چرا نوزاد شما زیاد گریه می‌کند؟ چه کسی مقصر است؟
گریه‌های بی‌پایان و خواب پریشان نوزادان، پیامد‌های جدی برای سلامت روان والدین دارد و پژوهش‌های زیادی در این زمینه انجام شده است. به عنوان مثال پژوهشی در سال ۲۰۱۵ از سوی دانشگاه هادرزفیلد انگلستان انجام شد که نشان می‌دهد: گریه نوزاد برای والدین استرس‌زا است و طیف وسیعی از احساسات ناخوشایند را در آنها برمی‌انگیزد.
نوزادانی که زیاد گریه می‌کنند، ممکن است از سوی والدین به‌عنوان کودکانی پردردسر شناخته شوند. همین امر بر پیوند عاطفی میان آنها و والدین‌شان اثرات منفی دارد. این پژوهش با مرور ۲۰ مطالعه منتشر شده بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۲۳ نشان می‌دهد که والدین ممکن است در پاسخ به گریه نوزاد اضطراب، افسردگی، درماندگی، خشم و ناامیدی را تجربه کنند.
یک پژوهش مشترک با عنوان «استرس مادران، خواب و فرزندپروری» که در سال ۲۰۱۹ از سوی دانشگاه ایندیانا انجام شد، نشان می‌دهد مادرانی که خواب کوتاه‌تر، دیرتر و نامنظم‌تری داشتند، سطح استرس بالاتری داشتند و کسانی که استرس بالاتری داشتند، برای به خواب رفتن به زمان بیشتری نیاز داشتند و مشکلات خواب بیشتری را تجربه کردند و این مسئله بر عملکردشان در فرزندپروری تاثیر منفی داشت.
خبر خوش: تقصیر شما نیست که نوزادتان گریه می‌کند!
اگر شما هم از آن دسته والدینی هستید که شب‌ها با صدای گریه نوزادتان بیدار می‌شوید و از خودتان می‌پرسید: «چه اشتباهی کرده‌ام»، شاید وقت آن رسیده است که کمی با خودتان مهربان‌تر باشید. پژوهش تازه‌ای که توسط دانشگاهی در سوئد انجام شده می‌گوید میزان گریه نوزادان بیشتر از آنچه فکر می‌کنید به ژنتیک آنها مرتبط است و نه به مهارت یا اشتباهات شما به عنوان پدر و مادر.
ژن‌ها تعیین کننده‌اند
پژوهشگران دانشگاه اوپسالا و مؤسسه کارولینسکا در سوئد بررسی کردند که چگونه ژنتیک و محیط بر مدت گریه، کیفیت خواب و توانایی آرام شدن نوزادان در ماه‌های اول زندگی تأثیر می‌گذارد. آنها از طریق پرسشنامه داده‌های مربوط به ۹۹۸ نوزاد دوقلو، بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که در دو ماهگی، حدود ۵۰ درصد میزان گریه نوزاد به ژنتیک او مرتبط است. این عدد در پنج ماهگی به ۷۰ درصد افزایش یافت.
دوقلو‌های کلیدی برای حل معمای رفتار نوزادان
در این مطالعه از یک روش کلاسیک استفاده شد: مقایسه دوقلو‌های همسان (یک تخمکی) با دوقلو‌های غیرهمسان (دوتخمکی). مزیت مطالعه دوقلو‌ها این است که آنها در عوامل مهمی مانند محیط خانه، وضعیت خانواده و وضعیت اجتماعی-اقتصادی مشترک هستند. چنانچه دوقلو‌های همسان از نظر یک ویژگی خاص مانند میزان گریه کردن، بیشتر از دوقلو‌های غیرهمسان به یکدیگر شبیه باشند، این شباهت نشان‌دهنده اهمیت عوامل ژنتیکی در شکل‌گیری آن ویژگی است.
نقش محیط
اما همه چیز دست ژن‌ها نیست. پژوهشگران با استفاده از همین روش، تعداد دفعات بیدار شدن کودکان در شب را نیز تجزیه و تحلیل کردند. در اینجا، ژنتیک نقش کمتری داشت. تعداد دفعات بیدار شدن در طول شب عمدتا تحت تأثیر عوامل محیطی بود که می‌تواند شامل روتین‌های خواب و محیطی باشد که کودک در آن می‌خوابد.
در پرسشنامه‌ها، از والدین همچنین خواسته شد تا بیان کنند چقدر طول می‌کشد تا نوزاد بعد از خواباندن به خواب برود. براساس یافته‌های این پژوهش، سرعت آرام گرفتن نوزاد در سن دو ماهگی عمدتا تحت تأثیر عوامل محیطی قرار دارد؛ اما با رسیدن به سن پنج ماهگی، نقش عوامل ژنتیکی نیز ظاهر می‌شود. این امر، به گفته دکتر شارلوت ویکتورسون، سرپرست پژوهش، بازتاب‌دهنده رشد سریعی است که در دوران نوزادی رخ می‌دهد و می‌تواند نشان دهد تلاش‌های والدین در ماه‌های اولیه برای آرام کردن فرزندشان بیشترین تأثیر را دارد.
آگاهی راه رهایی
دکتر ویکتورسون می‌گوید: «برای والدین، دانستن اینکه گریه فرزندشان تا حد زیادی از سوی ژنتیک توضیح داده می‌شود و خودشان گزینه‌های محدودی برای تأثیرگذاری بر میزان گریه فرزندشان دارند، می‌تواند مایه آسودگی خاطر باشد».
اگرچه والدین نمی‌توانند ژن‌های فرزندشان را تغییر دهند، اما می‌توانند با درک علمی‌تر موضوع و استفاده از راهکارهای مؤثر، فشار روانی خود را کاهش دهند.
پژوهش‌های بعدی
پژوهشگران این پژوهش باور دارند اگرچه مشخص نیست کدام عوامل محیطی خاص، بر تعداد بیدار شدن نوزادان در طول شب یا مدت زمان لازم برای آرام شدن آنها تأثیر می‌گذارند؛ اما این پژوهش مسیری را برای پژوهش‌ها در آینده با تمرکز بر روتین‌های خواب کودکان باز می‌کند.
نتایج این پژوهش در مجله علمی «ژورنال پیشرفت‌های روانشناسی و روانپزشکی کودک» (JCPP Advances) منتشر شده است.
انتهای پیام/
