تروریسم با طعم تفرقه‌افکنی؛ دام تل‌آویو برای روابط منطقه‌ای ایران با همسایگانش
خبرگزاری آنا- علی رحمانی: با رصد میدانی حملات اخیر صهیونیست‌ها به شهر‌هایی همچون تبریز، مراغه، همدان، نطنز و... این احتمال وجود دارد که رژیم صهیونیستی از پایگاه‌های منطقه‌ای خود در کردستان عراق و جمهوری آذربایجان برای حمله به بانک اهدافش در ایران استفاده کرده باشد. نکته دردناک مستتر در این مسئله این است که رژیم جعلی اسرائیل با اتکا به این حربه اهداف متعددی را دنبال می‌کند که در ادامه به آنها خواهیم پرداخت:
استفاده از یک افسانه موهوم برای فعال‌سازی «استراتژی پیرامونی»
در عالم مطالعات قوم شناسانه، استفاده جریان‌های صهیونیستی از افسانه موهوم «اسباط گمشده بنی‌اسرائیل» [فرزندان حضرت یعقوب نبی (ع)] به قدری معروف است که نیاز به توضیح چندانی ندارد.
۱۰ قبیله یا قوم گمشده به ۱۰ قبیلۀ بنی‌اسرائیل گفته می‌شود که سرنوشت آنان پس از اخراج به دست آشوریان در سال ۷۲۲ پیش از میلاد مشخص نیست. از دیدگاه آخرالزمانی یهودی این ۱۰ قبیله در آخرالزمان پیدا می‌شوند و به ارض مقدس باز می‌گردند.
جالب اینجاست که صهیونیست‌ها به ویژه در سال‌های اخیر با استفاده از این فرضیه، نقش بسیار زیادی در فعال‌سازی جریان‌های تجزیه‌طلبانه در جهان اسلام نظیر پان پشتونیسم و پان کردیسم داشته‌اند. اما در سایه این مطالعات تاریخی و قوم شناسانه، تلاش بی‌امان اسرائیل برای فعال سازی «استراتژی نژادی پیرامونی» داوید بن گوریون هویدا است.
طبق این ایده نژادپرستانه، رژیم صهیونیستی باید به عنوان یک موجودیت غیرعرب با اقوام غیرعرب پیرامون خود نظیر ترک‌ها، کرد‌ها، بلوچ‌ها و... روابط سیاسی گرمی برقرار کند تا از آن در برابر دشمنان عربش محافظت کنند (ایده‌ای که حالا به مهار ایران هم بسط داده شده است).
بیداری مجدد اسلامی آتشی زیر خاکستر که تل‌آویو را می‌ترساند
طبق اسناد موجود، موج عظیم بیداری اسلامی در کشورهای پیرامون فلسطین اشغالی نظیر مصر، اردن و سایر کشورهای منطقه آن چنان لرزه‌ای بر اندام صهیونیست‌ها انداخت که نهاد‌های امنیتی این رژیم به ویژه سازمان «امان» چاره‌ای جز اعتراف به غافلگیر شدن در برابر امواج عالمگیر این بیداری نداشتند.
بنابراین، صهیونیست‌ها از یک سو با پیروی از استراتژی مهار ایران و از سوی دیگر برای در امان ماندن از موج احتمالی بیداری اسلامی در صدد برآمدند که با حمایت از جریان‌های نژادگرایانه و سکولار در کشورهای منطقه به ویژه همسایه‌های ایران، ضمن پهن کردن دامی گسترده، روابط خارجی ریشه‌دار ایران با این کشورها را به چالش بکشند و از جانب دیگر، گروه‌ها و جریان‌های اسلامگرا و البته بعضاً افراطی مخالف خود در این کشورها را با استفاده از ایجاد پایگاه‌های نظامی و اطلاعاتی مهار کنند؛ راهی که شوربختانه حداقل برای کشورهای منطقه به ویژه همسایه‌های دیرین ایران به جایی غیر از ترکستان ختم نمی‌شود.
انتهای پیام/
