وضعیت آخرالزمانی غزه؛ انسانیت در محاصره قانون در تبعید
فرید آزادبخت عضو هیئت علمی گروه حقوق دانشگاه آزاد اسلامی و عضو انجمن حقوقدانان کرمانشاه در یادداشتی برای خبرگزاری آنا نوشت؛ غزه امروز، دیگر صرفاً یک مسئله سیاسی یا یک بحران بشردوستانه نیست؛ بلکه نقطه‌ای از جهان است که در آن تمدن، قانون، اخلاق، و حتی وجدان جهانی، همگی شکست خورده‌اند. آنچه اکنون در غزه رخ می‌دهد، فقط با تعبیر «وضعیت آخرالزمانی» قابل توصیف است: شهری ویران‌شده، مردم گرسنه، اجساد بی‌کفن، بیمارستان‌های خالی از دارو، مدارس بمباران‌شده و کودکانی که خواب را تنها در صدای پهپادها می‌یابند.
محاصره‌ای که به مرگ ختم می‌شود
بیش از ۱۷ سال است که غزه تحت محاصره کامل زمینی، هوایی و دریایی رژیم اشغالگر قرار دارد و این محاصره در سال ۲۰۲۳ ، ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ به اوج خود رسید؛ با قطع کامل آب، برق، سوخت، دارو، غذا و ارتباطات.
مردم حتی نمی‌توانند زخم‌هایشان را درمان کنند؛ چون دارو نیست، نوزادان در دستگاه‌های تنفس می‌میرند؛ چون برق نیست، زنان در آوار وضع حمل می‌کنند؛ چون پناهگاه نیست، روزنامه‌نگاران گرسنه‌اند؛ چون نان نیست و کودکان، معصوم و گرسنه، هدف پهپادها و گلوله‌ها قرار می‌گیرند.
آمار یا جنایت؟
تا ژوئیه ۲۰۲۵، طبق گزارش نهادهای بین‌المللی بیش از ۵۸ هزار شهید- که بیش از نیمی کودک و زن‌اند- و صدها هزار زخمی، بی‌دسترسی به خدمات پزشکی، نابودی بیش از ۷۰ درصد زیرساخت‌ها و بیش از ۱.۵ میلیون نفر آواره در خاکی که خودشان صاحب آن‌اند.
قحطی مطلق و سوءتغذیه شدید در میان کودکان؛ بسیاری در آستانه مرگ خاموش از گرسنگی و همه این‌ها در سکوت و ناتوانی جامعه بین‌المللی رخ می‌دهد.
وقتی حقوق بین‌الملل کار نمی‌کند
تمام آنچه در غزه می‌گذرد؛ از کشتار غیرنظامیان، هدف‌گیری مدارس، بیمارستان‌ها، اردوگاه‌های پناهندگان، استفاده از سلاح‌های ممنوعه، مجازات جمعی و ایجاد قحطی و ... همگی نقض فاحش حقوق بین‌الملل بشردوستانه، کنوانسیون ژنو و منشور ملل متحد هستند.
اما سؤال اساسی این است: آیا حقوق بین‌الملل فقط برای کشورهای ضعیف اجرا می‌شود؟ آیا عدالت، در جایی متوقف می‌شود که پای حامیان رژیم اشغالگر در میان باشد؟ دادگاه بین‌المللی، دیوان کیفری، شورای امنیت، سازمان ملل ـ کدام یک، گامی واقعی برداشته‌اند برای متوقف‌کردن این جنایت بی‌پایان؟
آخرالزمان فقط در کتاب‌ها نبود
غزه امروز تجسم عینی یک «آخرالزمان زمینی» است؛ نه از نوع اسطوره‌ای یا مذهبی، بلکه از نوع حقوقی و اخلاقی. آخرالزمانی که در آن انسانیت زیر بمباران است، کودک، هدف مشروع جنگی تلقی و نان، اسلحه‌ای است که دریغ می‌شود و حقیقت، زیر آوار رسانه‌های سانسورشده دفن شده است و جهان، کور و کر، تنها تماشا می‌کند.
سکوتی که شریک جنایت است
جهان غرب که روزی مدعی حقوق بشر بود، امروز یا شریک تسلیحاتی این فاجعه است یا ساکت و بی‌تفاوت. از آمریکا تا اروپا، از رسانه‌های جریان غالب تا سازمان‌های بین‌المللی، همگی یا در نقش مباشر جنایت ظاهر شده‌اند یا در مقام تماشاگران بی‌وجدان.
نتیجه‌گیری: غزه وجدان جهان را به محاکمه کشانده است
غزه، امروز بیش از آنکه نیازمند کمک‌های غذایی و دارویی باشد، نیازمند بیداری وجدان جهانی و بازگشت اقتدار قانون بین‌الملل است.
اگر جهان نتواند جلوی این فاجعه را بگیرد، فردا نوبت دیگران است و آن‌وقت، دیگر واژه‌هایی مانند «حقوق بشر»، «جامعه جهانی»، «سازمان ملل» و «عدالت بین‌المللی» به تمسخر تاریخ خواهند پیوست.
غزه فقط یک جغرافیا نیست؛ معیار انسانیت عصر ماست و نجات آن، نجات ما از سقوط در پرتگاه بی‌اخلاقی و جنون است.
انتهای پیام/
