به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، حجت‌الاسلام سیدحسین خادمیان رئیس انجمن علمی فقه مقارن جامعه‌المصطفی‌العالمیه در یادداشتی اختصاصی، مفهوم عمیق «وطن» را در اسلام و ارتباط آن با مناسک دینی به ویژه پیاده‌روی اربعین تشریح کرد.
وی با استناد به دعای کمیل، کربلای حسینی را «وطن اصلی» انسان معرفی کرده و پیاده‌روی اربعین را جلوه‌ای بی‌نظیر از هماهنگی میان جسم و عقل در مسیر بندگی و رسیدن به سعادت الهی می‌داند. این یادداشت ابعاد تازه‌ای از این حرکت عظیم معنوی را روشن می‌سازد که در ادامه می‌آید:
«اوطان تعبدک»؛ وطن اصلی کجاست؟
خدای سبحان برای تعالی و تکامل انسان و رشد و هدایت آدمیان به سوی سعادت هم قوای فکری به او بخشید و هم جسمانی به آدمیان عنایت فرمود.جسم و فکری که هماهنگ در راستای رسیدن به سعادت عمل و تلاش کنند، یک انسان عاقل سالم را به نمایش می‌گذارند، بنابراین در دعای کمیل برای رسیدن به تعالی از هماهنگی مغز و سر و جان و صورت و زبان و قلب و دل سخن می‌گوید و بعد تعلیم می‌دهد: «وَعَلَى جَوارِحَ سَعَتْ إِلَى أَوْطَانِ تَعَبُّدِكَ طَائِعَةً»؛ و به اعضايى كه مشتاقانه به سوى پرستشگاه‌هايت شتافته است. نکته مهمی که در این فقرات دعای کمیل باید خیلی بدان دقت شود این فراز است «وَعَلَى جَوارِحَ سَعَتْ إِلَى أَوْطَانِ تَعَبُّدِكَ طَائِعَةً» یعنی تلاش برای رسیدن به عبادتگاه های الهی!و در این فراز از عبادتگاه با واژه وطن یاد شده است «اوطان تعبدک» و این یعنی وطن اصلی انسان جایی نیست که در آن زاییده شده بلکه جایی است که در آن به خدا نزدیک می‌شود. بزرگ لغوی شیعی جناب ابن منظور در معنای وطن می‌نویسد: وطن یعنی مکانی که انسان در آن مقیم می‌شود و آرامش می‌گیرد و امور و خواسته‌ای وی به انجام می‌رسد.
بنابراین عقل و جسم باید انسان را به وطن اصلی یعنی هر مکانی که انسان را به قرب الهی مشرف می‌کند برساند.البته وطن فقط مکانی نیست بلکه وطن زمانی هم هست، لذا شب‌های قدر وطن‌های زمانی تقرب و سعادت است.
کربلا؛ وطن مکانی، اربعین؛ وطن زمانی
کربلای حسینی، یک وطن واقعی است زیرا از این بقعه شریفه است که بهترین‌های خلقت غربال شده و شناخته شدند و به اعلی علیین رسیدند.کربلا یک وطن مکانی و اربعین یک وطن زمانی است و خوشا به سعادت کسی که وطن مکانی و زمانی را با هم جمع و درک می‌کند و په پروازی است جمع وطن مکانی و زمانی.پیاده‌روی اربعین، برترین مصداق وَعَلَى جَوارِحَ سَعَتْ إِلَى أَوْطَانِ تَعَبُّدِكَ طَائِعَةً است زیرا در آن عقل و بدن هماهنگ با هم در وطن مکانی و زمانی در تلاش هستند تا زائر تلاشگر را به سعادت قرب الهی و همه خواسته هایش برسانند.
تاثیرات این پیاده‌روی این است که زائر در مسیر رسیدن به یکی از برترین‌ها و بهترین وطن‌های اصلی آدمیان یعنی حرم حسینی علیه‌السلام هم عقلش در تکاپو است هم جسمش در تلاش است.در پیاده‌روی و مشایه اربعین هم عقل مشغول بندگی است و هم جسم در حال اطاعت و عبادت است.و زائر پیاده حسینی می‌آموزد، چگونه عقل و جسم را مشغول هدفی مقدس و برتر کند و از جاذبه های پوچ عبور کند و مجذوب مغناطیس حقیقت هستی شود. البته این مشایه در همه زمان‌ها موثر است، اما در اربعین که خود یکی از زمان‌هایی است که وطن اصلی شده است نورانیتی خاص دارد درست مانند سحرخیزی و عبادت سحرگاهی که در طول سال که یک زمان است که خود وطن است برای قرب و سعادت اما شب های قدر یک زمان خاص با یک برکات خاص است.
اربعین؛ نمایش حق در مقابل باطل
همان طور که کاروان وارثان و شاهدان حسینی با تبدیل اسارت به کلاس درس رشادت ثابت کردند برای رسوا کردن باطل و شکست دشمن اسلحه فقط شمشیر و نیزه و تیر و کمان نیست و نابودی ابلیس نیاز به لشکر و عدد و تعداد ندارد، بلکه برترین اسلحه نمایش حق در مقابل کاخ ستمگران است.پیاده‌روی اربعین هم نشان می‌دهد در عصر پهباد و موشک و بمب اتم و شیطنت‌هایی رسانه‌ای تهاجم فرهنگی با یک پیاده‌روی ساده جهانیان به پوچ بودن صاحبان کاخ های سفید و سیاه پی می‌برند و جهانیان کنجکاو می‌شوند، این حسین کیست و حرمش چیست که قرن‌هاست مغناطیس جذب حق جویان و حق گویان و وطن برای آدم شدن شده است و می‌فهمند منتهی باطل فقط یک کاخ است که آن هم موقت است، اما وسعت حضور و مانایی حق همه هستی تا ابدیت است.
پیاده‌روی اربعین؛ کارگاه انسان‌سازی
پیاده‌روی اربعین وقتی جنبه مردمی پیدا می‌کند. تمام عقل‌ها و قلب‌ها و شهرها و رسانه‌ها و مقاله‌ها و کتاب‌ها و رادیوها و تلویزیون‌ها و کلاس‌ها و کلیساها و کنیسه‌ها و مساجد و بازارها و فرودگاه‌ها و بندرها و مرزها و سفارتخانه‌ها و ... را در می‌نوردد و جهان مشغول یک واژه می‌شود اربعین حسینی.پیاده‌روی اربعین درس استقامت، بصیرت، اتحاد، رشادت، شجاعت، همبستگی، مهربانی، ایثار، احسان می‌دهد و این‌ها در اذهان مهمانان مشایه حسینی ماندگار شده و به دیگران منتقل می‌شود و مشایه اربعین یک کارگاه کاربردی انسان‌سازی در عصر صنعتی شدن و مسجمه بی‌روح شدن انسانیت است.
لزوم حفاظت از «مواطن الهی»
پس کسانی که مواطنی(حرم هایی) که سال هاست محل عبادت و توسل قرار گرفته و در آن عبادت و اطاعت خدای سبحان صورت می‌گیرد و مناجات بندگان با معبود به عرش می‌رسد و در آن توسل و صلوات محقق می‌شود و معارف الهی به اذهان می‌رسد را صرف برداشت غلط از قرآن و یا عدم سابقه در متون کهن مورد انکار و تشکیک قرار می‌دهند، بی‌وطنی خود را فریاد و اهل تخریب مواطن الهی هستند و اگر روشنگری اهل علم و حدیث نباشد و تلاش اهل ایمان نباشد که یکی از مهم‌ترین تلاش‌ها در احیا و حفاظت این حرم‌ها (مواطن) پیاده‌روی به سوی حرم است، این تفکر به نابودی همه مواطن و حرم‌های تقرب الی الله اقدام می‌کنند و البته هر کدام به بهانه‌ای که فرمود وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِيَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّـهِ كَثِيراً وَ لَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ.
