آرایش نظامی غلیظ از پشت نقاب صلح؛ آلمان به تنظیمات کارخانه برگشت

به گزارش خبرگزاری آنا، «کارستن بروئر» رئیس ستاد نیرو‌های مسلح آلمان، به ارتش این کشور دستور داده تا سال ۲۰۲۹ خود را با انواع تسلیحات و ادوات نظامی مجهز کند. او مدعی شده که تا ۲۰۲۹، روسیه ممکن است به حدی از تجدیدقوا برسد که به قلمرو ناتو حمله کند.

در این سند که عنوان «دستورالعمل اولویت‌ها برای تقویت آمادگی» را یدک می‌کشد، قید شده که منابع مالی این طرح، از محل افزایش سقف بدهی دولت تأمین خواهد شد.

ازجمله اولویت‌های رئیس ستاد نیرو‌های مسلح آلمان، تقویت پدافند هوایی به‌ویژه با هدف رهگیری پهپاد‌های تهاجمی است. سال گذشته هم ناتو از دولت برلین خواسته بود پدافند هوایی این کشور را به انواع سامانه‌های بلندبرد و کوتاه‌برد تجهیز کند.

تقویت ذخایر موشک‌های نقطه‌زن برای اصابت به اهدافی واقع در شعاع بیش از ۵۰۰ کیلومتر هم از دیگر دغدغه‌های بروئر عنوان شده است. همچنین ارتش موظف به توسعه جنگ‌افزار‌های الکترونیک است.

ژرمن‌ها و آغاز عصر جدید نظامی‌گری

این خبر در حالی منتشر شد که به فاصله یک روز قبل از آن، «بوریس پیستوریوس» وزیر دفاع آلمان در مصاحبه‌ای با «فرانکفورتر آلگماینه» گفته بود: اگر در بحبوحه تنش‌های فزاینده با مسکو، افراد کافی داوطلبانه به ارتش نپیوندند، آلمان ممکن است مجبور شود خدمت اجباری سربازی را از اوایل سال آینده احیا کند.

برلین در سال ۲۰۱۱ خدمت اجباری سربازی را لغو کرد، اما اخیراً در مورد بازگرداندن آن تجدیدنظر کرده است. اکنون پیستوریوس می‌گوید دولت در تلاش است تا پایان سال لایحه جدیدی را تصویب کنند.

جذب نیرو قرار است ابتدا مبتنی بر مشارکت داوطلبانه باشد، اما در صورت لزوم به اجباری تغییر خواهد کرد.

این رویه (به‌روزرسانی قدرت سخت‌افزاری و جذب نیروی نظامی) با تصمیم بلندمدت دولت برلین مبنی بر تبدیل ارتش آلمان به قوی‌ترین ارتش اروپا هم‌خوانی دارد.

چشم‌انداز جذب نیرو، توانایی بسیج ۴۶۰ هزار نظامی شامل دست‌کم ۲۰۰ هزار نیروی فعال است. حتی «آندره ووستنر» رئیس اتحادیه ارتش آلمان می‌گوید این کشور حداقل به 260 هزر نیروی نظامی فعال نیاز دارد.

هزینه‌های اصرار بر ادامه جنگ اوکراین؛ شکاف فراآتلانتیکی و چالش امنیتی اروپا

آلمان به‌عنوان اقتصاد اول اروپا، در سال ۲۰۲۴ با بودجه ۸۸.۵ میلیارد دلار چهارمین کشور از نظر هزینه‌های نظامی در جهان بود - پس از آمریکا، چین و روسیه و بالاتر از هند.

جنگ اوکراین به تغییر محسوس دیدگاه کشور‌های قاره سبز منجر شده و آنها که زمانی حتی برای اختصاص ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی به هزینه‌های دفاعی مردد بودند، حالا به رقم ۵ درصد هم راضی هستند. در حال حاضر، یک‌سوم از بودجه ۱.۵ تریلیون دلاری ناتو را اعضای اروپایی آن می‌پردازند.

اما افق بلندپروازی ژرمن‌ها به تجهیز ارتش و سربازی اجباری محدود نمی‌شود. چندی پیش، خبرگزاری آنا در گزارشی با عنوان «پشت پرده یک مانور نظامی» درباره تغییر الگوی مداخله‌گرایی ژرمن‌ها در حوزه بین‌الملل هشدار داد.

این گزارش که تاریخ انتشار آن به ۸ اردیبهشت بازمی‌گردد، به حضور نادر نیروی هوایی آلمان در رزمایش «پرچم صحرا ۲۰۲۵» ذیل عنوان حسن رابطه با کشور امارات اشاره داشت و با استناد به ۲ گزاره «حمایت برلین از استمرار جنگ اوکراین» و «تسلیح اسرائیل در جریان نسل‌کشی غزه»، تحلیل کلی این بود که آلمان‌ها در مناسبات خارجی، منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای رادیکال‌تر شده‌اند و دیگر نمی‌توان الگوی رفتاری و استراتژیک آنها را به‌مانند دهه ابتدایی قرن بیست و یکم (بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰) تصور کرد.

ترامپ و تاکتیک «شناسایی از طریق نبرد»/ آمریکا صندلی اروپا را از پشت میز مذاکره برداشت

جدیدترین مثال در اثبات این تغییر الگو، به اقدام یک هفته اخیر برلین مبنی بر افتتاح پایگاه نظامی در خارج از مرز‌های آلمان بازمی‌گردد. این پایگاه در لیتوانی دایر شده و برای اولین بار از زمان جنگ جهانی دوم است که آلمان در یک کشور دیگر حضور نظامی ثابت خواهد داشت.

به‌این‌ترتیب، تا سال ۲۰۲۷، آلمان ۵ هزار نیروی نظامی و کارکنان غیرنظامی را با هدف تقویت امنیت بخش شرقی ناتو در لیتوانی مستقر می‌کند.

در این میان، از پیشنهاد جنجالی «فردریش مرتس» صدراعظم آلمان مبنی بر لزوم بازنگری در سیاست هسته‌ای این کشور هم نباید غافل شد.

مشارکت آلمان در برنامه اشتراک هسته‌ای ناتو از دهه ۱۹۶۰ میلادی آغاز شد. اما حالا با توجه به تردید‌ها درباره تعهد آمریکا به دفاع از اروپا، بحث درباره نیاز اروپا به توانمندی مستقل هسته‌ای (خارج از چارچوب ناتو) افزایش یافته است.

حتی با استقبال از پیشنهاد مرتس، «امانوئل مکرون» رئیس‌جمهور فرانسه خواهان آغاز بحثی درباره گسترش چتر هسته‌ای این کشور به شرکای اتحادیه اروپا است.

بحث مشارکت مستقیم آلمان در برنامه هسته‌ای دیگر کشور‌ها در حالی مطرح می‌شود که برلین پس از جنگ جهانی دوم همواره سیاست عدم اشاعه تسلیحات هسته‌ای را دنبال کرده و حتی در قانون اساسی خود متعهد به استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای شده است.

در تکمیل این مبحث که می‌توان به آن عنوان «گام‌های مصمم برلین به سمت نظامی‌گری» را داد، می‌توان به اقدام روز چهارشنبه (۷ خرداد) فردریش مرتس صدراعظم آلمان اشاره کرد که بعد از میزبانی از «ولودیمیر زلنسکی» رئیس‌جمهور اوکراین، گفت: برلین و کی‌یف قصد دارند تولید مشترک موشک‌های دوربرد را آغاز کنند.

اکرچه او بازهم درباره اعطای موشک کروز «تاروس» آلمان به زلنسکی تضمینی نداد؛ اما همین که در قالب همکاری مشترک برای پیشبرد پروژه تولید موشک، به کی‌یف حق حمله به عمق خاک روسیه را می‌دهد، نشانه‌ای چشمگیر از عزم او برای تغییر موازنه قوا در سطح اروپا است.

در این میان، تصمیم مرتس مبنی بر اینکه برلین دیگر جزئیات کامل کمک‌های نظامی به اوکراین را منتشر نکند، از گرایش صدراعظم آلمان به «ابهام راهبردی» حکایت دارد. به این ترتیب اگر هم قرار باشد موشک‌های «تاروس» به اوکراین داده شوند، احتمالا تا زمان استفاده از آن‌ها در میدان نبرد، خبری رسمی منتشر نخواهد شد و این موضوعی است که مسکو درباره آن هشدار داده است.

تاروس با برد بیش از ۵۰۰ کیلومتر، برد بیشتری نسبت به موشک‌های «سایه توفان» (Storm Shadow) ساخت مشترک انگلیس و فرانسه و «ا‌تَکِمز» ( ATACMS) ساخت آمریکا دارد، بنابراین این موشک‌ها اوکراین را قادر می‌سازد تا اهدافی تحت کنترل روسیه که تاکنون از حملات در امان بوده‌اند، هدف قرار دهد.

اگر مشارکت برلین در حمله به اهدافی در عمق روسیه اثبات شود، کرملین می‌تواند آن را به منزله اعلام رسمی ناتو برای درگیری مستقیم با خود تلقی کند و آن وقت می‌توانیم بگوییم که آلمان مثل 2 بار قبل، دنیا را به سمت جنگ جهانی سوم سوق داده است.