روایت تلخ امدادگر اورژانس از صحنه‌های فراموش‌نشدنی عملیات اخیر
به گزارش خبرگزاری آنا، در حوادث تلخ اخیر که منجر به شهادت و مجروحیت ده‌ها تن از شهروندان بی‌گناه شد، امدادگران اورژانس تهران جزو نخستین نیروهایی بودند که به محل حادثه اعزام شدند؛ مأمورانی گمنام که در سکوت، جان دادند تا جان بگیرند.
یکی از امدادگران با بیش از ۲۵ سال سابقه خدمت، در گفت‌وگویی با اشاره به صحنه‌های فراموش‌نشدنی عملیات اخیر، گفت:
«ما از نخستین کسانی بودیم که به صحنه رسیدیم. حتی بسیاری از اعضای کادر درمان هم نباید با چنین صحنه‌هایی مواجه شوند. کنار پیکرهای شهدا، لباس زیر خونی یک کودک دو ساله و اسباب‌بازی‌اش روی زمین افتاده بود... آن لحظه فقط به بچه‌های خودمان فکر می‌کردیم. هر قدمی که برمی‌داشتیم، گویی بر وجدان‌مان گام می‌گذاشتیم.»
او با اشاره به ۱۲ شبانه‌روز تلاش بی‌وقفه همکارانش افزود: «مدیران و نیروهای اورژانس استان تهران، شب و روز نمی‌شناختند. آنچه ما دیدیم، همدلی‌ای بود که در هیچ بحران دیگری تجربه‌اش نکرده بودیم. مردم در خیابان‌ها ما را می‌دیدند و با فریاد می‌گفتند: "دم‌تون گرم!" این حمایت مردمی، التیامی بر زخم ما بود.»
وی از حضور مؤثر رسانه‌ها نیز قدردانی کرد و گفت: «خبرنگار خود ما، آقای محمد ضروانی، دوربین را زمین گذاشت و دوید برای کمک به مردم. فداکاری تنها در لباس امداد نبود. همه یک‌دل و یک‌صدا، تنها یک مأموریت داشتیم: نجات جان مردم.»
این امدادگر با گلایه از محدودیت‌های رسانه‌ای افزود: «تصاویر بسیاری از عمق فاجعه قابل انتشار نیست. صفحه‌ها بسته می‌شود، اما کسی از عاملان این جنایت بازخواست نمی‌کند. این درد، هنوز بی‌پاسخ مانده است.»
او در پایان با یادآوری حادثه زندان اوین گفت: «به‌محض وقوع حادثه، در صحنه حاضر شدیم. صحنه‌ها غیرقابل توصیف بود. اما همکارانم، بدون توقف، تا آخر ایستادند. ما نسل درد و مقاومتیم؛ آنچه در این روزها کردیم، تنها یک مأموریت نبود، یک عهد بود با مردم ایران.»
در روزهایی که ایران داغدار است، صدای انسانیت از دل ویرانی برخاسته است. فداکاری فرزندان اورژانس، برگ زرینی در تاریخ معاصر ایران خواهد بود. این صحنه‌ها، روزی به تصویر کشیده خواهند شد؛ نه برای ثبت در تاریخ، بلکه برای اثبات اینکه ایران، هرگز تنها نیست.
انتهای پیام/
