تکریم معلمان با گام‌های عملی ضرورتی برای تعالی آموزش و جامعه

به گزارش خبرنگار آنا، دست‌هایی که گچ را لمس می‌کنند، جان‌هایی را می‌تراشند تا شکل بگیرند. معلم، این سفیر نور و دانش، از ابتدای تاریخ تا به امروز، همواره ستون استواری بوده که جوامع بر پایه آموزه‌های وی بنا شده‌اند. گام‌های وی بر سکوی کلاس، پیش‌درآمدی بر جست‌وجوی حقیقت در دل‌های کوچک و پرشور دانش‌آموزان است. امروز، دوازدهمین روز از ماه اردیبهشت، روزی‌ست که بسان ستاره‌ای در تقویم کشور ایران می‌درخشد؛ روز معلم. اما در میان جشن‌ها و بزرگداشت‌ها، صدایی آرام ولی تأمل‌برانگیز به گوش می‌رسد: صدای نیاز معلم به توجه، به عدل، به تعهد جامعه در قبال معیشت او.

معلم قلب تپنده جامعه

هیچ تمدنی بدون آموزش رشد نکرده است و هیچ آموزشی بدون حضور معلمان به سرانجام نرسیده. معلم، امانت‌دار آرزو‌ها و رویا‌های کوچک است. او حتی در دورافتاده‌ترین نقاط ایران، در میان کوه‌های سربه‌فلک‌کشیده و بیابان‌های گرم و خشک، از طلوع تا غروب خورشید برای پرورش ذهن دانش‌آموزان تلاش می‌کند. اما در این مسیر، بستری مناسب برای معیشت و رفاه او، همانند ابزاری لازم است که باید فراهم شود تا بتواند کار بزرگی که بر دوش دارد را به بهترین شیوه انجام دهد.

معلم تنها آموزگار نیست؛ او مربی اخلاق، پروردگار اندیشه و سازنده آینده است. جهان بر پایه دانشی می‌چرخد که معلمان در ذهن‌ها بنا کرده‌اند. اما آیا سزاوار نیست کسانی که چراغ زندگی آینده را روشن می‌کنند، خود نیز در روشنایی زندگی کنند؟ آیا معلمی که به‌خاطر مشکلات اقتصادی و معیشتی نگران گذران زندگی خود و خانواده‌اش است، می‌تواند با تمام وجود در کلاس حاضر شود؟

اگر معلمان ستون فقرات آموزش هستند، معیشت آنان نیز شریان اصلی این ستون است. دغدغه‌های مالی برای معلم، نه تنها یک مشکل شخصی، بلکه یک مسئله اجتماعی است که تأثیر مستقیمی بر کیفیت آموزش می‌گذارد. معلمی که ذهنش درگیر هزینه‌های زندگی، اجاره خانه و تأمین نیاز‌های ابتدایی باشد، چگونه می‌تواند با شور و اشتیاق جوانه‌های خلاقیت را در کودکان پرورش دهد؟

دغدغه‌های مالی معلم، کیفیت تدریس را خفه می‌کند

علم و دانش ایجاب می‌کنند که ما در برخورد با معلمان، شأن و منزلت آنان را حفظ کنیم. در جهانی که رقابت‌های علمی و تکنولوژیک حرف اول را می‌زنند، کشور‌های پیشرفته همواره معلمان خود را ارج نهاده و امنیت مالی و شغلی آنان را تأمین کرده‌اند. زیرا به‌خوبی می‌دانند که گردش چرخ‌های توسعه، بی‌حضور معلمان متعهد و کارآمد ممکن نیست.

خواسته‌های معقول و ضرورتی روشن

معلمان کشورمان، سال‌هاست که خواسته‌های ساده، اما انسانی خود را مطرح کرده‌اند. خواسته‌هایی که نه از سر زیاده‌خواهی، بلکه برای داشتن حداقل زندگی شایسته است. این خواسته‌ها شامل مواردی، چون افزایش حقوق متناسب با تورم، بهبود شرایط بازنشستگی، دسترسی به خدمات رفاهی و درمانی مناسب و ایجاد امنیت شغلی است. توجه به این موارد، نه‌تنها تضمین‌کننده آرامش معلمان، بلکه سرمایه‌گذاری در آینده کشور است.

جامعه‌ای که برای معلمان خود ارزش قائل باشد، برای سرمایه‌گذاری در آموزش و تربیت نسل آینده اهمیت ویژه‌ای قائل شده است. زیبایی چنین حمایتی در این است که به‌طور مستقیم، این سرمایه‌گذاری به‌شکل رشد علمی، اقتصادی و فرهنگی کشور بازمی‌گردد.

معلمی شغل نیست؛ معلمی رسالت است. رسالتی که با عشق آغاز می‌شود و با تلاش پایان نمی‌پذیرد. اما این رسالت، به توجه و تلاش اجتماعی نیاز دارد. امید آن است که با وجود چالش‌ها و مشکلات اقتصادی کشور، مسئولان به این درک برسند که هیچ ثروتی گران‌بهاتر از دانش نیست و هیچ دانشوری نیست که معلمی در پشت او ایستاده باشد. رسیدگی به معیشت معلمان، نه تنها جبران زحمات آنان است بلکه تضمین سلامت آینده کشور.

نسل امروز، مرهون تلاش‌های معلمان خود است. نسلی که درخشش جهانی دارد، مدیون صدای معلمانی است که در کلاس‌های درس، روحیه جست‌وجوگری و خلاقیت را به او هدیه داده‌اند. توجه به معیشت معلم، چیزی فراتر از وظیفه‌ای اجتماعی یا قانونی است؛ این توجه، نوعی پاسداشت عشق است. عشقی که معلمان نثار فرزندان ما و آینده‌ای بهتر برای کشور کرده‌اند.

پیام روز معلم: تکریم معلم، تعالی جامعه

در روز معلم، باید به سادگی بگوییم: «تشکر». اما این تشکر گاهی باید فراتر از واژه‌ها باشد. باید در عمل نشان دهد که جامعه ایران، قدردان نقش بی‌بدیل معلمان خود است. عملکرد مسئولان در جهت بهبود شرایط زندگی آنان، پیام جاودانه‌ای خواهد داشت که مبنی بر احترام و قدرشناسی واقعی به این قشر است.

حکایت معلم، حکایت بغضی است که در خلوت می‌شکند تا در حضور دانش‌آموزان، به لبخندی تبدیل شود. حکایت کسی است که در سردترین روز‌های زمستان، در کلاس‌های درس بدون وسایل گرمایشی تدریس می‌کند. حکایت مرد یا زنی است که از دل هزاران سختی، امید را به دانش‌آموزان هدیه می‌دهد.

در کلاس‌های بدون گرما، با وجود سختی‌های معیشتی و فشارهای ناشناخته، هر روز تلاش می‌کند تا از خودش یک الگوی امید بسازد

تقدیر از معلم، تنها به بزرگداشت‌ها و لوح‌های سپاس محدود نمی‌شود. این تقدیر باید شامل تلاش عملی برای بهبود زندگی آنان باشد. آنچه امروز در دستان ماست، نتیجه تلاش‌های معلمان دیروز است و آنچه فردا در دست فرزندان ما خواهد بود، نتیجه تلاش‌های معلمان امروز خواهد بود.

نکوداشت معلم با گام‌های عملی

رسیدگی به معیشت معلمان، بخشی از تکریم این قشر فرهیخته است. تکریمی که نیازمند اقدامی فراتر از تقدیر‌های رسمی و گذراست. معلمان، مربیان زندگی‌اند؛ آنان را ارج نهیم، نه تنها با کلمات، بلکه با عملی که نشان دهد جامعه و مسئولان ارزش واقعی آنان را درک کرده‌اند.

باشد که روز معلم، تنها یک مناسبت نباشد بلکه نقطه آغاز حرکتی باشد که ورای جشن‌ها و ستایش‌های مقطعی، موجب آرامش و رفاه واقعی این نیکی‌پراکنان علم و معرفت شود. این روز، باید یادآور این حقیقت باشد که هر تغییر در جامعه، از کلاس درس آغاز می‌شود و هر کلاس درس، با حضور معلمی توانمند معنا می‌گیرد.