پرینترهای سه‌بعدی هم قابل ردیابی شدند
به گزارش خبرگزاری آنا؛ در حالی که پرینترهای سه‌بعدی دیگر تنها برای ساخت قطعات تزئینی و نمونه‌های اولیه به کار نمی‌روند و گروه‌های مختلفی از آنها برای تولید سلاح‌های بدون شناسه رسمی استفاده می‌کنند، تیمی از محققان آمریکایی راهکاری برای شناسایی منشأ این قطعات ارائه داده‌اند. این فناوری می‌تواند به یکی از ابزار‌های آینده در تحقیقات جنایی و کنترل تسلیحات تبدیل شود.
پرینترهای لیزری کاغذی سال‌هاست که به‌طور مخفیانه از سیستم‌هایی مانند Machine Identification Code یا Yellow Dot Tracking استفاده می‌کنند. این کد‌ها که اغلب به صورت نقطه‌های زرد و نامرئی روی برگه چاپ می‌شوند، اطلاعاتی درباره دستگاه چاپگر و تاریخ چاپ در خود دارند و توسط نهاد‌های امنیتی برای ردیابی اسناد مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما در چاپگر‌های سه‌بعدی، چنین نشانه‌گذاری دیجیتالی‌ای وجود ندارد.
با این حال، پژوهشگران دانشگاه فلوریدا و مؤسسه NIST روشی ابداع کرده‌اند که بر پایه تحلیل «رد ابزار» یا toolmarks کار می‌کند؛ رد‌هایی که ناخواسته و تحت تأثیر ویژگی‌های فیزیکی دستگاه، روی سطح قطعه پلاستیکی چاپ‌شده به جا می‌مانند. این رد‌ها حاصل عوامل مختلفی، چون لرزش موتور، کیفیت و وضعیت نازل، استهلاک مکانیکی، تنظیمات چاپ، جنس فیلامنت و حتی نوع حرکات محور‌ها هستند.
این امضای منحصر‌به‌فرد که هر دستگاه به شکل ناخودآگاه روی سطح قطعه می‌گذارد، شباهت زیادی به الگو‌های پوکه گلوله در علم بالستیک دارد؛ جایی که کارشناسان از شیار‌های روی پوکه برای شناسایی اسلحه استفاده می‌کنند. پژوهشگران با بهره‌گیری از تصویربرداری میکروسکوپی دقیق و الگوریتم‌های بینایی ماشین مبتنی بر یادگیری عمیق (شبکه‌های عصبی کانولوشنی یا CNN) توانستند این الگو‌ها را شناسایی و به پرینتر منبع نسبت دهند.
طبق یافته‌های منتشرشده، مدل ارائه‌شده توانسته با دقت حدود ۹۲ درصد تشخیص دهد که یک قطعه خاص با کدام پرینتر ساخته شده‌است. این دقت حتی در شرایطی که فیلامنت عوض شده یا قطعه روی بستر چاپ جابه‌جا شده نیز حفظ شده‌است. تنها در مواردی مانند تعویض کامل نازل یا خرابی جدی مکانیکی، الگوی سطحی به‌قدری تغییر کرده که مدل در شناسایی دچار اختلال شده، اما حتی در این حالت هم پس از مدتی استفاده، پرینتر به یک الگوی پایدار جدید می‌رسد که می‌توان آن را دوباره شناسایی کرد.
با این حال، اجرای این فناوری در دنیای واقعی با چالش‌هایی روبه‌روست. کاربران حرفه‌ای پرینترهای سه‌بعدی اغلب پس از چاپ، قطعات را با روش‌هایی مانند پولیش مکانیکی، استفاده از استون، گرمادهی با شعله یا هموارسازی شیمیایی (chemical smoothing) پردازش می‌کنند؛ مراحلی که می‌تواند اثرات سطحی و به‌تبع آن امضای چاپگر را از بین ببرد.
از سوی دیگر، یک کاربر مخرب می‌تواند به سادگی با تغییر تنظیمات slicer در هر بار چاپ، استفاده از فیلامنت‌های مختلف یا حتی استفاده هم‌زمان از چند پرینتر برای یک قطعه، تلاش کند الگوریتم‌های شناسایی را فریب دهد. بنابراین، هرچند این روش گام مهمی در زمینه علوم جنایی مربوط به چاپ سه‌بعدی محسوب می‌شود، اما هنوز نمی‌توان آن را یک ابزار قطعی و قابل اتکا در رسیدگی‌های قضایی دانست.
به گزارش techspot، کارشناسان معتقدند که در این مرحله، این فناوری بیش از آن‌که نقش مدرک قطعی داشته باشد، به‌عنوان یک سرنخ فنی برای هدایت مسیر تحقیقات می‌تواند مفید واقع شود. همچنین، آگاهی کاربران از وجود چنین فناوری‌هایی می‌تواند نقش بازدارنده‌ای در سوء‌استفاده از پرینترهای سه‌بعدی ایفا کند.
انتهای پیام/
