فریاد «لبیک یا حسین» در پایتخت؛ جاماندگان اربعین، پیام وفاداری سر دادند+ عکس و فیلم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، زائران بعید امروز با حضور در مسیر میدان امام حسین(ع) تا حرم سیدالکریم در تهران نام خود را در میان اربعینی‌ها ثبت کردند.

تهران، کربلای جاماندگان؛ سیل اشک و ارادت در مسیر حرم

بر اساس این گزارش، امروز، تهران نه فقط پایتخت سیاسی ایران، که قلب تپنده ارادت به سیدالشهدا بود. هزاران نفر، از پیر و جوان گرفته تا کودکانی که در آغوش پدران و مادران خود، معنای عشق را با هر قدم مشق می‌کردند، در مسیر پیاده‌روی جاماندگان اربعین حسینی از میدان امام حسین (ع) تا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) حضور یافتند. این فقط یک پیاده‌روی نبود؛ بلکه تجدید پیمانی بود با آرمان‌های عاشورا، حماسه‌ای از جنس دلدادگی و پاسخی کوبنده به ندای «هل من ناصر ینصرنی» که هنوز در گوش تاریخ طنین‌انداز است.

از همان ساعات اولیه صبح، فضای میدان امام حسین (ع) مملو از عطر صلوات و ذکر اهل بیت (ع) بود. جمعیت با حضور در نماز صبح در این مکان مقدس، خود را برای سفری معنوی آماده می‌کردند.

چهره‌ها، حکایت از دلتنگی و اشتیاقی داشت که گویی سال‌ها در سینه‌ها حبس شده بود و امروز فرصتی یافته بود تا فوران کند.

 شعار «انا علی العهد» نه تنها از زبان‌ها، که از عمق جان‌ها برمی‌خاست و نشان می‌داد که پیمان با ولایت و عشق به حسین (ع) همچنان پابرجاست.

پای پیاده، دل به کربلا؛ جاماندگان اربعین، حماسه‌ای دیگر خلق کردند

مسیر، مزین به موکب‌های پذیرایی بود؛ نه فقط برای رفع تشنگی جسم، که برای سیراب کردن روح. نذورات، چای داغ، شربت و غذا‌های ساده، همه و همه نشانی از ارادت و خدمت بی‌منت بود.

در کنار این موکب‌ها، «خیمه هنر» برپا بود؛ جایی که هنرمندان با خلق آثار خود، ارادت خود را به اهل بیت (ع) به تصویر می‌کشیدند و صحنه‌هایی از عاشورا و کرامات حسینی را زنده می‌کردند. این خیمه‌ها، تنها تبلور هنر نبودند، بلکه بازتابی از فرهنگ ایثار و شهادت بودند که در رگ‌های این سرزمین جاری است.

حسرت کربلا، در آغوش تهران

حضور کودکان و نوجوانان در این میان، بسیار چشمگیر بود. آنها که شاید هنوز درک کاملی از ابعاد تاریخی و معنوی اربعین نداشته باشند، اما با دیدن شور و شوق پدران و مادران خود، با همراهی در این مسیر، گویی بخشی از این فرهنگ را با گوشت و پوست خود درک می‌کردند. این حضور، نویدبخش انتقال این عشق و ارادت به نسل‌های آینده بود.

در طول مسیر، یاد و خاطره شهدا، به‌ویژه سردارانی، چون سردار سلامی و دکتر تهرانچی که نامشان با این حماسه‌ها گره خورده بود، گرامی داشته می‌شد. حضور پرشور مردم، نه تنها یادآوری حماسه‌های گذشته بود، بلکه تاکیدی بر استمرار راه شهدا در دفاع از ارزش‌های انقلاب اسلامی است.

این پیاده‌روی، تلنگری بود به قلب‌های خفته، دعوتی بود به تأمل در معنای واقعی اربعین و یادآوری این نکته که جاماندگان نیز می‌توانند با دلدادگی و عشق، خود را به کاروان حسینی برسانند. تهران امروز، با تمام وجودش، کربلای جاماندگان بود؛ صحنه‌ای از حضور، ارادت و حماسه‌ای که تا ابد در خاطر‌ها خواهد ماند.

موکب‌ها؛ قلب تپنده خدمت و ارادت در پیاده‌روی جاماندگان اربعین

در میان سیل جمعیت مشتاق جاماندگان اربعین حسینی که مسیر میدان امام حسین (ع) تا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) را در تهران طی می‌کردند، موکب‌ها همچون نگین‌هایی درخشان، جلوه‌گر خدمت، ارادت و مهمان‌نوازی بی‌دریغ بودند. این خیمه‌های عشق، تنها ایستگاه‌هایی برای رفع خستگی و تشنگی نبودند؛ بلکه کانون‌هایی بودند که گرما و صمیمیت را در دل این پیاده‌روی معنوی جاری می‌ساختند.

شارژ روحی برای طی طریق

از همان ابتدای مسیر، دست‌های مهربان خادمان موکب‌ها به سوی زائران دراز بود. سادگی و خلوص در پذیرایی، از پخش نذورات، شربت‌های خنک و گوارا، تا چای داغ و مختصر غذای نذری، همه و همه نشانی از ارادت قلبی مردم به سرور و سالار شهیدان بود. چه بسیار دل‌هایی که با نوشیدن یک جرعه آب یا دریافت یک لقمه نان، خستگی از تن به در می‌کردند و جان تازه‌ای برای ادامه مسیر می‌گرفتند. این پذیرایی، تنها رفع نیاز جسم نبود، بلکه اطعام روح بود؛ طعمی از مهمان‌نوازی حسینی که در دل پایتخت، طنین‌انداز شده بود.

بسیاری از این موکب‌ها توسط هیئت‌های مذهبی، جوانان مساجد، یا حتی خانواده‌های دغدغه‌مند برپا شده بودند. در پس هر موکب، داستانی از عشق و ایثار نهفته بود؛ شاید سال‌ها نذر و نیاز، شاید جمع شدن سرمایه اندک خانواده‌ای برای خدمت، یا تلاش شبانه‌روزی جوانانی که دلشان می‌خواست سهمی در این راه داشته باشند. خادمان با چهره‌های مصمم و لبخند‌های صمیمی، بی‌آنکه چشم‌داشتی داشته باشند، به خدمت مشغول بودند و این خود، زیباترین جلوه خدمت بی‌منت بود.

برخی موکب‌ها نیز فراتر از پذیرایی ساده، خدمات ویژه‌ای ارائه می‌دادند؛ از برپایی فضا‌های استراحت و مشاوره، تا ارائه خدمات فرهنگی و هنری. «خیمه هنر» که پیشتر به آن اشاره شد، نمونه‌ای بارز از این خدمات بود که با نقاشی، خطاطی و نمایش آثار مرتبط با عاشورا، به عمق بخشیدن به این رویداد کمک می‌کرد. همچنین، برخی موکب‌ها با پخش مداحی و نوحه‌خوانی، فضا را سرشار از عطر معنویت و یادآوری حماسه کربلا می‌کردند.

در واقع، موکب‌ها در این پیاده‌روی، ستون‌های اصلی خدمت‌رسانی بودند و حس همبستگی را در میان زائران تقویت می‌کردند. آنها نمادی از این بودند که چگونه ارادت به یک مکتب می‌تواند، مردمی را گرد هم آورد و آنها را در راه خدمت به دیگران، همدل و هم‌زبان سازد. این حضور موکب‌ها، پیامی روشن داشت: حتی اگر جامانده باشیم، عشق و ارادت ما را به کاروان حسینی پیوند می‌زند و خدمت به زائران او، خود بخشی از این مسیر است.

موکب‌های جهادی؛ شور و نشاط خدمت در مسیر عشق

در میان خیل عظیم موکب‌های برپا شده در مسیر پیاده‌روی جاماندگان اربعین، موکب‌های گروه‌های جهادی با شور و نشاطی وصف‌ناپذیر، جلوه‌ای خاص به این حرکت معنوی بخشیده بودند. این گروه‌ها که غالباً با انگیزه خدمت خالصانه و داوطلبانه گرد هم آمده‌اند، در این رویداد عظیم، انرژی و پویایی خود را به نمایش گذاشتند.

از همان ساعات آغازین، فعالیت در این موکب‌ها با حرکتی پرشتاب و برنامه‌ریزی‌شده آغاز شده بود. جوانان جهادی با روحیه‌ای شاداب و پرتلاش، مشغول آماده‌سازی فضا، توزیع نذورات، و ارائه خدمات مختلف بودند. جنب‌وجوش آنها، نه تنها خستگی‌ناپذیر به نظر می‌رسید، بلکه حاکی از عشق و انگیزه‌ای عمیق برای خدمت به زائران پیاده بود. از پخش شربت‌های خنک و صلواتی گرفته تا ارائه اقلام فرهنگی و حتی خدمات اولیه پزشکی، همه چیز با نظمی مثال‌زدنی و روحیه‌ای شاداب صورت می‌گرفت.

فضای این موکب‌ها، سرشار از شعار‌های انقلابی و مذهبی بود که با صدای بلند و پرانرژی توسط اعضای گروه‌های جهادی سر داده می‌شد. این هم‌خوانی‌ها و سرودها، شور و هیجان مضاعفی به جمعیت می‌بخشید و حس همبستگی و هدف مشترک را تقویت می‌کرد. در کنار این فعالیت‌ها، برخی گروه‌های جهادی با برپایی غرفه‌های فرهنگی، به معرفی دستاورد‌ها و فعالیت‌های خود در مناطق محروم یا در راستای ترویج فرهنگ ایثار و شهادت می‌پرداختند.

آنچه در این موکب‌ها بیش از همه خودنمایی می‌کرد، روحیه جهادی بود؛ روحیه‌ای که در آن، خدمت به دیگران، بالاترین عبادت تلقی می‌شود. این جوانان با تلاش بی‌وقفه و لبخند بر لب، نشان دادند که چگونه می‌توان با عشق و انگیزه، حتی در شلوغ‌ترین و پرفشارترین شرایط، فضایی مملو از معنویت، نشاط و خدمت را خلق کرد. موکب‌های جهادی، مصداق بارز این آیه بودند که «بهترین مردم کسانی هستند که برای مردم سودمندترند» و در این مسیر، سودمندترین بودند.

یکی از آنها گروه جهادی شهدا بود که در کنار 11 گروه دیگر خدمات گوناگون ارائه می کرد، از فعالیتهای فرهنگی تا توزیع غذاو....

حضور پررنگ و پرجنب‌وجوش این گروه‌ها، نه تنها به غنای بصری و معنایی پیاده‌روی افزود، بلکه الگویی از خدمت خالصانه و پرانگیزه را به نمایش گذاشت که یقیناً در ذهن و خاطر جاماندگان اربعین، ماندگار خواهد شد.

در میان انبوه موکب‌ها، آنچه توجه را جلب می‌کرد، تنوع بی‌نظیر خوراکی‌ها و نوشیدنی‌ها بود. از آش و آبدوغ خیار که با عطر و طعم دل‌انگیز خود، خستگی را از تن رهگذران می‌زدود، تا نان‌های تازه .

سفره کرامت در مسیر عشق؛ از آش دوغ تا هندوانه

هندوانه نیز به عنوان نمادی از خنکا و شادابی، در بسیاری از موکب‌ها یافت می‌شد و لبخند رضایت را بر لبان تشنگان می‌نشاند. این پذیرایی‌های ساده، اما پرمحتوا، از دل ناشی می‌شد و نشان از آن داشت که هر آنچه در طبق اخلاص گذاشته می‌شود، با نیت خالصانه و برای رضای خداست. گروه‌های جهادی، با انرژی مضاعف، این نذورات را بین زائران توزیع می‌کردند و با روی گشاده و لبخندی بر لب، پذیرای همه بودند.

این سفره‌های مردمی، تجلی پیوند عمیق فرهنگی و مذهبی در جامعه بود، جایی که همه برای خدمت به یک هدف مشترک، دست در دست هم داده بودند. هر لقمه نان، هر جرعه دوغ، و هر برش هندوانه، داستانی از عشق، ارادت و ایثار را روایت می‌کرد و پیاده‌روی جاماندگان اربعین را به تجربه‌ای به یادماندنی و سرشار از معنویت تبدیل می‌ساخت.

در کنار اقلام فرهنگی و پذیرایی، موکب‌هایی داوطلبانه، خدمات درمانی رایگان ارائه می‌دادند، که جلوه‌ای ارزشمند و انسانی به پیاده‌روی جاماندگان اربعین حسینی بخشیده بود. این موکب‌های سلامت، نشان از درک عمیق نیاز‌های زائران و توجه به سلامت جسم در کنار روح آنها داشت.

خدمات درمانی در موکب‌ها؛ سلامتی زائران در مسیر عشق 

در این موکب‌ها، پزشکان، پرستاران و نیرو‌های داوطلب حوزه سلامت، با تجهیزات اولیه و دانش تخصصی خود، آماده خدمت‌رسانی به زائران بودند. ایستگاه‌های تب‌سنجی، اندازه‌گیری فشار خون و قند خون، به صورت منظم در طول مسیر تعبیه شده بودند تا زائرانی که نیاز به بررسی وضعیت سلامتی خود داشتند، به راحتی به این خدمات دسترسی پیدا کنند. این اقدام، به‌ویژه برای افراد مسن‌تر یا کسانی که بیماری‌های زمینه‌ای داشتند، بسیار حائز اهمیت بود و اطمینان خاطر لازم را برای ادامه مسیر فراهم می‌کرد.

تجهیزات ساده، اما کاربردی مانند دستگاه‌های تست قند خون و فشارسنج، در کنار بسته‌های اولیه کمک‌های بهداشتی، نشان از آمادگی این موکب‌ها برای رسیدگی به نیاز‌های اولیه سلامتی داشت. نیرو‌های داوطلب با حوصله و دقت، به مراجعین رسیدگی می‌کردند و ضمن ارائه خدمات، توصیه‌های بهداشتی لازم را نیز گوشزد می‌کردند. این توجه به جزئیات، خود بخشی از فرهنگ خدمت‌رسانی بود که ریشه در مکتب اهل بیت (ع) دارد.

حضور این موکب‌های سلامت، نه تنها به زائران اطمینان می‌بخشید که در صورت بروز هرگونه مشکل جسمی، یاریگرانی در مسیر خواهند داشت.

واکس صلواتی در مسیر جاماندگان اربعین

آسایش در مسیر؛ استراحتگاه‌هایی برای بازیابی توان در طریق عشق