روایت ۳۵ سالۀ الکامپ، از چادرهای بادی تا سالن‌های دیجیتال
به گزارش خبرگزاری آنا؛ در اوایل دهه هفتاد، زمانی که پاییز‌های تهران هنوز با صدای ماشین‌های الکترونیکی غریبه بود و کابل‌های تلفن تنها صدای انسان‌ها را جابه‌جا می‌کرد، گروهی جوان علاقه‌مند به فناوری وارد محوطه نمایشگاه بین‌المللی تهران شدند. آن روز‌ها نه اینترنتی در خانه‌ها برقرار بود و نه کابل‌های شبکه نوید جهان دیجیتال را می‌دادند. نخستین نمایشگاه الکامپ در اتاق‌ها، راهرو‌ها و چادرهای بادی موقت، در فضایی سرد و ساده، برگزار شد. تجهیزات غرفه‌ها بسیار محدود بود؛ چند میز پلاستیکی، پوستر‌های ابتدایی و مهم‌تر از همه رایانه‌های رومیزی سنگینی که برای بسیاری از بازدیدکنندگان همچون جعبه‌های اسرارآمیز آینده بودند.
یکی از غرفه‌داران نخستین دوره الکامپ، خاطراتش را این‌گونه روایت می‌کند: «پاییز اوایل دهه ۷۰ شمسی، با کیفی پر از دیسک‌های نرم‌افزار و چند قطعه سخت‌افزاری وارد محوطه شدم. خبری از اینترنت نبود. غرفه ما در یک چادر بادی کوچک برپا شده بود. یک رایانه رومیزی قدیمی، یک چاپگر سوزنی و چند پوستر ساده، همه دارایی ما برای معرفی محصولاتمان بود. اغلب کسانی که به غرفه سر می‌زدند، بیشتر با حس کنجکاوی توقف می‌کردند تا قصد خرید. اما همان چند گفت‌وگوی کوتاه، آغاز شکل‌گیری ارتباطات تجاری شد که به رشد بازار رایانه در ایران انجامید.»
این جملات، تصویری واقعی از نخستین برخورد‌های ایران با دنیای رایانه و فناوری را ترسیم می‌کند. بسیاری از مردم تا پیش از آن حتی رایانه‌ای از نزدیک ندیده بودند و غرق تماشای روشن و خاموش شدن مانیتور‌های CRT یا صدای پرینتر‌های سوزنی می‌شدند. گفت‌و‌گو‌ها کاملاً ساده و انسانی بود؛ غرفه‌داران توضیح می‌دادند «رایانه چگونه کار می‌کند؟»، «دیپ‌سوئیچ چیست؟»، یا «چطور نرم‌افزار روی دیسکت نصب می‌شود؟»
در آن دوران هدف اصلی نمایشگاه نه صرفاً فروش محصولات، بلکه آشنا کردن عموم مردم با فناوری و فرهنگ‌سازی بود. غرفه‌داران با شوق و حوصله، ساعت‌ها به پرسش‌هایی پاسخ می‌دادند که شاید امروز پیش‌پاافتاده و بدیهی به نظر برسند؛ اما همان سال‌های نخست، جرقه‌ای بود که ایران را وارد دنیای مدرن فناوری کرد.
غرفه‌ها محصولاتی مانند برد‌های الکترونیکی، قطعات جانبی وارداتی و نخستین نرم‌افزار‌های بومی را به نمایش می‌گذاشتند. بیشتر شرکت‌ها تازه‌تأسیس و کوچک بودند. بزرگ‌ترین نگرانی غرفه‌داران، شرایط غیرقابل پیش‌بینی آب‌وهوای پاییز تهران و خرابی ناگهانی ابزار‌ها در شب افتتاحیه بود. هر بازدیدکننده داستانی داشت؛ از کودکی که با شگفتی به مانیتور نگاه می‌کرد تا مدیری که می‌پرسید «آیا رایانه می‌تواند حساب‌وکتاب‌های ما را ساده‌تر کند؟»
روایت روز‌های آغازین الکامپ، روایت امید و جست‌وجوی جمعی است؛ روز‌هایی بی‌تجملات دنیای دیجیتال امروز، اما سرشار از شور و ذوق علاقمندان. شرکت‌کنندگان، گرمای آرزو‌های خود را به دیوار‌های ساده چادرهای بادی می‌بخشیدند و به آینده روشن فناوری باور داشتند.
این روند، آرام، اما پیوسته ادامه یافت. هر سال، نمایشگاه شرایط بهتری پیدا کرد و دستاورد‌های تازه‌ای به نمایش درآمد. در چند دوره بعد، الکامپ به یک رویداد ملی تبدیل شد و فضای آن از چند هزار مترمربع به سالن‌هایی بزرگ‌تر وسعت یافت. شرکت‌های خارجی نیز به‌تدریج پایشان به نمایشگاه باز شد. سال ۱۳۷۵ نقطه عطف این مسیر بود؛ دوره‌ای که شمار بازدیدکنندگان و شرکت‌کنندگان افزایش چشمگیر یافت و فناوری اطلاعات در ایران مسیر جدی‌تری پیدا کرد.
با ورود به دهه هشتاد، چادرهای موقت جای خود را به سالن‌های دائمی و مجهز دادند. الکامپ به مناسبت هر سالانه‌ای برای گردهمایی شرکت‌های نوپا، پیشگامان فناوری، نمایندگان برند‌های جهانی و جوانان مشتاق تبدیل شد. بخش‌هایی مانند الکام‌استارز (ویژه استارتاپ‌ها) و سالن فناوری‌های نو به نمایشگاه اضافه شد و آن را به محیطی پویا برای معرفی و رشد استعداد‌های ایرانی بدل کرد. در همین فضاها، استارتاپ‌هایی متولد شدند که بعد‌ها به بازیگران اصلی اقتصاد دیجیتال کشور تبدیل شدند.
با رشد زیرساخت‌های فناوری، نخستین اتصال اینترنت Dial-up در سالن‌های الکامپ رویدادی ماندگار شد. بسیاری از بازدیدکنندگان اولین ایمیل‌های خود را همان‌جا ارسال کردند، نرم‌افزار‌های گرافیکی را تجربه کردند یا با نخستین بازیهای کامپیوتری ساخت داخل آشنا شدند. اینترنت که ابتدا مفهومی انتزاعی و دور از واقعیت بود، به ابزاری ملموس برای ارتباط و کسب‌وکار بدل شد.
الکامپ در تمام این سال‌ها تنها یک نمایشگاه تجاری نبود؛ بستری بود برای تبلور شور جمعی، رفع بی‌اعتمادی به فناوری و ساختن رؤیا‌هایی که امروز بخشی از تجربه زیسته هزاران نفر از فعالان این صنعت است. امروزه اگر هزاران نفر در سالن‌های مدرن و پرنور آن درباره هوش مصنوعی و اینترنت اشیا گفتوگو می‌کنند، ریشه این مسیر را باید در همان دیسکت‌های نرم‌افزار، چاپگر‌های سوزنی و لحظات کوتاه زیر چادرهای بادی جست‌و‌جو کرد.
الکامپ، الهام‌بخش لذت کشف جمعی فناوری است؛ اثباتی بر توانمندی و اشتیاق جامعه برای حضور در خط مقدم فناوری منطقه. نمایشگاهی که هر سال تصویری نو از توان و امید ایرانی را در آیینه دیجیتال به نمایش می‌گذارد و نشان می‌دهد تحول از دل سادگی و امید، همواره شدنی است.
انتهای پیام/
