سجاد تمام دار و ندار مادرش بود/پاسداری را از همه شغل‌ها بیشتر دوست داشت
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، قطعه 42 گلزار شهدای بهشت زهرا(س) را می توان جزء خاص ترین قطعات گلزار شهدا نامید، چراکه از هر گروه و قشر و جنس و تفکر مذهبی و سیاسی، امانتی در این قطعه به دست خاک سپرده شده است، اصلا می توان گفت خداوند در این قطعه انسان هایی با سلایق مختلف را دور هم جمع کرده و یک دورهمی ملی به راه انداخته است.
در این قطعه پیکرهای اربا اربا شده، صورت های زیبای له شده در زیر آوار، سوخته شده، پیکرهایی که شاید از آنها فقط بخشی از بدن مطهر به جا مانده باشد، مثل شهیدی که فقط یک دست از او به جاماند و مادر بعد از یک هفته رضایت داد تا همان یک دست را تشییع کنند و به خاک بسپرند و چه بهتر بگویم به امانت گذاشته اند.
در این قطعه از سردار و فرمانده گرفته تا سرباز وظیفه، از پیر و جوان گرفته تا «رایان» دو ماهه سوخته و دفن شده روی سینه مادر و گل پسرها و گل دخترهای خردسال و کودک که کنار خانواده پرپر شدند، به جرم داشتن پدری دانشمند، از خانواده هایی که با هم شهید شدند، از خلبان گرفته تا سرهنگ ارتش که مدافع وطن شد و با شجاعت در حالی که شیفت او نبود پای پدافندرفت، از خلبان و راننده تا امدادگر و پزشک، از پاسدار و بسیجی گرفته تا تازه دامادها و تازه نامزدکرده ها و نوعروسان، از راست قامتان جانباز دفاع مقدس گرفته تا مدافع حرم همه و همه در این جنگ تحمیلی، خونشان به عرش خدا رسید و خلعت زیبای شهادت را بر تن های مجروح و سوخته شده کردند.
اصلا روایت قطعه ۴۲ بهشت‌زهرا(س) در این روزها از زبان قاصر است، گویی کربلا را در این قطعه می بینی. رنج درد و غمی که حضرت سجاد(ع) در تکفین و تدفین شهدای کربلا کشیده بر پرده چشم دل نمایان می شود.
نمی‌دانی از کدام شهید بنویسی، از کدام داغ بگویی. برای که گریه کنی؟ یا رشادت کدام سردار و دانشمند را به رخ جهان بکشی؛ در اینجا صورت عزیز به خاک سپرده را لازم نیست از کفن باز کنی، چون خبری از صورت نیست.
این قطعه هر روز کربلاست، آری به درستی که اینجا ایرانِ حسین است؛ بنا به رسالتم مثل هر روز پای در این قطعه ای که از بهشت است می گذارم تا بتوانم روایت هایی صحیح و ماندگار از این همه شِکوه و شُکوه به جای بگذارم؛ نواهای آشنای عاشورایی نوحه خوان که می گفت: سلام شهید پَر پَرم ... سلام عزیز برادرم . . . بشارت آمدن و تشییع شهیدی دیگر را به من می دهد. صدایی که در اینجا ماندگار است ، ذکر بلند «یا حسین» است که از هر گوشه این قطعه به گوش می رسد.
هر طرف می نگرم با صحنه ای خاص روبرو می شوم ، خانم جوانی را می بینم که در این چند روز بر سر مزاری از صبح تا ظهر می نشیند. چهر ه اش از روز اول در خاطرم هست و نحیف شدنش را در این چند روز شاهدم، ولی از بیرون سعی می کند محکم و با صلابت باشد تا دشمن شاد نشویم. تازه عروسی است که همسر پاسدار خود را از دست داده.
این بار تعداد زیاد گل هایی که بر سر مزار آرمیده در این خاک گذاشته شده، بنر ها و عکس های شهدای افزوده شده در کنار سبدهایمیوه و خرما نوید از شوک در آمدن برخی از خانواده های شهدا را به من میدهد، اما در این میان می شنوم پدری که بعد از خبر شهادت تک فرزندش تاب نمی آورد و از این دنیا در جستجوی عزیزش به دیار باقی سفر می کند.
نگاهم به مزار شهیدی افتاد که همرزمانش عکس او را با چفیه ای که نشان از بسیجی بودن او دارد را بر روی سنگ مزارش چسبانده اند. عکس متعلق به بسیجی شهید «سجاد شاه محمدی» است. یکی از همراهان شهید به زائران شهدا، میوه تعارف می کرد، سلام و علیکی کردم و تبریک و تسلیت گفتم. از بستگان شهید بود؛ اشاره ای به صندلی کنار مزار کرد و گفت مادرش روی صندلی نشسته.
مادری از جنس واقعی مادران شهدا، صبور و آرام، اما ما خبری از احوالات درونی آن ها نداریم. مادر را راضی به گفت و گو کردم تا چند دقیقه ای از پسر دلاورش برای ما بگوید.
مادر که خود را «زهرا یحیایی» معرفی می کند، از پسر شهیدش چنین می گوید:«پسرم 27 ساله بود و پاسدار؛ شغلش را خیلی خیلی دوست داشت؛ خودش راهش را انتخاب کرد و آرزوی شهادت، بزرگترین آرزویش بود.»
شهید شاه محمدی تنها فرزند خانواده بود، مادر می گوید:«تک فرزندم بود و همین یکی را داشتم، اما وقتی خواست راه و شغل پاسداری را انتخاب کند، گفتم خدا پشت و پناهت باشد مادر و هر راهی را که دوست داری برو.»
سجاد اهل پشت میز نشینی نبود و دوست داشت به اسلام و نظام اسلامی خدمت و از حریم کشور و اسلام دفاع کند، برای همین پاسدار شد. مادرش می گوید: «سجاد دوست نداشت دانشگاه برود که بعد از آن مجبور باشد کار پشت میزی را انتخاب کند و می گفت من این مدل کارها را دوست ندارم و پاسداری را بیشتر از همه شغل های دیگر دوست دارم.»
به مادر گفتم چرا اسم او را سجاد گذاشتید ، گفت:« باردار که بودم در خواب آقایی را دیدم که گفت فرزندی که به شما داده می شود، پسر است و اسم او را «سجاد» بگذار.»
وقتی از مادر خواستم کمی بیشتر از آقا سجاد برایمان بگو، دیگر صبرش را از دست داد و هق هق کنان گفت:« سجاد تمام دار و ندار و تمام زندگیم بود که او را تقدیم اسلام و آقا و صاحب الزمان(عج) کردم و ان شالله که این هدیه را از من قبول کنند و سجادم من را شفاعت کند.»
مادر شهید شاه محمدی از ساعت های قبل از شهادت تک فرزندش می گوید: «صبح روزی که به شهادت رسید، چند ساعت قبل از آن با من تماس گرفت و گفت مامان برای نهار به خانه می آیم، اما هر چه منتظر شدم و تماس گرفتم، نیامد و تلفنش هم خاموش بود.»
مادر ادامه می دهد: «صبح روز بعد خواهرزاده هایم به منزل مان آمدند و گفتند سجاد تصادف کرده که گفتم برویم بیمارستان؛ در راه کلی برای من زمینه چینی کردند و در نهایت گفتند سجاد شهید شده است. در حالی که حدس می زدم شهید شده چراکه آخر راه سجاد، شهادت بود. راهی که خودش انتخاب کرده و در این راه برگزیده شده بود.»
به مادر گفتم وقتی پیکر آقا سجاد را دیدید چه درد و دلی با او کردید که گفت:« فقط گفتم مامان حلالم کن و مرا هم شفاعت کن.»
از اینجا به بعد مادر دیگر نتوانست ادامه دهد و سر روی شانه هایم گذاشت و شروع به گریه کرد. مادران شهدا هر چقدر هم صبور اما از دوری و دلتنگی فرزند خود داغدار هستند و این روزها بیشتر از هر زمان دیگری نیاز به تسلی دارند.
انتهای پیام/
