بحران دریاچه ارومیه از دهه ۷۰ کلید خورد/ نزولات جوی؛ تنها امید احیای دریاچه
به گزارش خبرگزاری آنا، حسن اصیلیان، معاون اسبق سازمان حفاظت محیط زیست، در گفت‌وگو با خبرنگار آنا درباره دلایل خشک‌شدن دریاچه ارومیه اظهار کرد: «خشک‌شدن این دریاچه ناشی از سه عامل اساسی بوده است. نخست، احداث جاده میان‌گذر تبریز–ارومیه در نیمه دهه ۷۰ که با ریختن میلیون‌ها کامیون سنگ و ماسه، اکوسیستم دریاچه را به دو نیم تقسیم کرد و عملاً گردش آب و سیرکولاسیون طبیعی آن را مختل ساخت.»
وی افزود: «عامل دوم حفر هزاران چاه غیرمجاز در اطراف دریاچه بود که به‌ویژه برای توسعه باغ‌های سیب و سایر محصولات کشاورزی استفاده شد. این اقدام سبب تخلیه سفره‌های زیرزمینی و نفوذ شوری آب در چاه‌ها شد و تعادل بین آب شیرین و شور دریاچه از بین رفت.»
اصیلیان تغییرات آب‌وهوایی و گرمایش زمین را سومین علت دانست و تأکید کرد: «توسعه ناپایدار در سطح جهانی، افزایش گازهای گلخانه‌ای و تغییر اقلیم، موجب کاهش نزولات جوی و بروز خشکسالی‌های پی‌درپی شده است. این روند باعث شد که دریاچه ارومیه همانند دیگر تالاب‌ها و اکوسیستم‌های مشابه در جهان، با بحران جدی روبه‌رو شود.»
وی پیامدهای خشک‌شدن دریاچه را «تهدید حاصل‌خیزی زمین‌های اطراف، ایجاد طوفان‌های نمکی، گسترش بیماری‌های پوستی و تنفسی و آسیب جدی به زندگی ساکنان منطقه به‌ویژه در تبریز» برشمرد.
معاون اسبق سازمان حفاظت محیط زیست در ادامه با اشاره به راهکارهای مطرح‌شده برای نجات دریاچه گفت: «طرح‌هایی نظیر انتقال آب از رودخانه‌ها یا سدها، اقدامی غیرکارشناسی بود و نتوانست منجر به احیای دریاچه شود. همچنین پیشنهادهایی مانند برداشت نمک و تبدیل بستر دریاچه به جنگل، اگرچه از نظر فنی ممکن است، اما نیازمند میلیاردها دلار هزینه است که بعید است دولت‌ها توان اجرای آن را داشته باشند.»
اصیلیان درباره امکان احیای دریاچه تأکید کرد: «تنها امید به احیای دریاچه ارومیه، نزولات جوی و وقوع ترسالی است. در صورت تداوم خشکسالی و کاهش بارش، چشم‌انداز روشنی برای بازگشت حیات به دریاچه وجود نخواهد داشت.»
انتهای پیام/
