چگونه دو خبرنگار فیلیپینی در پروژه سفیدشویی نسل‌کشی اسرائیل مشارکت کردند
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا به نقل از سایت اِونینگ ریپورت، گزارش هایی منتشر شده که نشان می دهد دولت اسرائیل برخی از خبرنگاران فیلیپینی را با پرواز به سرزمین های اشغالی برده تا در کمپینی برای سفیدشویی نسل کشی جاری در غزه شرکت کنند.
از این سفر، دست کم دو مقاله منتشر شده است که بیشتر ماست مالی کردن حقایق در غزه است تا گزارش خبری واقعی.
یکی از این نوشته ها متعلق به ویلسون لی فلورس در روزنامهفیلیپین استار با تیتر: «اسرائیل فراتر از تیترها: جایی که سنگ‌های باستانی سخن می گویند» است.
فلورس با منحرف کردن توجه مخاطب از قتل عام غیرنظامیان فلسطینی به سمت «کوچه پس‌کوچه های پیچ در پیچ شهر باستانی بیت المقدس»، عملاً نقش توجیه گر جنایات جنگی را بازی می کند، چیزی شبیه به نوشتن بلاگ سفر به آلمان نازی.
او در پستی در فیس بوک نیز روایت های پروپاگاندایی اسرائیل را تکرار کرده و با برجسته سازی حضور زنان در ارتش اسرائیل که مرتکب خشونت می شوند، به گونه ای فریب کارانه «فمینیسم» را ابزار تبلیغاتی قرار داده است.
از این هم بدتر، مقاله ای است در روزنامه دیلی تریبیون با عنوان «قحطی جعلی غزه» که توسط ورنون ولاسکو نوشته شده است. این مطلب به شکلی سطحی و تمسخرآمیز، بحران گرسنگی در غزه را به یک مسئله ساده لجستیک کامیون های غذایی تقلیل داده و بدون هیچ نقدی، اظهارات یک افسر ارتش صهیونی را بازتاب داده است.
جالب (و تأسف‌بار) آن‌که مقاله سه عکس از کانتینرهای حمل‌ونقل دارد، اما حتی یک عکس از انسان ها در آن دیده نمی شود.
این روایت ها در تضاد کامل با شواهد و هشدارهای مقام های سازمان ملل از جمله جویس موسویا، معاون دبیرکل امور بشردوستانه سازمان ملل است که می گوید: «نزدیک به نیم میلیون نفر در آستانه قحطی، فقر شدید و مرگ قرار دارند.»
شکست اخلاقی در برابر نسل کشی
مطالعه ای که در مجله معتبر پزشکی لانست منتشر شده، این وضعیت را «شکست اخلاقی» نامیده است. بر اساس طبقه‌ب ندی جهانی ناامنی غذایی، بین یک تا دو میلیون نفر در غزه در مرحله ۵یا فاجعه قحطی زندگی می کنند.
در حالی که این نسل کشی در جریان است، خبرنگارانی بی‌شرم در فاصله چند کیلومتری، مشغول ساختن وبلاگ‌های دروغینهستند.
واقعیت‌ها واضح‌اند:
هیچ «پیچیدگی روایتی» یا چرخش رسانه‌ای نمی‌تواند این نسل‌کشی را پاک کند.
نقدی بر سکوت و همدستی رسانه ای
این تراژدی است که روزنامه نگارانی با سکوت یا قلم خود، پشت رژیمی پنهان شوند که دست‌کم ۲۴۰ خبرنگار را به قتل رسانده است.
رسانه های فیلیپینی باید از فرهنگ بیمار سکوت و بی طرفی در برابر جنایت فاصله بگیرند و همکاران خطاکار را به نقد بکشند. باید روشن باشد که این افراد، که از «پول کثیف صهیونیست ها» بهره مند شده‌اند، مایه ننگ روزنامه‌نگاری فیلیپین هستند.
دولت فیلیپین باید فعالیت های سفارت اسرائیل و دست‌کاری روایت‌های رسانه ای داخلی را مورد بررسی قرار دهد.
روزنامه نگاران فیلیپینی باید در کنار همکاران کشته شده‌ی خود بایستند، نه در کنار قاتلان شان.
انتهای پیام/
