۲۸/ خرداد /۱۴۰۴
07:45 12 / 02 /1404
یادداشت؛

معلم؛ کهکشانی در سپهر انسانیت

معلم؛ کهکشانی در سپهر انسانیت
روز معلم، روز ستایش جان‌های تابناکیست که مانند کهکشان‌هایی در سپهر انسانیت با نغمه‌ای عاشقانه و بی‌ادعا، جهان را به نور فضیلت و معنا می‌آرایند.

خبرگزاری آنا- علیرضا صداقت؛ روز معلم، آیین نکوداشت استادی است که مانند کیمیاگری آسمانی با شراره‌های جان خویش نه‌تنها غبار جهل را به گوهر آگاهی بدل می‌سازد که خاموشی جان دانشجویان را به شعله‌ای جاویدان مبدل می‌کند. او، آن باغبان عارف است که در کویر عطشناک وجود با زلال عقلانیت نقاد و نسیم فضیلت، بیابان روح را به گلشن حقیقت و اخلاق فرا می‌رویاند.

استاد نه صرف چراغ‌دار وادی دانش که آیینه‌ای است هستی‌نما که شاگرد در آن نه‌تنها خویشتن که راز‌های نهان کل کائنات را می‌بیند؛ نه صرف رهنما، که خود، معبدی است که عقل و وجدان در آن، چون دو پرستوی جان به سوی افق‌های بی‌کران حقیقت و کمال پر می‌کشند.

در این روزگار پرآشوب که توفان خودپرستی و فریب، روان‌ها را به سوی نیستی و بی‌اخلاقی می‌راند، معلم مانند فانوسی در دل تاریکی، راه زیستنی اصیل را می‌نمایاند. کلامش، گاه مانند صاعقه‌ای که بنا‌های پوسیده تعصب را فرومی‌ریزد و گاه مانند نجوایی ازلی که جان را به آشتی با گوهر وجود فرامی‌خواند، شاگرد را به تأمل در معنای ژرف حیات وامی‌دارد. او، فراتر از آموختن دانش، شاگرد را به زیستنی هدایت می‌کند که در آن، اخلاق، روح جاری در هر نفس است؛ زیستنی که صداقت مانند ستاره‌ای است که شب‌های ریا را می‌شکافد و شفقت مانند جویباری که خاک خشک‌جان‌ها را به سبزه‌زار همدلی بدل می‌سازد.

استاد مانند حکیمی بیدارگر، زخم‌های روان را که از غفلت از خویش و بی‌اعتنایی به رنج دیگری برخاسته با مرهم عقلانیت و محبت بی‌ریا شفا می‌بخشد و شاگرد را به سوی پرسش‌هایی ژرف می‌کشاند که او را از زندان خودساخته آزاد کرده به زیستنی آگاهانه، متعادل و متعهد به خیر مطلق رهنمون می‌شود.

روز معلم، روز ستایش این جان‌های تابناک است که مانند کهکشان‌هایی در سپهر انسانیت با نغمه‌ای عاشقانه و بی‌ادعا، جهان را به نور فضیلت و معنا می‌آرایند. این روز، دعوتی است به بازنگری رسالت استاد پروردن جان‌هایی که زیستن‌شان خود، آیینه حقیقت و تجلی‌گاه فضیلت باشد.‌

ای استاد! تو نه فقط معلم که پیامبری هستی که با مشعل حکمت، شب‌های جهل را به صبح روشن آگاهی می‌رسانی؛ تو آبشاری که با زلال وجودت، دشت‌های تشنه انسانیت را سیراب می‌کنی؛ تو عاشقی که در آتش عشق به حقیقت می‌سوزی و خاکستر وجودت، بذر بیداری در جان‌ها می‌افشاند.‌ ای شورآفرین وادی معنا! باشد که این روز، سوگندی نو باشد به پایمردی‌ات در راه رهایی انسان تا در این وادی پرآشوب، همچنان آتش‌افروز خرد، عشق، و زیستنی متعهد به حقیقت بمانی.

 عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان 

انتهای پیام/

ارسال نظر
گوشتیران
قالیشویی ادیب