چگونه خاطرات جعلی هیتلر رسانه‌های انگلیسی را فریب داد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، در آوریل ۱۹۸۳، یک مجله آلمانی به نام استرن و یک روزنامه انگلیسی به نام ساندی تایمز ادعا کردند که به یکی از خارق‌العاده‌ترین کشف‌های تاریخی قرن نائل شده‌اند. اما این درواقع یکی از خارق‌العاده‌ترین حقه‌های تاریخ بود و رسوایی ناشی از آن به بهای میلیون‌ها مارک و پوند و نابود شدن اعتبار و آبروی بسیار تمام شد.
در ۲۵ آوریل ۱۹۸۳، دقیقاً ۴۲ سال پیش، مجله معتبر آلمانی استرن آنچه تصور می‌کرد تماشایی‌ترین مطلب تاریخی قرن است را منتشر کرد: خاطرات شخصی آدولف هیتلر که تا قبل از آن کسی از وجودش بی‌اطلاع بود. آنها برای نمایش کشف خارق‌العاده‌شان به مطبوعات جهان، این مجله یک کنفرانس مطبوعاتی در هامبورگ برگزار کرد؛ و این خبر به تیتر اول مطبوعات جهان تبدیل شد، منتها نه آن طوری که این مجله انتظار داشت.
سه روز قبل، سردبیر استرن در لندن، پیتر ویکمن، به بی بی سی نیوز گفته بود که آنها صد درصد مطمئن هستند که به خاطرات موثق و معتبر هیتلر دست پیدا کرده‌اند. او گفت: «ابتدا خیلی شک داشتیم، اما از یک خط‌شناس خواستیم که آن را بررسی کند و از یک کارشناس هم خواستیم که جنس کاغذ را بررسی کند. ما برای حصول اطمینان از اعتبار این اثر از مورخانی مانند پروفسور ترور روپر استفاده کردیم و آنها همگی اصل بودن آن را تائید کردند.»
این خاطرات دست‌نویس که شامل سال‌های ۱۹۳۲ تا ۱۹۴۵ می‌شدند، کل دوره رایش سوم هیتلر را پوشش می‌دادند. ویکمن گفته بود: «آنها ۶۰ خاطره هستند، کمی شبیه دفتر مشق‌های مدرسه هستند، اما جلدشان سخت است. روی جلد همه آنها مهر صلیب شکسته و در داخل مهر عقاب خورده و البته که دستخط خرچنگ‌قورباغه هیتلر هم در آن دیده می‌شود.»
ظاهراً این خاطرات توسط روزنامه‌نگار استرن، گرد هایدرمن پیدا شده بودند. در ۱۹۷۳ استرن از هایدرمن خواسته بود تا گزارشی درباره قایق ویران‌شده متعلق به دستیار هیتلر، هرمان گورینگ، بنویسد. هایدرمن در جریان این کار با دختر گورینگ، ادا، آشنا و از طریق او با برخی نازی‌های سابق آشنا شده بود و از طریق همین روابط به خاطرات هیتلر دست یافته بود.
هایدرمن می‌گفت که این خاطرات حالا دست یک مجموعه‌دار اهل آلمان شرقی بودند که قصد فروششان را داشت. هایدرمن هم نقش واسطه را بین این فرد و استرن بازی می‌کرد. درنهایت استرن مبلغ ۹.۳ میلیون مارک بابت این خاطرات پرداخت کرد و تصمیم گرفت آن را در یک صندوق امانت امن در سوئیس نگهداری کند.
بعد از توافق بین استرن و روزنامه انگلیسی سندی تایمز قرار شد که این روزنامه با تیتر «اخباری انحصاری» و به صورت سریالی این خاطرات را منتشر کند. اما در روز کنفرانس مطبوعاتی مورخی که ابتدا صحت این اسناد را تائید کرده بود اعلام کرد که نمی‌تواند اصل بودن آنها را تضمین کند و در قضاوت اولیه خود تعجیل و شتاب کرده بود. ظرف دو هفته، بررسی‌های دقیق علمی ثابت کردند که آن خاطرات جعلی بودند، نه‌تنها معلوم شد که امضای هیتلر واقعی نبود، بلکه آزمایش شیمیایی نشان داد که کاغذ، چسب و جوهر به کار رفته در آنها بعد از جنگ جهانی دوم ساخته شده بود. دو تا از خاطرات دارای اشتباه، جملات جدید و دروغ‌های تاریخی بودند و گاهی به اطلاعاتی اشاره کرده بودند که امکان نداشت هیتلر از آنها اطلاع می‌داشت.
در پی این افشاگری‌ها ساندی تایمز فوراً چاپ خاطرات را متوقف و از خواننده‌هایش عذرخواهی کرد. استرن نیز از همه عذرخواهی کرد.
اما آنها اعتباری را از دست داده بودند که دیگر به این سادگی‌ها احیا نمی‌شد.
انتهای پیام/
