عینک هوشمند فراموشی‌ها را مدیریت می‌کند
درحاشیه چهاردمین نمایشگاه بین المللی اینوتکس، مهرشاد حیدری در گفتوگو با خبرنگار آناتک، به روند کلی موسسه تیم‌ای‌آی‌فینیتی اشاره کرد و گفت: «در این موسسه روی دو طرح نوآورانه کار می‌کنیم که هدف ما از آنها ایجاد تحول در زندگی انسان‌ها از طریق ترکیب هوش مصنوعی و فناوری‌های پیشرفته است.»
وی ادامه داد: «طرح اول، عینکی هوشمند دارای یک دوربین، یک میکروفون و یک تاچ سنسور است بطوری که این دستگاه به‌صورت دائم داده‌های صوتی و تصویری را جمع‌آوری کرده و آنها را به متن تبدیل می‌کند و سپس این اطلاعات به‌صورت فایل‌های داده در دیتا سنتر ذخیره می‌شوند.»
حیدری با اشاره به کاربرد عینک هوشمند در زندگی انسان، افزود: «این فناوری می‌تواند به گروه‌های مختلفی از جمله سالمندان، کودکان و افرادی که نیاز به ساختاردهی روزمره به زندگی خود دارند، کمک کند، به عنوان مثال سالمندان اغلب با مشکلات فراموشی مواجه هستند و این دستگاه می‌تواند به‌عنوان یک یادآور هوشمند عمل کند و اطلاعات مهم را در زمان مناسب به کاربر یادآوری کند.»
بنیانگذار موسسه تیم‌ای آی فینیتی، به توضیح در خصوص چگونگی نظارت و کنترل این عینک پرداخت و گفت: «سیستم به‌گونه‌ای طراحی شده که ما می‌توانیم مشاهده کنیم کاربر چه چیزی را تماشا می‌کند، شناسایی اشیاء موجود در تصاویر، بررسی ویدیو‌ها و حتی نظارت بر فعالیت‌های کودکان از جمله قابلیت‌های این عینک است، همچنین در بخش صنعتی، این طرح می‌تواند به مدیران شرکت‌ها و معدن‌داران کمک کند تا رویداد‌های احتمالی را پیش‌بینی کرده و از بروز حوادث جلوگیری کنند.»
حیدری ادامه داد: «طرح دوم ما «synapse wear» نام دارد که یک رابطه بین داده‌های مغزی و دیجیتالی است. در حال حاضر این طرح در مرحله ایده است، اما قصد داریم از طریق جذب سرمایه از پروژه اول، آن را توسعه دهیم و با هم ترکیب کنیم.»
وی هدف از این طرح را ایجاد ارتباط دوطرفه بین مغز و داده‌های دیجیتالی دانست و گفت: «این فناوری می‌تواند اطلاعات دیجیتالی مانند تصاویر را مستقیماً به مغز ارسال کند و برعکس، سیگنال‌های مغزی را به داده‌های دیجیتالی تبدیل کند و این امر به‌ویژه می‌تواند به افراد نابینا و ناشنوا کمک کند تا توانایی‌های خود را بهبود بخشند.»
این بنیانگذار در پاسخ به این سوال که چگونه این ارتباط می‌تواند به انسان در زندگی روزمره کمک کند، گفت: «فرض کنید یک تصویر دارم و آن را به مغزم ارسال می‌کنم، این تصویر شاید به‌همان کیفیتی که یک شخص طبیعی می‌بیند نباشد، اما می‌تواند یک «دید کلی» از تصویر ارائه دهد؛ به عنوان مثال، یک فرد نابینا می‌تواند از طریق این فناوری، تصاویر را به‌صورت تحلیلی و با قابلیت‌های خاص، درک کند و این امر نه‌تنها به بهبود کیفیت زندگی افراد کمک می‌کند، بلکه دایره شناخت آنها از محیط را گسترش می‌دهد.»
مهرشاد حیدری انگیزه خود برای طراحی این طراح را اینگونه عنوان کرد: «در زندگی روزمره من خودم متوجه شدم که استفاده از فناوری‌های فعلی چقدر وقت‌گیر و ناکارآمد است. وقتی که در خیابان راه می‌رفتم، گوشی‌ام را دربیاورم تا با ال ال‌ام (مدل زبانی بزرگ) خودم ارتباط برقرار کنم یا یادداشتی بنویسم، چقدر سخت بود. یا فراموش می‌کردم که دیروز در ساعت خاصی چه مکالمه‌ای داشته‌ام یا چه تصمیماتی گرفته‌ام، من می‌خواهم یک دستیار هوشمند همراه داشته باشم که بدون نیاز به حرکات دستی یا صرف وقت، بتواند در لحظه به من کمک کند و این همان انگیزه‌ای است که ما را به دنبال اجرایی کردن این پروژه‌ها سوق داده است.»
وی در پایان با اشاره به برنامه‌های مدنظر به جهت توسعه طرح عینک هوشمند، اظهار کرد: «ابتدا قصد داریم طرح دوم را به‌صورت عملیاتی درآوریم و از آن به‌عنوان منبع جذب سرمایه استفاده کنیم و سپس با ترکیب این طرح، به سراغ مراحل بالاتر برویم. ترکیب این دو پروژه نه‌تنها به بهبود زندگی روزمره کمک می‌کند، بلکه در آینده‌ای نزدیک می‌تواند به ایجاد یک اکوسیستم کاملاً دیجیتالی برای انسان‌ها منجر شود.»
انتهای پیام/
