طلوع دوباره نغمه‌های مشکاتیان در تالار وحدت/ آوای ماندگار وطن و مهر طنین انداز شد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، در شب‌ِ ستایش نغمه و نبوغ، تالار وحدت شامگاه چهارشنبه ۲۴ اردیبهشت، میزبان اجرای باشکوهی بود که به پاس هفتادمین زادروز استاد پرویز مشکاتیان، نابغه آهنگسازی و نوازندگی سنتور، برگزار شد. کنسرت «بر سریر نغمه» به همت خانواده استاد مشکاتیان و با همکاری بنیاد رودکی، یادآور شکوه موسیقی اصیل ایرانی بود؛ موسیقی‌ای که مشکاتیان عمری را وقف تعالی آن کرد.
در این شب پُر شکوه، جمعیت عاشقانه و با احترام تا ساعت ۱۱:۳۰ بامداد در تالار وحدت ماندند و همراه با گروه موسیقی «همنوازان وداد» به سرپرستی و نوازندگی سنتور کیارش داودی، دو اثر ماندگار از استاد مشکاتیان را از نو تجربه کردند. پارت اول کنسرت با اجرای قطعه «وطن من» در دستگاه سه‌گاه و خوانندگی مجتبی عسگری آغاز شد و پارت دوم با قطعه «افق مهر» در دستگاه همایون و خوانندگی پوریا اخواص به پایان رسید.
مهمانان ویژه این شب، همایون شجریان و آوا مشکاتیان، با حضور معنادار خود، ابعاد عاطفی و تاریخی این کنسرت را دوچندان کردند. همایون، فرزند محمدرضا شجریان، و آوا، دختر استاد مشکاتیان، نماد‌های پیوند دو خاندان بزرگ موسیقی ایران بودند؛ پیوندی که از «دستان» تا «قاصدک» و «وطن من» بر تارک موسیقی ایران می‌درخشد.
«وطن من»؛ فریاد پُرافتخار ریشه‌ها
قطعه «وطن من» که در پارت اول اجرا شد، از آثار شناخته‌شده مشکاتیان در دستگاه سه‌گاه است؛ قطعه‌ای که برای نخستین‌بار با صدای محمدرضا شجریان جان گرفت و حالا با صدای مجتبی عسگری دوباره به صحنه بازگشت. این اثر، ترکیبی است از شور میهن‌دوستی و حزن تاریخی، با ضرب‌آهنگی پُرصلابت و جملاتی که از دل ردیف بیرون آمده‌اند، اما رنگ و بویی نو دارند. سنتور در این قطعه نه‌تنها یک ساز که راویِ یک ملت است؛ ملتی زخمی، صبور، و سربلند.
«افق مهر»؛ چشم‌انداز روشن یک عصر
پارت دوم با «افق مهر» در دستگاه همایون به اوج رسید. این قطعه، از آخرین آثار ساخته‌شده توسط مشکاتیان است و حامل نگاهی فلسفی و صلح‌جویانه به جهان. ساختار ملودیک آن سرشار از تامل و تعلیق است؛ همچون گفت‌وگوی درونی هنرمندی که میان سایه و نور، به دنبال افق مهر می‌گردد. پوریا اخواص، با صدای لطیف و پراحساس خود، توانست فضای عرفانی این اثر را به‌خوبی احیا کند.
همنوازان وداد با ترکیبی از نوازندگان چیره‌دست، چون محمد یوسفی (نی)، امیر محمدرضایی (کمانچه)، علی قنبری (تار)، علی افتخاری (بم‌تار)، محمدرضا حسن‌خانی (عود)، یاسمن کوزه‌گر (ویلنسل)، امیر خیری (تمبک) و آرین رضایی (دف)، فضایی خلق کردند که در آن، صدا‌ها به شعر و معنا بدل شده بودند.
در پایان، سکوت و اشک‌های برخی از حاضران، بیش از هر تشویقی، گویای این حقیقت بود که موسیقی پرویز مشکاتیان، هنوز زنده است؛ نه‌تنها در خاطره‌ها، که بر سریر نغمه، در قلب ایران.
انتهای پیام/
