکی کوچک، ابتدا در ژاپن و توسط شیگه‌تاکا کوریتا در سال ۱۹۹۹ عملی شد. اما کوریتا و تیمش با یک چالش فنی بزرگ رو‌به‌رو بودند: محدودیت‌های شدید صفحه‌های نمایش تلفن‌های همراه آن دوره. نمایشگر‌های کوچک و تک‌رنگ (سیاه و سفید) آن زمان، وضوح بسیار پایینی داشتند.

به گزارش گاردین، هر ایموجی باید در یک شبکه بسیار کوچک ۱۲ در ۱۲ پیکسلی طراحی می‌شد. این محدودیت شدید فضا و نبود رنگ، عملاً امکان طراحی چهره‌های پیچیده، سایه‌دار یا رنگی را از بین می‌برد. به همین دلیل، مجموعه ۱۷۶ تایی اولیه کوریتا، شامل نماد‌های بسیار ساده و پیکسلی از آب و هوا، ترافیک، فناوری و مفاهیم کلی بود و فاقد هرگونه صورتک زرد برای بیان احساسات بود. اولین ایموجی‌های رنگی، از جمله چهره‌های زرد، کمی بعد و توسط شرکت‌های مخابراتی رقیب در ژاپن معرفی شدند که از فناوری‌های نمایشگر بهتری بهره می‌بردند.

ورود اپل و تولد ایموجی‌های رنگی

اما این شرکت اپل بود که با عرضه آیفون و صفحه نمایش رنگی و باکیفیت آن، ایموجی‌ها را به یک پدیده جهانی تبدیل کرد و رنگ زرد به عنوان استاندارد اولیه آن‌ها معرفی شد.

در سال ۲۰۰۸، اپل برای عرضه آیفون در بازار ژاپن، نیاز به پشتیبانی از ایموجی داشت. تیمی از طراحان اپل، از جمله آنجلا گوزمن و ریموند سپولودا، وظیفه طراحی صد‌ها ایموجی رنگی را بر عهده گرفتند. زمانی که نوبت به طراحی چهره‌های بیانگر احساسات رسید، آنها به یک نماد فرهنگی (صورتک خندان زرد هاروی بال) رجوع کردند که برای دهه‌ها در ذهن مردم جهان تثبیت شده بود.

استفاده از رنگ زرد، یک انتخاب هوشمندانه بود. این رنگ نه تنها حس شادی را به خوبی منتقل می‌کرد، بلکه به دلیل عدم تعلق به رنگ پوست هیچ نژاد خاصی، یک گزینه خنثی و عمومی به شمار می‌رفت. ایموجی‌های اولیه اپل با طراحی براق و پرجزئیات خود، به سرعت محبوب شدند و دیگر شرکت‌های فناوری مانند گوگل و سامسونگ نیز از همین رویه پیروی کردند و رنگ زرد را برای چهره‌های پیش‌فرض خود برگزیدند.

استانداردسازی توسط یونیکد

مدتی بعد با گسترش استفاده از ایموجی‌ها، یک مشکل بزرگ پدیدار شد: ایموجی‌ای که از یک گوشی اپل ارسال می‌شد، ممکن بود در یک گوشی اندرویدی به شکل دیگری نمایش داده شود یا اصلاً دیده نشود. برای حل این مشکل، «کنسرسیوم یونیکد» (Unicode Consortium)، سازمانی که استاندارد‌های نمایش متن در کامپیوتر‌ها را تعیین می‌کند، وارد عمل شد.

یونیکد از سال ۲۰۱۰،  شروع به استانداردسازی ایموجی‌ها کرد. این کنسرسیوم به جای طراحی ایموجی‌های جدید، ایموجی‌های پرکاربرد و محبوب شرکت‌های مختلف را در استاندارد خود گنجاند. به این ترتیب، صورتک‌های زرد که توسط اپل و دیگران محبوب شده بودند، رسماً به عنوان بخشی از استاندارد جهانی پذیرفته شدند.

سال ۲۰۱۵، با افزایش آگاهی نسبت به اهمیت تنوع نژادی، کنسرسیوم یونیکد گام مهمی برداشت و قابلیت تغییر رنگ پوست ایموجی‌های انسانی را معرفی کرد. این قابلیت بر اساس «مقیاس فیتزپاتریک» که یک استاندارد علمی برای طبقه‌بندی رنگ پوست است، ارائه شد. اما همچنان یک رنگ پیش‌فرض نیاز بود.

یونیکد در اسناد فنی خود (مانند گزارش فنی شماره ۵۱) توضیح می‌دهد که رنگ زرد پیش‌فرض به عنوان یک رنگ «غیرواقعی» یا «عمومی» (Generic) انتخاب شده است. هدف این بود که رنگ پیش‌فرض، نماینده هیچ نژاد انسانی خاصی نباشد و به ریشه‌های خود به عنوان یک «نماد» یا «صورتک» وفادار بماند، 

بنابراین، رنگ زرد ایموجی‌ها سفری طولانی را از یک ابزار ساده شرکتی تا تبدیل شدن به یک استاندارد جهانی طی کرده است. این رنگ را باید ترکیبی از یک انتخاب خلاقانه برای برانگیختن حس شادی، یک پدیده فرهنگی فراگیر و در نهایت، یک تصمیم فنی آگاهانه برای ترویج بی‌طرفی و فراگیری در دنیای دیجیتال محسوب کرد.