عملیات پیش دستانه، آری یا خیر؟
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری آنا - عماد نجار، با توجه به اقدام نظامی و تروریستی رژیم صهیونی در سیزدهم ژوئن ۲۰۲۵ و راه اندازی جنگ تحمیلی از سوی امریکا و اسرائیل به جمهوری اسلامی ایران و همچنین اگر دقتی داشته باشیم به تحرکات و حجم تسلیحات غربی که وارد سرزمین‌های اشغالی میشود آلارم هشدار در ذهن هر تحلیلگری به صدا درمی آید که این رژیم کودک کش در تدارک یک تهاجم دیگری در زمان مناسب است.
در ادامه هر ذهن پویایی وارد یک چالش با علامت سوالی بزرگ میشود که چرا با وجود این حجم از اطلاعات و هشدار‌ها و با علم به اینکه توان دفاعی ایران از سطح، کیفیت و کمیت بالایی برخوردار است تهران اقدام به حمله پیش دستانه به سرزمین‌های اشغالی و منافع صهیونیست‌ها نمی‌کند؟
برای پاسخ به این سوال چند نکته کلیدی را مورد واکاوی قرار میدهیم:
برای اجرای هر عملیات غافلگیرانه که بدون اطلاع و هشدار قصد انجام آن وجود دارد می‌بایست مانع از درز اطلاعات توسط مزدوران و جاسوسان شد و همچنین سامانه‌های راداری دشمن نیز می‌بایست از چرخه فعالیت خارج شود
مورد دیگری که در عملیات پیش دستانه باید مد نظر قرار داد توان تهاجمی و تسلیحات در اختیار است که نمیتوان تنها به توان موشکی یا پهبادی اکتفا کرد و در هر عملیات نظامی مجموعه‌ای از تجهیزات میتوانند بال‌های پروازی به سمت پیروزی برای فرماندهان باشند. (در این خصوص جمهوری اسلامی ایران دارای توانمندی‌های بومی سازی شده بسیار گسترده و متنوعی است).
اما در کنار تسلیحات و سیستم نظامی نمیتوان از مقوله سیاست و فساد سازمان‌های بین المللی و نهادهای زیر مجموعه سازمان ملل غافل بود که دلیل اصلی بی پروایی امریکا و اسرائیل در جنایت هایشان همین نقص و تحت امر بودن مدیران این مجموعه‌ها است.
در صورت بروز چنین اقدام پیش دستانه‌ای این سازمان‌ها و نهادهای فوق الذکر بدون توجه به سوابق طرف مقابل و با سرعت اقدام به محکوم نمایی تهران کرده و تمامی توان شورای امنیت، ناتو و ... برای تهاجم و سرکوب ایران بکار گرفته میشود.
از سوی دیگر در چنین زمان و برای اقدام به چنین عملیات مهمی می‌بایست برآورد شرایط داخلی کشور را نیز در نظر داشت که میزان تحمل جامعه، توان اقتصادی، شرایط فرهنگی، قدرت رسانه‌ای و رویکرد احزاب مخالف و موافق در داخل کشور در چه میزان و سطحی قرار دارد؟
نکته مهم دیگری که از اهمینتفراوانی برخوردار است توان تسلیحاتی و سامانه‌های مقابله با حملات دشمن است لذا قطعا در مقابل هر حمله‌ای می‌بایست در انتظار اقدام نظامی متقابل بود پس داشتن سیستم پدافندی مطمئن، بروز، کارآمد، گسترده و ... از اهم واجبات است.
با توجه به متن فوق نگارنده به جرات شرایط را در بسیاری از موارد نام برده شده برای جمهوری اسلامی ایران در مناسب‌ترین شرایط دوران نزدیک به پنجاه ساله ایران اسلامی برآورد می‌کند. همانطور که نمونه‌ای از ضرب شصت این توان را در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه مشاهده کردیم. حجم، تعداد، میزان تخریب، تعداد تلفات، گستردگی سطحی، دقت در نثقطه زنی، عدم توان رهگیری و انهدام موشک‌های ایرانی و بسیاری دیگر از توانمندی‌های ایران را طی آن روز‌ها دیدم و به اثبات رساندیم.
اما نگاه هوشمندانه ما را بر آن میدارد که بدون خودشیفتگی و بصورت واقع بینانه موضوع را واکاوی کنیم.
ما میدانیم که توان بازدارندگی و شدت حملات ایران باعث شد تا در اولین اقفدام نظامی مستقیم ما به پایگاه‌های امریکایی در منطقه واشنگتن پرچم سفید آتش بس را بالا برد و همیبن نکته میتواند سدی ایجاد حکرده باشد به نام توان بازدارندگی برای دشمن، زیرا دشمنان به خوبی میدانند و لمس کردند در صورت بروز خطایی مجدد چه عقوبتی منتظر آنها خواهد بود.
بهترین راهکار برای این دوران که به طور مختصر شرایط آنرا تشریح کردیم می‌بایست توانمندی‌های خود را در زمینه‌های دیگری مانند جنگال، جنگ سایبری، جنگ رسانه، اقدامات اطلاعاتی امنیتی، نفوذ در مدارج مختلف مدیران، اقدامات تحریمی، فشار‌های اقتصادی، فشار‌های سیاسی، شکایت و پیگیری شکایت از دشمن در مجامع بظاهر بین المللی، تعریف زمینهای بازی دیگر برای دشمن، ایجاد فضای ضد صهیونی در دیگر کشور‌ها و ...
بسیاری از موارد فوق الذکر از سوی دستگاه‌های ذیربط در جمهوری اسلامی درحال پیگیری و اجراست و دلیل تعریف قدرت برتر نظامی منطقه و حتی به روایت برخی سیاستمداران غربی و شرقی جزو ده قدرت برتر در جهان همین پیگیری‌ها و اجرای فرامین رهبری بصیر، خردمند و فرزانه است.
انتهای پیام/
