مستندسازی جنایات رژیم صهیونیستی در تجاوز ۱۲ روزه
خبرگزاری آنا؛ فرید آزادبخت استادیار حقوق بین‌الملل، عضو بسیج حقوقدانان کرمانشاه و عضو هیئت علمی گروه حقوق دانشگاه آزاد اسلامی در یادداشتی با مضمون «مستندسازی جنایات رژیم صهیونیستی در تجاوز ۱۲ روزه» برای خبرگزاری آنا نوشت؛
از حقیقت تلخ تا تکلیف تاریخی
۱. مفهوم و مبانی مستندسازی جنایات جنگی
مستندسازی جنایات جنگی، صرفاً نگاشتن درد و ثبتِ خرابی نیست؛ بلکه رسالتی‌ست انسانی، حقوقی، تاریخی و تمدنی که در پرتو آن، حقیقت از دل غبارِ پروپاگاندا سر برمی‌آورد.
این مستندسازی، مبتنی بر قواعد بین‌المللیِ حقوق بشردوستانه به‌ویژه چهار کنوانسیون ژنو (۱۹۴۹)، پروتکل الحاقی اول (۱۹۷۷)، و اساسنامه رم (۱۹۹۸) بوده که رکن اصلی دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) است.
مستندسازی تجاوز ۱۲روزه نه یک اقدام حاشیه‌ای که «واکنشی در برابر فراموشی سازمان‌یافته» است
در چارچوب این اسناد، جنایت علیه غیرنظامیان، استفاده نامتوازن از قوه قهریه، حمله به زیرساخت‌های حیاتی، توسل به شیوه‌های ممنوعه جنگی و استفاده از ابزار ممنوعه جنگی، همگی از مصادیق بارز جنایت جنگی و در مواردی جنایت علیه بشریت تلقی می‌شوند.
پس مستندسازی، پلی‌ست از وقوع جنایت به تحقق عدالت؛ چراغی در ظلمات «حقیقتِ مخدوش‌شده» و سندی بر ردِ ادعای دروغینِ دفاع مشروع از سوی رژیمی که خود، بنیادش بر اشغال، تبعیض و کشتار نهاده شده است.
۲. راهکار‌های مستندسازی حقوقی و راهبردی
در مواجهه با تجاوز ۱۲ روزه اخیر رژیم صهیونی، مستندسازی باید هم جامع باشد و هم هدفمند. این امر شامل ابعاد زیر است:
الف) گردآوری ادله میدانی و بصری
تصاویر ماهواره‌ای از تخریب‌ها، فیلم‌های منتشرشده از حملات، شهادت شهود، مدارک پزشکی مجروحان و مستندات بیمارستانی از آمار تلفات.
ب) ثبت شهادت قربانیان و بازماندگان
ازجمله زنان، کودکان، سالمندان و کارکنان پزشکی، خبرنگاران و زندانیان که با سلاح‌های ممنوعه یا حملات کور هدف قرار گرفته‌اند. این شهادت‌ها باید به شکل ویدئویی، نوشتاری و سوگندخورده، ثبت و حفظ شوند.
ج) تحلیل تطبیقی با اسناد حقوق بین‌الملل
هر حمله، باید ذیل یکی از موارد تخلف از قواعد حقوق جنگ طبقه‌بندی شود. مثلاً بمباران بیمارستان، مصداق ماده ۸ اساسنامه رم است که جنایت جنگی محسوب می‌شود.
د) ارائه مستندات به نهاد‌های بین‌المللی
ازجمله دفتر دادستان دیوان کیفری بین‌المللی، شورای حقوق بشر سازمان ملل، گزارشگران ویژه و دادگاه‌های داخلی کشور‌هایی که صلاحیت جهانی دارند (مانند اسپانیا، بلژیک، یا آلمان).
۳. عبرت تاریخ: حافظه جمعی و خطر تکرار جنایت
جنگ‌های گذشته، از صبرا و شتیلا تا قانا و جنین، نشان داد که اگر مستندسازی دقیق انجام نشود، وجدان جهانی دچار آلزایمر می‌شود و جنایتکار، نقابِ مظلومیت بر چهره می‌زند.
در جهانی که رسانه‌ها سلاح‌اند و حافظه‌ها میدان جنگ، مستندسازی، نبردی برای حقیقت است و حقیقت، آغازی برای عدالت
عبرت آن است که جنایات ثبت شوند، پیگیری و به نسل‌های بعد منتقل شوند تا حقیقت به گروگان فراموشی نرود.
مستندسازی، ابزاری برای «تثبیت حافظه جمعی مظلومان» است؛ حافظه‌ای که فقط با حقیقت به عدالت بدل می‌شود و با عدالت به بازدارندگی می‌رسد.
۴. رژیم حقیقت‌گریز و جنگ روایت‌ها
رژیم صهیونیستی در کنار تانک و پهپاد، همواره با «سلاح روایت» جنگیده است. در رسانه‌های غربی، بار‌ها دیده‌ایم که قربانی جای جلاد می‌نشیند و اشغالگر، ردای مقاومت می‌پوشد.
در این جنگ روایت‌ها، مستندسازی نه فقط یک اقدام حقوقی که یک نبرد معرفتی است.
شهادت یک کودک مجروح، قوی‌تر از هزار موشک در نبرد رسانه‌ای‌ست؛ و تصاویر واقعی از هر تحلیل ساختگی اثرگذارترند.
۵. غرامت عادلانه؛ از جبران فردی تا مسئولیت بین‌المللی
حق جبران خسارت، یکی از ارکان عدالت بین‌المللی است. طبق اصول حقوق بین‌الملل مسئولیت دولت‌ها (۲۰۰۱)، دولت متجاوز، باید غرامت کامل پرداخت کند؛ شامل:
جبران مالی خسارت‌های جانی و مالی
بازسازی زیرساخت‌ها
پرداخت دیه به بازماندگان قربانیان
عذرخواهی رسمی از مردم و نهاد‌های بین‌المللی
در این راستا، مستندات حقوقی، مبنای محاسبه غرامت‌اند. بدون سند و تحلیل، امکان پیگیری و الزام به جبران وجود ندارد.
۶. انواع جنایات رخ‌داده در تجاوز ۱۲ روزه
تحلیل‌های اولیه، نشان می‌دهد که رژیم اشغالگر، مرتکب جرائم متعددی شده که هر یک به‌تنهایی برای تعقیب بین‌المللی کفایت می‌کند:
جنایت جنگی (War Crimes): شامل حمله عامدانه به غیرنظامیان، تخریب خانه‌ها، استفاده از بمب‌های خوشه‌ای یا فسفری، حمله به مدارس و بیمارستان‌ها.
حقیقت را باید ثبت کرد، نه فقط به‌خاطر عدالت، بلکه برای آیندگان؛ اگر جنایتی ثبت نشود، انکار می‌شود و اگر انکار شود، تکرار می‌شود
جنایت علیه بشریت (Crimes Against Humanity):
نقض فاحش حقوق بشر: مانند کشتار فراقانونی، شکنجه، آوارگی گسترده.
تروریسم دولتی: اعمال وحشت‌افکنی برای ارعاب جامعه، که در صورت سازمان‌یافتگی و پیوستگی، جنایت علیه صلح نیز محسوب می‌شود.
سخن پایانی: حقیقت را باید ثبت کرد، نه فقط به‌خاطر عدالت، بلکه برای آیندگان
اگر جنایتی ثبت نشود، انکار می‌شود و اگر انکار شود، تکرار می‌شود.
مستندسازی تجاوز ۱۲روزه نه یک اقدام حاشیه‌ای که «واکنشی در برابر فراموشی سازمان‌یافته» است.
در جهانی که رسانه‌ها سلاح‌اند و حافظه‌ها میدان جنگ، مستندسازی، نبردی برای حقیقت است و حقیقت، آغازی برای عدالت.
انتهای پیام/
