معامله بر سر آرمان فلسطین و فراموشی اصول امت واحده
به گزارش خبرگزاری آنا، روزی نیست که وجدان‌های بیدار در سراسر منطقه خاورمیانه، با شنیدن اخبار درد و رنج ملتی ستمدیده، ملتهب نشود. فلسطین، سرزمینی که نزدیک به یک قرن به صحنه تلاقی آرمان و اسارت بدل شده، این روز‌ها بیش از هر زمان دیگری در تنگنای توطئه‌ها و خیانت‌ها قرار گرفته است. در کمال تلخی و تاسف، وضعیت به درجه‌ای رسیده که امید فلسطینیان به نجات، نه از بطن همبستگی جهانی یا همدردی عربی نشأت می‌گیرد، بلکه سرنوشت‌شان به تصمیمات مردی گره خورده که نگاهش به سرزمین آنها، نه از سر انسانیت یا حقوق بشر، بلکه خروجی یک سرمایه‌گذاری تجاری و معامله‌گرانه است. بله؛ دونالد ترامپ.
این تصویر تاریک، واقعیتی است که امروز، پشت نقاب تبلیغات رسانه‌ای و سیاست‌بازی‌های پشت‌پرده پنهان شده است. ترامپ، در حالی که همچون یک دلال سرشناس با مهره‌های شطرنج منطقه بازی می‌کند، ساده‌ترین حقوق انسانی مردم فلسطین را به ورق معامله بدل ساخته است. سران بسیاری از کشورهای عربی نیز با او هم‌صدا شده‌اند و اجازه داده‌اند آرمان فلسطین در هیاهوی حساب و کتاب‌های سیاسی و منافع شخصی گم شود. این، شاید سیاه‌ترین برگ از تاریخ معاصر منطقه ما باشد.
ترامپ ثابت کرد برای غرب منافع مهم‌تر از هر چیز است
بسیاری شاید انتظار داشتند سیاست خارجی آمریکا در دوره جدید ترامپ حداقل لحظاتی بر مبنای اخلاق، حقوق بشر و انصاف پیش برود. اما غفلت از این نکته که اساساً تفکر آمریکایی و بالاخص جریان ترامپیسم قائل به هیچ‌یک از این ارزش‌ها نیست، سبب شد تحلیلگران خوشبین به تحولات اخیر، دچار اشتباهی فاحش شوند.
ترامپ ثابت کرد بزرگترین هنر او، معامله‌گری و بده‌بستان بر سر اصول و ارزش‌هاست. او با صراحتی حیرت‌انگیز، نه تنها حمایت مطلق پیشینیان خود از اسرائیل را تکرار نکرد، بلکه بدون لحظه‌ای تامل، عزم آن کرد که مهره برخی کشورهای عربی را به نفع خود بچیند. جالب آن‌که در سفر اخیرش به عربستان سعودی، ترامپ نه از سر دوستی با مردم عرب، بلکه صرفاً به خاطر جذب سرمایه و مهار رقبای منطقه‌ای آمریکا، حتی به قیمت قربانی شدن فلسطین و پایمال شدن خون هزاران کودک و زن بی‌گناه، عربستان و شخص محمد بن سلمان را در آغوش گرفت.
قرارداد ۱۴۲ میلیارد دلاری فروش سلاح‌های آمریکایی به عربستان، یک رویداد نمادین نبود؛ این یک پیام بود. پیامی به همه بازیگران منطقه و حتی اسرائیل: «آمریکا، وفادار به هیچ‌کس نیست جز منافع خود.» تا دیروز، اصلی‌ترین تضمین ایالات متحده به اسرائیل، برتری نظامی بی‌چون و چرا بود؛ اما امروز ترامپ آشکارا عربستان را شریک استراتژیک خود خواند. این چرخش نه تنها زنگ خطر را برای تل‌آویو به صدا درآورد، بلکه اجازه داد کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس توهمی مبنی بر اهمیت واقعی‌شان پیدا کنند.
تماشای این نمایش ریاکارانه، که در پس لبخند‌ها و دست دادن ها، چیزی جز توهین به کرامت فلسطینیان و بی‌اعتنایی به تاریخ مبارزه‌شان نیست، برای هر انسان آزاده‌ای عذاب‌آور است. اما حالا، حتی متحدین دیرینه فلسطین نیز راه عافیت و ثروت را بر هر آرمانی ترجیح داده‌اند.
نفاق عربی: پس‌رفت آرمان فلسطین
شاید برای برخی روشن‌فکران عرب، اتحاد با آمریکا و اسرائیل، راهی برای خروج از بن‌بست‌های امنیتی و اقتصادی منطقه باشد، اما پرسش اساسی اینجاست: چه بر سر سرافرازی، غیرت و مسئولیت تاریخی امت عرب در قبال فلسطین آمده است؟ پیمان ابراهیم، نشست‌های علنی و پنهانی مقامات کشورهای عربی با صهیونیست‌ها، فروش زمستانی اصول اخلاقی و دینی در بازار دلالان قدرت، همه و همه نشانه‌هایی تلخ و عبرت‌آموز هستند.
بزرگترین درد فلسطین، در این سال‌ها نه فقط آتش گلوله و موشک اسرائیل، بلکه خیانت و عقب‌نشینی خاموش سران عرب بوده است. هیچ شعار و بیانیه‌ای نمی‌تواند شرم هم‌نشینی و تبانی آشکار برخی رژیم‌های عربی با ترامپ و واشنگتن را رفع کند. درحالی که مردم غزه، آخرین بقایای چیزی به نام زندگی را زیر بمباران، گرسنگی و محرومیت از ابتدایی‌ترین حقوق می‌بینند، عربستان، امارات، بحرین و حتی کشورهای دیگر، در فکر افتتاح هتل‌هام پنج ستاره و ساخت «بهشت سرمایه‌گذاران» در آینده غزه هستند؛ انگار که تاریخ مقاومت فلسطین باید در برابر اقتصاد نئولیبرالیستی آمریکا و شرکای عربش به فروش برسد.
فرجام سخن
کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، امروز به دوگانه‌ای شرم‌آور رسیده‌اند: از یک سو، در سر شعار «امّت واحده‌ی عربی» می‌دهند و از سوی دیگر، در عمل، بر بقایای آرمان فلسطین خاک می‌پاشند. در آغوش کشیدن ترامپ و معامله بر سر سرزمین فلسطین، لکه ننگی است که نسل‌های آتی تاریخ را در برابر پرسش‌های بزرگی قرار خواهد داد. عادی‌سازی روابط با دشمن صهیونیستی و رقابت بر سر بستن قرارداد‌های سودآور با آمریکا، گواهی است بر این حقیقت تلخ که حتی خاک و خون هم‌قبیله‌ای را حاضرند برای امنیت تاج و تخت خود بفروشند.
تحلیلگران عرب، از یک طرف می‌کوشند عادی‌سازی روابط اعراب با اسرائیل را به عنوان پیش‌زمینه «صلح پایدار» معرفی کنند، اما در واقع، آن‌چه رخ داده، عقب‌نشینی مطلق از دفاع از آرمان فلسطین است. این دولت‌ها حالا تفنگ‌ها را کنار گذاشته و بر سر سفره شام توطئه با صهیونیست‌ها نشسته‌اند. این خیانت نه تنها زخم دیرینه فلسطین را عمیق‌تر کرده، بلکه حتی از یاد برده‌اند که وحدت امت، بر مبنای حمایت از مظلوم و مقابله با ظالم معنی می‌شود، نه سازش و خو گرفتن با اشغالگر.
انتهای پیام/
