«چه کسی هنوز زنده است» صدای ۹ پناهجو از غزه را به گوش جهانیان می‌رساند
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، به نقل از هالیوود ریپورتر، فیلمی از نیکولا وادیموف، کارگردان سوئیسی، در بخش مستقل روزهای مؤلفان ونیز برای اولین بار به نمایش درمی‌آید.
فیلم "چه کسی هنوز زنده است" به کارگردانی نیکولا وادیموف، فیلمساز سوئیسی (آثار قبلی وی: آپولوی غزه، عملیات آزادی، عایشین، دستکش‌های طلایی عکا) در تاریخ ۳ سپتامبر در برنامه روزهای مؤلفان ونیز (بخشی مستقل از جشنواره فیلم ونیز که با حمایت انجمن های فیلمسازان ایتالیایی ANAC برگزار می‌شود) اولین نمایش جهانی خود را تجربه خواهد کرد. اما با توجه به موضوع روز آن، پیشاپیش توجه ها را به خود جلب کرده است. چرا که داستان های ۹ پناهجوی فلسطینی از غزه را روایت می کند.
در خلاصه داستان این گونه آمده است: «نقشه ای از غزه، شهرها، اردوگاه ها و محلات آن. رنگ سفید روی زمینی سیاه. در میان این خطوط ناهنرمند، نه پناهجویی که توانسته اند از جهنم بگریزند، داستان های خود را بازگو می کنند. زندگی های پیشین آن ها، رؤیاهای دفن شده، خطر، ویرانی، از دست دادن عزیزانشان. زندگی هایی سرکوب شده و مختل شده، اما هنوز به خاکستر تبدیل نشده اند، هنوز به طور کامل در تاریکی و فراموشی فرو نرفته اند. با به اشتراک گذاشتن داستان هایشان، شخصیت های فیلم "چه کسی هنوز زنده است" تلاش می کنند با خود دوباره ارتباط برقرار کنند، از شبح بودن فاصله بگیرند، و شاید دوباره به زندگی بازگردند.»
وادیموف در بیانیه ای به عنوان کارگردان این اثر گفته است: «آنچه بازماندگان غزه تجربه کرده اند، تنها با کلمات قابل بیان نیست. گاهی حرکات، نفس ها یا سکوت ها گویاتر هستند.» او همچنین می گوید: «با هر واژه که برای توصیف این کمپینِ تخریب و پاک سازی نظام مند، به نظر می رسد که چارچوب مشترک ما برای فهم جهان دیگر کارایی ندارد در برابر این امر غیرقابل توصیف، چیزی که با این حال نباید نادیده گرفته شود یا نشنیدهبماند.»
کارگردان تأکید دارد که هدفش نمایش فیلم «فراتر از وابستگی ها و نظرات سیاسی» است و می افزاید: «ایده اصلی این است که به داستان های مردمی که بیش از حد غیرانسانی شده اند و به اعداد تقلیل یافته اند، حق دیده شدن بدهیم. و زمانی برای گوش دادن، نگاه کردن، و احساس کردنِ بدن های زخم خورده و ارواحمجروح اختصاص دهیم.»
او فیلم را «پُلی میان تجربه شخصی و جمعی مردمی ویران شده و تماشاگران» توصیف می کند؛ «حرکتی برای اندیشیدن به چیزی که نمی توان اندیشید.»
انتهای پیام/
