داستانی از ظهور ایموجی‌ها در دنیای ارتباطات دیجیتال
به گزارش خبرگزاری آنا؛ اواخر دهه ۹۰ میلادی در ژاپن، زمانی که پیامک‌ها هنوز محدود به کاراکتر‌های متنی ساده بودند، مهندسی جوان به نام «شیگتاکا کوریتا» در شرکت مخابراتی NTT DoCoMo با چالشی روبه‌رو شد: کاربران نمی‌توانستند احساسات خود را به‌طور کامل از طریق متن منتقل کنند. پیام‌های بدون لحن، سوء‌برداشت ایجاد می‌کردند و ارتباط انسانی را سردتر از آنچه باید، نشان می‌دادند.
کوریتا در پروژه‌ای به نام i-mode که یک سرویس اینترنت موبایلی برای تلفن‌های همراه ژاپنی بود، به دنبال راه‌حلی برای افزودن بار احساسی به ارتباطات دیجیتال گشت. به گزارش گاردین، راه‌حل پیشنهادی او ساده، اما مؤثر بود: استفاده از نمادهای گرافیکی کوچک که بتوانند جایگزین برخی واژگان یا حالات شوند. او با الهام از مانگا (کمیک‌های ژاپنی)، تابلو‌های راهنمایی و رانندگی و علائم هواشناسی، مجموعه‌ای ۱۷۶تایی از ایموجی‌ها را طراحی کرد که شامل خورشید، چتر، قلب، صورت خندان و نمادهای مشابه بود. اینها نخستین ایموجی‌ها بودند که در سال ۱۹۹۹ به سیستم مخابراتی ژاپن وارد شدند.
برخلاف تصور رایج، شکلک‌های اولیه (مثل :-) و :-() که در دهه ۸۰ توسط اسکات فالمن در دانشگاه کارنگی ملون پیشنهاد شده بودند، فقط شامل ترکیب کاراکتر‌های متنی بودند و هنوز وارد دنیای گرافیکی نشده بودند. تفاوت اساسی ایموجی‌ها در همین تصویرمحور بودن آنها بود که باعث شد مخاطب بدون تفسیر، معنا را دریافت کند.
تا مدت‌ها، ایموجی‌ها فقط در ژاپن رواج داشتند و در سیستم‌های مخابراتی سایر کشور‌ها جایی نداشتند. اما با گسترش استفاده از گوشی‌های هوشمند و ظهور اپلیکیشن‌های پیام‌رسان، نیاز به ابزار‌های ارتباطی غیروابسته به زبان و فرهنگ بیش از پیش احساس شد. در این میان، شرکت‌های فناوری مثل اپل، گوگل و مایکروسافت متوجه شدند که باید ایموجی‌ها را به سیستم‌عامل‌های خود اضافه کنند.
ورود ایموجی‌ها به عرصه جهانی زمانی رسمی شد که کنسرسیوم یونیکد (Unicode Consortium) – سازمانی غیرانتفاعی که استاندارد‌های متنی جهانی را مدیریت می‌کند – در سال ۲۰۱۰ تصمیم گرفت مجموعه‌ای رسمی از ایموجی‌ها را به استاندارد یونیکد اضافه کند. این اقدام به ایموجی‌ها اجازه داد تا بدون درهم‌ریختگی، در تمام سیستم‌ها و زبان‌ها ظاهر شوند. از آن پس، شرکت‌ها می‌توانستند سبک طراحی خود را بر اساس همین کد‌های استاندارد اجرا کنند.
با گذشت زمان، ایموجی‌ها تنوع بیشتری پیدا کردند. ابتدا فقط چهره‌هایی زردرنگ و نمادهای ساده وجود داشت. اما بعد‌ها درخواست‌هایی برای بازنمایی جنسیت، رنگ پوست، خانواده‌های متنوع، پرچم کشور‌ها و نشانه‌های فرهنگی مختلف مطرح شد. یونیکد نیز به مرور این درخواست‌ها را بررسی و تایید کرد تا بتواند پوشش جهانی‌تری ارائه دهد.
امروزه، ایموجی‌ها نه تنها در چت‌های دوستانه بلکه در کمپین‌های بازاریابی، اطلاع‌رسانی اجتماعی، تبلیغات و حتی سیاست نیز استفاده می‌شوند. برخی پژوهشگران معتقدند ایموجی‌ها به یک زبان بصری جهانی تبدیل شده‌اند که می‌تواند فرهنگ‌ها را به هم نزدیک‌تر کند. با این حال، همچنان بحث‌هایی درباره تعبیر نادرست آنها، بافت فرهنگی خاص، و نبود شفافیت در فرآیند انتخاب یا حذف ایموجی‌ها وجود دارد.
نقش کنسرسیوم یونیکد در تعیین این نماد‌ها نیز در سال‌های اخیر مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. این سازمان شامل نمایندگانی از شرکت‌های بزرگی، چون اپل، گوگل، فیسبوک و مایکروسافت است و اعضای آن تصمیم می‌گیرند که کدام ایموجی‌ها به مجموعه جهانی اضافه شوند. البته کاربران عادی نیز می‌توانند پیشنهاد بدهند، اما روند پذیرش بسیار دقیق و زمان‌بر است.
ایموجی‌ها امروز فراتر از سرگرمی یا احساسات ساده عمل می‌کنند. در برخی تحقیقات روان‌شناسی، از آنها برای تحلیل شخصیت کاربران یا پیش‌بینی واکنش‌های اجتماعی استفاده شده است. از سوی دیگر، در دنیای کسب‌وکار نیز برند‌ها به‌دنبال راهی هستند تا با استفاده هوشمندانه از ایموجی‌ها، مخاطب را راحت‌تر جذب کنند.
شاید راز ماندگاری ایموجی‌ها در همان سادگی اولیه آنها باشد: یک تصویر کوچک که جای ده‌ها واژه را می‌گیرد، احساس را سریع‌تر منتقل می‌کند و مرز‌های زبانی را تا حد زیادی پشت سر می‌گذارد.
انتهای پیام/
