هالیوود در خدمت سرکوب: چگونه آزادی بیان قربانی حمایت از اسرائیل می‌شود؟
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا به نقل از میدل ایست آی، در پی حمله اسرائیل به غزه از اکتبر ۲۰۲۳، که تا تابستان ۲۰۲۵ بیش از ۵۷۷۰۰ قربانی بر جای گذاشته، سکوتی هماهنگ و سرکوبگر در صنایع هنری و سرگرمی آمریکا شکل گرفته است.
ده‌ها هنرمند، بازیگر، نویسنده، آهنگساز، انیماتور، و کارکنان فنی به میدل ایست آی گفته‌اند که به دلیل ابراز همبستگی با فلسطین یا انتقاد از جنگ اسرائیل، با اخراج، حذف از پروژه ها، قطع همکاری با آژانس‌های استعدادیابی و حتی تهدید مواجه شده‌اند.
این سرکوب، که در تضاد با ادعای آزادی بیان در هنر است، نشان می‌دهد که صنعت سرگرمی آمریکا بیشتر در خدمت سرکوب سیاسی قرار گرفته تا خلاقیت هنری.
فلسطین خط قرمز هالیوود: هنرمندانی که به خاطر همبستگی با غزه اخراج می‌شوند!
یکی از نمونه‌های شاخص، سکوت آکادمی اسکار در برابر بازداشت و ضرب و شتم «حمدان بلال» فیلم ساز فلسطینی در کرانه باختری است.
بلال که مستند او با نام «هیچ سرزمین دیگری» برنده اسکار شد، چند هفته بعد از سوی ارتش رژیم صهیونیستی مورد حمله قرار گرفت، اما آکادمی تنها بیانیه‌ای مبهم صادر کرد. در نمونه‌ای دیگر، «ریچل زگلر» بازیگر فیلم سفیدبرفی پس از توییت «فلسطین را آزاد کنید» با فشار شدید استودیو و مقصر شناخته شدن در فروش پایین فیلم مواجه شد.
بنا به گزارش ها، این فضای سرکوب از سطوح بالای مدیریتی شرکت‌های بزرگی مانند دیزنی، نتفلیکس، آمازون، و حتی تئاتر‌های برادوی و مراکز فرهنگی بزرگ مانند مرکز لینکلن در نیویورک نشأت می‌گیرد؛ مراکزی که اغلب اعضای هیئت مدیره یا حامیان مالی صهیونیست دارند. پس از حمله ۷ اکتبر، بیش از ۷۰۰ چهره سرشناس صنعت سرگرمی نامه‌ای منتشر کردند که خواهان محکومیت حماس بودند، اما هیچ اشاره‌ای به تلفات عظیم فلسطینیان نکردند.
نمونه‌هایی مانند اخراج «ملیسا باررا» از فیلم «جیغ» به دلیل پست‌های ضد جنگ در غزه یا تهدید ضمنی به بایکوت بازیگرانی که از فلسطین حمایت می‌کنند، نشان می‌دهد که پیام مدیریت واضح است: اگر علیه اسرائیل صحبت کنی، شغلت را از دست خواهی داد.
در لایه‌های میانی، آژانس‌های روابط عمومی، مدیران هنری و نماینده‌های استعدادیابی نقش کلیدی در سرکوب دارند. این افراد مستقیماً هنرمندان را از بیان حمایت از فلسطین منع می‌کنند یا در صورت اظهارنظر، همکاری خود را با آن‌ها قطع می‌نمایند.
بازیگران، نویسندگان و طراحان حرکات نمایشی از الزام به ترک کار، لغو قراردادها، یا قرار گرفتن در فهرست سیاه سخن گفته‌اند. یک بازیگر اظهار داشت که حتی اگر کسی اخراج نشود، ممکن است صرفاً دیگر هرگز دعوت به مصاحبه یا تست بازیگری نشود.
بسیاری از هنرمندان فعال در کمپین‌های حمایت از فلسطین، مانند "اعضای SAG-AFTRA برای آتش‌بس"، به دلیل ترس از انتقام، فقط به شرط ناشناس ماندن حاضر به مصاحبه شده‌اند. سرکوب سیستماتیک، نوعی «فرهنگ ترس» را در این صنعت به وجود آورده است که در آن حتی موفق‌ترین بازیگران نیز از اظهار نظر در این باره اجتناب می‌کنند.
در این میان، اتحادیه‌های هنری مانند SAG-AFTRA، WGA و IATSE نیز نه تنها از اعضای خود حمایت نکرده‌اند، بلکه در مواردی خود به ابزار سرکوب بدل شده‌اند. در حالی که همین اتحادیه‌ها در سال ۲۰۲۳ با شور و حرارت در اعتصاب علیه غول‌های فناوری شرکت داشتند، در برابر جنایات جنگی رژیم صهیونیستی یا تهدید به اخراج اعضای خود، سکوت کرده‌اند. برخی اعضا از «خیانت» اتحادیه‌ها و همکاری شان با مدیریت برای حذف صدا‌های ضدجنگ شکایت کرده‌اند.
چندین عضو اتحادیه حتی از دسترسی اعضای طرفدار رژیم صهیونیستی به لیست ایمیل اعضا و ارسال محتوای ضداسلامی و تحریف واقعیت‌های غزه خبر داده‌اند. در مواردی گفته شده که به اعضا هشدار داده شده اگر اتحادیه بیانیه‌ای علیه رژیم صهیونیستی صادر کند، ممکن است همه اعضای آن بخش از صنعت، بیکار شوند.
این روند، از نگاه منتقدان، تداوم سنت طولانی اتحاد اتحادیه‌های آمریکایی با پروژه‌های امپریالیستی و استعمارگرانه است. در همین چارچوب، حمایت تاریخی اتحادیه‌های آمریکایی از اشغال فلسطین، جنگ ویتنام، و کودتای شیلی به چشم می‌خورد. از دوره جنگ سرد تاکنون، بسیاری از اتحادیه‌های هنری در هماهنگی با دولت آمریکا و حتی سازمان‌های اطلاعاتی عمل کرده‌اند.
به عنوان مثال، «رونالد ریگان» که بعداً رئیس جمهور آمریکا شد، نخستین فعالیت سیاسی‌اش را به عنوان رئیس اتحادیه SAG آغاز کرد، و به عنوان خبرچین اف‌بی‌آی، هنرمندان چپ گرا را لو می‌داد.
به همین ترتیب، در دوران حاضر نیز اتحادیه‌های هنری با مدیریت هم صدا هستند تا هنرمندان مخالف جنگ رژیم صهیونیستی را به سکوت وادارند، با این حال، مقاومت‌هایی نیز در برابر این سرکوب شکل گرفته است. گروه‌هایی نظیر طرفداران تئاتری آتش بس (TW۴C)، رقصنده‌های حامی فلسطین (D۴P)، و اعضای SAG-AFTRA حامل آتش بس در حال سازمان دهی اقدامات، بیانیه ها، تحریم ها، و اعتراضات خیابانی هستند. آن‌ها با پشتیبانی از کمپین تحریم فرهنگی PACBI تلاش می‌کنند نهاد‌های هنری همکار رژیم صهیونیستی را منزوی کنند.
در دنیای سینما، اعتراضاتی به فستیوال فیلم نیویورک به دلیل ارتباطش با حامیان مالی صهیونیست شکل گرفته است. گروهی از فیلم سازان، جشنواره‌ی New York Counter Film Festival (NYCFF) را به عنوان جایگزینی برای هنرمندانی که نمی‌خواهند در فستیوال رسمی شرکت کنند، راه اندازی کرده‌اند. همچنین شرکت‌هایی مانند واترملون پیکچرز با تمرکز بر روایت‌های مسلمانان و مردم خاورمیانه، در حال بازتعریف روایت در فضای سینما هستند.
بدیع علی، یکی از بنیان‌گذاران واترملون پیکچرز، تأکید کرده که هدف آن‌ها انسانی سازی تصویر مردم خاورمیانه است. او معتقد است که درک سختی‌هایی مانند تأمین آب یا غذا در فلسطین، می‌تواند بیننده را به همدلی وادارد. همین مسیر را بازیگرانی مانند «امین جمال» نیز دنبال می‌کنند که پس از سال‌ها بازی در نقش‌های کلیشه‌ای تروریستی، اکنون به بخشی از جنبش هنرمندان حامی فلسطین تبدیل شده‌اند.
در مجموع، صنعت سرگرمی آمریکا، که ادعای آزادی بیان و تنوع دارد، در خدمت سرکوب صدا‌های منتقد اشغال فلسطین عمل می‌کند. اما با وجود فشارها، جنبش همبستگی با فلسطین در بین هنرمندان در حال رشد است و تلاش دارد با روایت‌های مستقل، سانسور و سرکوب را به چالش بکشد. این جنبش، بخشی از مقاومت جهانی علیه استعمار و امپریالیسم فرهنگی نیز به شمار می‌رود.
انتهای پیام/
