فیلم «آنتیک» و سوژه‌ای که حیف و میل شد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، فیلم سینمایی «آنتیک» آخرین فیلمی بود که در روز دوم جشنواره فجر، در سینمای رسانه به اکران درآمد، فیلمی که مخاطبان زیادی به تماشایش نشستند و به نوعی شلوغ‌ترین سانس در دو روز اول جشنواره فیلم فجر بود. از طرف دیگر اخبار مبنی بر اینکه تمام بلیط‌های این فیلم در سینماهای مردمی در ساعات اولیه فروش، به اتتمام رسیده بود هم گوش‌های اهالی رسانه را تیز کرده تا ببینند این فیلم چه چیز ویژه‌ای دارد که پیش از اکران با این استقبال مواجه شده است؟
به معنای واقعی کلمه «هیچ»! شاید تا قبل از دیدن این فیلم اگر می‌خواستیم بدون دیدن اثر به پرسش مطرح شده پاسخ دهیم، احتمالاً حضور بازیگران مطرح کمدی مثل پژمان جمشیدی، بیژن بنفشه‌خواه، غلامرضا نیکخواه و... به عنوان مهم‌ترین دلیل پیش فروش سرعتی بلیط‌های این فیلم مطرح می‌کردیم، اما پس از تماشای آن به این نتیجه می‌رسیم که حتی با وجود این تیم بازیگران هم این فیلم کمدی نباید فروش خوبی داشته باشد. فیلم هادی نائیجی با وجود داشتن یک تیم بازیگری قوی، که غیر از کمدین‌ها از چهره‌های مطرح دیگری مثل ستاره پسیانی، علی باقری و امیر نوروزی که کمتر در فیلم‌های کمدی حضور دارند هم بهره برده اما با وجود کنار هم جمع کردن این نام‌ها، خروجی کار یک کمدی شلخته و بدون ایجاد لحظات ناب است.
قصه این فیلم باتوجه به دوره تاریخی معاصر که برای روایتش انتخاب شده «اوایل انقلاب» قصه هوشمندانه و سوژه جذابی است، ولی متأسفانه این سوژه جذاب با یک کارگردانی ضعیف و بازی‌های نه چندان دلچسب کاملاً حیف و میل شده و از بین رفته است. داستان این فیلم درخصوص خرافه پرستی و سواستفاده گروهی از افراد از مردم ساده دل روستایی است که با دروغ امامزاده‌ای در روستا می‌سازند تا مردم را فریب دهند و از آن‌ها پول بگیرند. این ایده که تاحدودی هم حرکت روی لبه‌های خط قرمز محسوب می‌شود، به خودی خود ایده‌ای دوست داشتنی است که اگر به درستی کارگردانی و بازی می‌شد، می‌توانست به اندازه فیلم «مارمولک» کمال تبریزی اثرگذار و دیدنی باشد، اما عملاً این اتفاق نیافتاد.
فیلم «آنتیک» به عنوان یک اثر کمدی پرخرج و پر بازیگر فاقد چند صحنه ویژه است. یعنی اگر از یک تماشاگر بخواهید خنده‌دارترین سکانس این فیلم را برایتان شرح دهد، شاید مجبور باشد چند دقیقه‌ای فکر کند مگر اتفاق ویژه‌ای در این اثر توجهش را جلب کرده باشد. به جز سکانس اول آزادی از زندان، در طول مابقی فیلم نه اگر هم شخصیت‌ها در موقعیت‌های طنز قرار می‌گیرند، اما دیالوگ‌ها و نوع بازی چنگی به دل نمی‌زند و آن موقعیت هم نمی‌تواند خنده خوبی از مخاطبش بگیرد.
پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه به عنوان زوجی که در اکثر سکانس‌های فیلم حضور دارند و بار اصلی داستان به دوش آنهاست، نتوانستند در این اثر کار ویژه‌ای از خود به اجرا بگذارند. در اینکه این دو نفر کمدین‌های خوب و چهره‌های محبوبی هستند شکی نیست ولی در این فیلم کارگردان بازی خوبی از آن‌ها نگرفته و به نظر می‌رسد بخش زیادی از شوخی‌ها و بازی‌های این زوج از بداهه‌پردازی‌های خودشان بوده که در بسیاری از موارد هم تکراری و نچسب از آب درآمدند.
در کل «آنتیک» فیلمی است که روی کاغذ ادعای زیادی دارد، سوژه جذابی هم برای ساخت آن انتخاب شده، اما ضعف در فضاسازی، شخصیت‌پردازی، کارگردانی و البته بازی بازیگران باعث شده خروجی اثر یک فیلم بلاتکلیف باشد، فیلمی که در خنداندن مخاطبش بسیار ناموفق است.
انتهای پیام/
