کربلا به روایت ارکستر/ شبی به یادماندنی با «نامیرا» در تالار وحدت

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، شامگاه سه شنبه ۲۸ مرداد، تالار وحدت میزبان اجرای «نامیرا» بود؛ اثری حماسی از بهزاد عبدی که با ارکستراسیونی گسترده و ترکیب ارکستر، گروه کُر و بازیگران تئاتر و رهبری نصیر حیدیریان به صحنه آمد. این اوراتوریو((oratorio) موسیقی ای نمایشی بر روی متن‌های مذهبی بدون نمایش اپراگونه ) روایت موسیقایی واقعه کربلا و مفاهیم آزادگی و جاودانگی است.

در این اجرا محمد الهیاری مدیربنیاد رودکی، سید محمدهاشمی رییس سازمان هنری رسانه‌ای اوج، محمدرضا نوروزپور معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، علی بهادری جهرمی جهرمی سخنگوی دولت سیزدهم، فرزاد حسنی،  محمد میرزمانی آهنگساز و موسیقیدان حضور داشتند.

بازگشت وحید تاج پس از ممنوع‌الکاری

یکی از نقاط عطف این اجرا، حضور دوباره وحید تاج بر صحنه بود. او پس از مدتی ممنوع‌الکاری، در کنار حسین علیشاپور، مجتبی عسگری و هادی فیض‌آبادی با صدای پرطنین خود قطعاتی از «نامیرا» را اجرا کرد. بازگشت تاج با استقبال گسترده مخاطبان همراه شد و حضار بار‌ها او را با تشویق‌های ممتد بدرقه کردند.

حضور پررنگ هنرمندان تئاتر در «نامیرا»

محمود صالحی، بهناز نادری، حسین میرزاییان و محسن زرآبادی‌پور از جمله بازیگرانی بودند که با دکلاماسیون و اجرای نمایشی، لایه‌های تازه‌ای به این اثر افزودند و پلی میان موسیقی و نمایش ایجاد کردند.

استقبال پرشور مخاطبان

تالار وحدت شب گذشته مملو از جمعیت بود و مخاطبان با سکوت‌های عمیق در بخش‌های اندوهناک و تشویق‌های بلند در لحظات اوج، ارتباطی عاطفی و پرقدرت با اثر برقرار کردند.

پایانی پرشکوه با تشویق ایستاده تماشاگران

پس از حدود دو ساعت اجرای پرتنش و پرشور، ارکستر قطعه‌ای از تم‌های ایران را با قطعه «ای ایران» نواخت و در پایان «نامیرا»، تماشاگران چندین دقیقه ایستاده گروه را تشویق کردند. این اجرا با حمایت بنیاد رودکی، مرکز مأوا، صندوق اعتباری هنر و مؤسسه کمک به توسعه فرهنگ و هنر برگزار شد.

بهزاد عبدی؛ آهنگسازی با جسارت روایت‌های تاریخی

بهزاد عبدی در دو دهه گذشته با خلق آثاری چون اپرای «رستم و سهراب»، «مولوی» و «عاشورا» نشان داده که در روایت‌های ملی و دینی از زبان موسیقی تبحر دارد. «نامیرا» ادامه همین مسیر است؛ اثری که با بهره‌گیری از تکنیک‌های مدرن ارکستراسیون، ملودی‌های ریشه‌دار ایرانی و فضاسازی‌های دراماتیک، توانسته شکلی نو از اوراتوریو در موسیقی معاصر ایران را عرضه کند. اجرای این اثر توسط ارکستر سمفونیک تهران نقطه عطفی در همکاری آهنگسازان ایرانی با بزرگ‌ترین ارکستر کشور محسوب می‌شود.

ارکستر سمفونیک تهران در اوج هماهنگی

ارکستر سمفونیک تهران در این اجرا نشان داد که می‌تواند با پیچیده‌ترین ساختارهای موسیقایی نیز به‌خوبی همراه شود. دقت در دینامیک‌ها، یکپارچگی در اجرای گروه کُر و توان رهبر ارکستر در کنترل این حجم عظیم از صداها، اجرا را به سطحی درخشان رسانده بود. برای بسیاری از مخاطبان، «نامیرا» یادآور جایگاه واقعی ارکستر سمفونیک تهران به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نهادهای هنری کشور بود.