شمش فولاد ایران در صنایع افغانستان/ همکاری اقتصادی ایران و افغانستان اوج می‌گیرد؟
محمود سیادت، در گفتوگو با خبرنگارخبرگزاری آنا، در رابطه با جایگاه ایران در ترانزیت و صادرات افغانستان، گفت: افغانستان به‌عنوان کشور محصور در خشکی نیازمند دسترسی به آب‌های گرم است و دو گزینه اصلی پیش روی آن قرار دارد؛ یکی مسیر پاکستان از طریق بندر کراچی و دیگری مسیر ایران از طریق بندرعباس و چابهار است.
رئیس اتاق مشترک ایران و افغانستان، افزود: در حال حاضر بیشتر کالا‌ها که وارد کشور افغانستان می‌شود از بندر عباس و از سه مرز میلک، ماهیرود و دوغارون عبور می‌کند به‌ویژه مرز میلک بهترین مسیر برای مناطق شرقی، شمالی و مرکزی افغانستان است که مسیر چابهار به میلک نیز از اهمیت بالایی برخوردار است چرا که ۶۰۰ کیلومتر مسیر ترانزیتی را کوتاه‌تر می‌کند، اما متأسفانه این مسیر هنوز به‌طور کامل فعال نشده است.
وی تصریح کرد: با وجود چشم‌انداز مناسب و پیشرفت پروژه راه‌آهن چابهار تا زاهدان مشکلات جدی در مرز میلک و دوغارون همچنان پابرجاست و بار‌ها در بندرعباس دپو شده و زیرساخت‌های مرزی ما پاسخگوی حجم ترانزیت نیست.
ثبات قوانین مهم‌ترین اولویت افغانستان در انتخاب مسیر‌های ترانزیتی
سیادت در ادامه با اشاره به گزینه‌های دیگر افغانستان بیان کرد: افغانستان علاوه بر مسیر ایران و پاکستان، به‌دنبال مسیر‌های جایگزین مانند کریدور واخان به چین و یا مسیر آذربایجان و ترکیه نیز است ودر این میان امنیت و ثبات قوانین مهم‌ترین اولویت افغانستان در انتخاب مسیر‌های ترانزیتی خواهد بود.
وی تأکید کرد: اتصال ریلی خاف ـ روزنک تحول بزرگی در مبادلات ایران و افغانستان ایجاد کرده است که این خط آهن کالاهای صادراتی افغانستان را به ترکیه و اروپا منتقل می‌کند و استقبال زیادی از آن صورت گرفته است.
رئیس اتاق مشترک ایران و افغانستان در خصوص تأثیر توسعه راه‌آهن و جاده‌ها بر تجارت ایران، افغانستان عنوان کرد: هر نوع توسعه زیرساختی طبیعتاً صادرات ما را تقویت می‌کند، اما نکته مهم این است که افغانستان امروز سیاست حمایت از تولید داخل را در پیش گرفته و تعرفه‌های سنگین بر واردات کالاهای مشابه وضع کرده است همین امر باعث شده که صادرات ما از کالاهای ساخته‌شده به سمت مواد خام تغییر جهت دهد.
وی ادامه داد: بیشترین صادرات ما امروز شامل شمش فولاد، فراورده‌های نفتی غیر از بنزین، گاز مایع، پلی‌اتیلن، سیمان، گوجه‌فرنگی، تخم‌مرغ و زعفران است. درحالی‌که قبلاً کالا‌هایی مانند میلگرد یا محصولات کامل فولادی به افغانستان صادر می‌کردیم، اکنون تنها شمش خریدار دارد.
صادرات ایران به افغانستان افزایش یافت
سیادت در پاسخ به پرسشی درباره حجم مبادلات دو کشور اظهار کرد: پیش از روی کار آمدن طالبان، صادرات کالاهای غیرنفتی ما به افغانستان بیش از ۳ میلیارد دلار بود، اما در سال‌های اخیر کاهش یافته است به طوری که در چهار ماهه نخست سال ۱۴۰۴ صادرات ایران به افغانستان حدود ۷۱۰ میلیون دلار بوده که نسبت به مدت مشابه سال قبل تنها حدود یک درصد رشد ارزشی و ۱۲ درصد رشد وزنی داشته است.
رئیس اتاق مشترک ایران و افغانستان، در رابطه با صادرات انرژی عنوان کرد: افغانستان نیاز بالایی به انرژی دارد، اما ما در ایران توان چندانی برای صادرات نداریم و تنها در حوزه گاز مایع (LPG) می‌توانیم سهمی داشته باشیم. در حوزه برق نیز فرصت‌هایی وجود داشت، اما به دلیل مشکلات داخلی ما و ورود جدی ازبک‌ها، سهم ایران بسیار محدود است.
وی در ادامه به ظرفیت سرمایه‌گذاری مشترک اشاره کرد و گفت: بیشترین نیاز افغانستان امروز به خدمات فنی ـ مهندسی، ماشین‌آلات صنعتی، معدن، کشاورزی و دامداری است. حضور ایران در این حوزه‌ها می‌تواند منافع مشترک زیادی ایجاد کند، به‌ویژه اگر سرمایه‌گذاران افغان با ایرانی‌ها در استان‌های مرزی یا داخل افغانستان همکاری کنند.
مبادلات بانکی بین ایران و افغانستان وجود ندارد
سیادت همچنین به نبود روابط بانکی پایدار اشاره کرد و افزود: به‌دلیل تحریم‌ها، مبادلات بانکی بین دو کشور تقریباً وجود ندارد و بیشتر از طریق صرافی‌ها انجام می‌شود. پیشنهاد ما این بوده که بانک مرکزی ایران صادرات به افغانستان را به‌صورت ریالی بپذیرد تا صادرات ما بتواند دو یا چند برابر شود.
وی در پایان گفت: پس از ۴۵ سال جنگ، افغانستان امروز در شرایط امنیتی بهتری قرار دارد. با توجه به سیاست‌های حمایتی این کشور از تولید داخل، فعالان اقتصادی ایران باید استراتژی‌های خود را بازنگری کنند و به‌جای صادرات صرف کالا، به سمت سرمایه‌گذاری مشترک و تولید در داخل افغانستان حرکت کنند.
انتهای پیام/
