چگونه پارک ژوراسیک دایناسور‌ها را به ستاره‌های سینما بدل کرد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، در ژوئن ۱۹۹۳، فیلمی از استیون اسپیلبرگ با اقتباس از رمان مایکل کرایتون، هیولا‌های ماقبل تاریخ را زنده کرد. همان سال، کرایتون در گفتگویی با شبکه بی بی سی درباره دلیل تداوم شیفتگی ما به دایناسور‌ها صحبت کرد.
یکی از به یادماندنی‌ترین صحنه‌های پارک ژوراسیک مربوط به لحظه‌ای است که دو دانشمند، با بازی سم نیل و لورا درن، شگفت زده به برکیوزاروس غول پیکری خیره می‌شوند که برای نخستین بار در برابر چشمان آنها و تماشاگران ظاهر می‌شود.
هم زمان با اوج گیری موزیک حماسی جان ویلیامز، موجی از شگفتی کودکانه چهره آنها را فرا می‌گیرد، احساسی که از آن زمان تا امروز، ۳۲ سال پس از نخستین اکران فیلم در ۹ ژوئن ۱۹۹۳، در دل میلیون‌ها تماشاگر زنده مانده است.
این فرانشیز حالا شامل مجموعه‌های تلویزیونی انیمیشنی، کمیک، بازی‌های ویدیویی و هفت فیلم بلند است؛ از جمله تازه‌ترین قسمتش، «تولد دوباره دنیای ژوراسیک»، که قرار است در ماه ژوئیه اکران شود. اما آغاز همه چیز به رمان پرفروش کرایتون در ۱۹۹۰ بازمی‌گردد.
کرایتون در زمان نگارش این رمان از موزه‌ای در بریتانیا بازدید کرد که دارای یک نمایشگاه ویدیویی درباره دایناسور‌ها بود.
او در سال ۱۹۹۳ به شبکه بی بی سی گفت: «کودکان سه ساله، وقتی تصویر یک استگوساروس یا تیرانوساروس را می‌دیدند، با هیجان نامش را فریاد می‌زدند! فکرش را هم نمی‌کنید که آنها بتوانند چنین کلمات دشواری را تلفظ کنند، اما می‌کنند.»
از زمان کشف نخستین فسیل‌های دایناسور‌ها حدود دو قرن پیش و نام گذاری رسمی نخستین گونه دایناسوری، یعنی مگالوساروس، در ۱۸۲۴، شیفتگی ما به این غول‌های دنیای طبیعی هرگز از میان نرفته است. اما این شیفتگی در گذر زمان، تغییر چهره داده. کرایتون می‌گوید: «در هر دوره‌ای، وجه جدیدی از دایناسور‌ها ما را جذب می‌کند؛ نه فقط از منظر علمی، بلکه بیشتر از دیدگاه فرهنگی.»
او یادآور شد که در ۱۸۵۴، مجموعه‌ای از مجسمه‌های سیمانیِ به ظاهر واقع‌گرایانه از دایناسور‌ها که توسط بنجامین واترهاوس هاوکینز ساخته شده بود، در پارک کریستال پالاس در جنوب لندن به نمایش درآمد.
به باور کرایتون، در آن زمان، «پرسش اصلی این بود که این شواهد له یا علیه نظریه تکامل داروینی هستند؟ یعنی پس از جذابیت اولیهی دایناسور‌ها به عنوان جانورانی منقرض شده و عظیم، آنها به موضوعاتی با بار دینی و فلسفی بدل شدند.».
اما تا زمانی که کرایتون پارک ژوراسیک را نوشت، نگاه ما به دایناسور‌ها چه از نظر علمی و چه از نظر فرهنگی دگرگون شده بود. موجودات چاق و کُند مجسمه‌های هاوکینز جای خود را به جانورانی چابک، پرنده مانند و هوشمند داده بودند و دغدغه‌ی انقراض این موجودات، جذابیتی فلسفی پیدا کرده بود.
کرایتون می‌گفت: «وقتی به دایناسور‌ها نگاه می‌کنیم، سؤال واقعی این است آنها که منقرض شدند... آیا ما هم نوبت مان خواهد رسید؟»
انتهای پیام/
