کارن همایونفر؛ صدای مقاومت، روایتگر زمانه

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا ـ زهره سعیدی: گاهی یک موسیقی‌دان فقط برای فیلم نمی‌نویسد، بلکه برای تاریخ قلم می‌زند. کارن همایونفر از آن دست هنرمندانی‌ست که موسیقی‌اش نه در گوش، بلکه در حافظه یک ملت طنین‌انداز می‌شود. امشب، وقتی عنوان «چهره هنر سال انقلاب» را بر شانه‌هایش می‌گذارند، پشت آن سال‌ها سکوت، ساختن، و شنیدن موجی‌ست که در جان مردم شکل گرفته.

از وین تا تهران؛ مسیری با وزن نت‌ها

کارن همایونفر در سال‌های دور نوجوانی‌اش راهی کلاسیک‌ترین مسیر‌ها شد؛ تحصیل موسیقی در وین، آشنایی با ساختار و فرم غربی، و بعد بازگشت به ایران با دغدغه‌ خلق چیزی که به ریشه‌اش وفادار بماند.

اما او به‌جای ماندن در قاب موسیقی صرف، وارد سینما شد؛ جایی که احساس و تصویر، همراه نت معنا پیدا می‌کند.

همکاری با نام‌های بزرگ مثل ابراهیم حاتمی‌کیا، مسعود کیمیایی و اصغر فرهادی، تنها بخشی از کارنامه‌ی اوست، اما آنچه همایونفر را متمایز می‌کند، روح روایتگر در موسیقی‌هایش است.

موسیقی به مثابه‌ خاکریز دوم

کارن همایونفر همیشه فراتر از سلیقه‌ روز رفته. او در زمانه‌ای که بسیاری از موسیقی فیلم تنها به پر کردن فضای صحنه قانع بودند، تلاش کرد موسیقی را تبدیل به یک کنش معنایی کند. آثارش در «چ»، «بادیگارد»، «به وقت شام» یا حتی «به رنگ ارغوان» نه فقط همراه فیلم، بلکه حامل معنای فیلم بودند.

او موسیقی را خاکریز دوم دفاع از مفهوم، از وطن، و از انسانیت می‌دانست.

«سیدالامه»؛ وقتی آهنگ، زیارت می‌شود

در تازه‌ترین اثرش، آلبوم «سیدالامه»، او نه فقط آهنگسازی، که نوعی زیارت موسیقایی را تجربه کرده. این آلبوم، ادای دین است به شخصیتی که برای نسل امروز نماد ایستادگی است: شهید حاج قاسم سلیمانی.

فضای حماسی، ارکستر بزرگ، استفاده از موتیف‌های بومی و در عین حال جهانی، این اثر را به نقطه‌ی تلاقی هنر و ایمان تبدیل کرده. «سیدالامه» فقط شنیدنی نیست؛ حس می‌شود، زیسته می‌شود، و شاید به همین دلیل است که امشب، همایونفر به‌عنوان چهره‌ی هنر سال انقلاب انتخاب شده.

جایگاه امروز، ریشه در انتخاب دیروز

کارن همایونفر ثابت کرده که در دنیای پرسرعت و گاه سطحی هنر، می‌توان عمیق ماند و اثر گذاشت. او نه صدای پر زرق‌وبرق گیشه، بلکه صدای ماندگار تاریخ است. هنرمندی که به‌جای همراهی با موج، خودش موج ساخت؛ و امشب، این موج به او بازگشته است؛ در قالب یک عنوان، یک افتخار، و شاید مهم‌تر از همه، یک تشکر خاموش از سوی نسلی که موسیقی‌اش را زندگی کرده‌اند.