نکیسا: ما همچنان در باد آن خوابیدیم که قدرت آسیایی هستیم/کافا نقاط ضعف ما را عیان کرد

نیما نکیسا در گفت‌وگو با خبرگزاری آنا، در مورد عملکرد تیم ملی در مسابقات کافا گفت: ما از همان روز اولی که پا به جام کافا گذاشتیم، تلاشمان این بود که این رقابت‌ها را کوچک جلوه دهیم و این‌گونه القا کنیم که تیم ما بزرگ‌تر از سطح این تورنمنت است و باید با حریفان بزرگ‌تری بازی کند اما دیدید که همین کشورهای در حال توسعه چه مشکلاتی برای ما به وجود آوردند. ما در چهار بازی، چهار گل دریافت کردیم، یعنی میانگین هر بازی یک گل. درست است که مقابل هند گلی نخوردیم اما این آمار نشان می‌دهد باید روی خط دفاعی و دفاع تیمی و در ترانزیشن دفاعی بیشتر کار کنیم. در جام جهانی قطعا با مشکلات بیشتری مواجه می‌شویم. گل اولی که ازبکستان به ما زد، دقیقا مشابه گل دوم تاجیکستان بود. هر دو از یک نقطه و روی یک اشتباه مشابه دریافت شد. البته در بازی با ازبکستان، بازیکنان ما به دلیل اینکه این تیم را بالاتر از سطح تورنمنت می‌دانستند، محکم‌تر شروع کردند. نباید فراموش کرد که تیم ما در مسابقات با ترکیبی از بهترین بازیکنان لیگ به میدان رفت اما اخراج آریا یوسفی در دقیقه پنج لطمه بزرگی زد و تیم مجبور شد بیش از ۱۱۵ دقیقه با یک بازیکن کمتر بازی کند.

ما همچنان در باد آن خوابیدیم که قدرت آسیایی هستیم

وی افزود: باید توجه داشت که این مسابقات بی‌هدف برگزار نمی‌شوند. وقتی فیفا و شخص اینفانتینو به چنین رویدادی دعوت می‌شوند، یعنی برنامه‌ریزی برای آینده وجود دارد، چه از نظر ساختاری و عمرانی و چه از لحاظ فنی، اردویی و تاکتیکی. کشورهایی مثل تاجیکستان و هند نیز برای آینده فوتبالشان برنامه دارند. دیدید که هند مقابل ما سه گل دریافت کرد اما فاصله‌ها در حال کم شدن است و این زنگ خطری برای فوتبال ماست. ما در باد این خوابیدیم که فوتبال ما همچنان جدا از آسیا و در سطح استرالیا، ژاپن، کره و عربستان است اما حالا کشورهایی مثل قرقیزستان، هند، تاجیکستان، ازبکستان، عراق و عمان روزبه‌روز در حال پیشرفت هستند. ما باید وارد فاز توسعه ثانویه شویم و بسیاری از مسائل را به صورت زیربنایی حل کنیم. متأسفانه حتی برای برگزاری بازی‌های دوستانه نیز مشکل داریم. یا کشورها رقم‌های بسیار بالا مطالبه می‌کنند یا به‌دلیل تحریم‌ها امکان بازی فراهم نمی‌شود. به همین دلیل باید یک خط سیر مناسبی انتخاب شود. همین حضور در کافا حداقل کمک کرد نقاط ضعف تیم بیشتر شناسایی شود.

شرایط جوری است که انگار منت گذاشتیم و در کافا شرکت کردیم

او در مورد تکرار اخراج بازیکنان تیم ملی اظهار داشت: انتظار می‌رفت برای فینال داور بهتری انتخاب شود، نه یک داور درجه دو از قرقیزستان. او در ابتدای بازی با اخراج آریا یوسفی همه فکر کردند داور یک داور سخت‌گیر و منضبط است اما در ادامه بازی قضاوت متناقضی داشت و می‌توانست تصمیمات بهتری بگیرد. با این حال، مشکل اصلی ما نگاه کوچک به این جام بود. وقتی جام را در ذهن بازیکنان کم‌اهمیت جلوه دهیم و بازی‌ها را به نحوی جلوه می‌دهیم که گویا افتخار می‌دهیم در این مسابقات شرکت می‌کنیم، از غرور ضربه می‌خوریم. با این حال معتقدم حضور در این تورنمنت مثبت بود و نقاط ضعف تیم را نمایان کرد. امیدوارم امیر قلعه‌نویی و کادرش که در تلاش هستند، بتوانند به‌سرعت این مشکلات را برطرف کنند.

فوتبال ما دچار بیماری دلالیسم شده است

دروازه‌بان تیم ملی در جام جهانی 1998 در خصوص مهمترین نکته‌ای که مسئولان باید نسبت به آن توجه کنند، گفت: فوتبال ما به صورت کاذب گران شده است. چرخش مالی فوتبال ما به صورت کاذب و دلالیسیم بالا رفته است. این اتفاق با یک رویکرد کاملا دلال‌محور فوتبال ما را دچار بیماری به نام بزرگنمایی بازیکنان کرده است. وقتی بازیکنی با رقمی ابتدایی قرارداد می‌بندد، در ادامه تقاضای ۲۰ یا ۲۵ برابر بیشتر مطرح می‌شود. این نشان می‌دهد که در فوتبال ما، ابعاد فنی چندان در جذب بازیکن یا ارزیابی نرخ او لحاظ نمی‌شود. شما بازیکنی را می‌بینید که در فصل گذشته عملکردی کاملا معمولی داشته یا بازیکنی که دو بار رباط پاره کرده و پس از بازگشت، فصلی محافظه‌کارانه و صرفا مراقبتی را پشت سر گذاشته است اما ناگهان در فصل بعدی، قیمت او هشت تا ده برابر می‌شود. چه رویکردی برای کنترل این مسئله وجود دارد؟ امروز می‌بینیم که انواع و اقسام پول‌های زیرمیزی و رومیزی، ملک، ماشین، حواله میلگرد یا حتی طلای آب‌شده رد و بدل می‌شود. در این شرایط، پرسش این است که مراجع نظارتی کجا هستند و چرا ورود جدی ندارند؟ وقتی فوتبال داخلی این‌قدر گران می‌شود، ناچار می‌شویم بازیکن خارجی بیاوریم. همین امر سبب شده تعداد بازیکنان خارجی از پنج نفر به شش نفر افزایش یابد، به‌علاوه یک بازیکن آسیایی.

با خرید بازیکنان خارجی، استعدادهای داخلی ما می‌سوزند

وی افزود: این یعنی با ورود هر بازیکن خارجی، حداقل ۱۵۰ تا ۲۰۰ استعداد داخلی در آن پست می‌سوزد. مثلا اگر برای پرسپولیس یا استقلال و یا سپاهان یک دفاع راست خارجی جذب شود، ما در واقع بر روی استعدادهای داخلی پا گذاشته‌ایم. این یعنی به جای آنکه بخشی از همان هزینه را صرف فوتبال پایه وکارخانه تولید بازیکن را فعال کنیم، به‌دنبال خرید خارجی می‌رویم. مدیرعامل در این میان مقصر نیست، چون هوادار از او نتیجه می‌خواهد و صبور نیست. شما نمی‌توانید به هوادار بگویید برای سه یا چهار سال آینده تیم می‌سازید. او نتیجه را همین امسال می‌خواهد. به همین دلیل، باشگاه‌ها مجبور می‌شوند به سمت خریدهای واهی و کاذب بروند، در حالی که ارزش واقعی بازیکن چنین نیست. بازیکنی که قیمتش یک یا دو میلیارد بوده، ناگهان ۱۸ یا ۲۰ میلیارد می‌شود. نگه داشتن چنین بازیکنی از نظر فنی، اخلاقی و حرفه‌ای دشوار است. آیا او ظرفیت چنین جهش مالی بزرگی را دارد؟ آیا سبک زندگی حرفه‌ای مثل رونالدو دارد که در چهل‌سالگی هم ساعت ۱۰ شب بخوابد؟ نه. او فقط صاحب خانه و ماشین خوب می‌شود. چیزی که باید طی ده یا دوازده سال به دست می‌آمد، در یک یا دو سال به او می‌رسد.

فوتبال ما فقط سه تا پنج سال زمان لازم دارد تا از نظر زیرساختی و فنی تاکتیکی به سطحی استاندارد برسد

او تصریح کرد: این شرایط ناگزیر تأثیر منفی بر تیم ملی هم خواهد گذاشت. شما نمی‌توانید بگویید ترکش‌ها و اثرات این روند به تیم ملی نمی‌رسد. در واقع با چنین فضایی فوتبال کشور ضعیف می‌شود. متأسفانه گوش شنوایی هم در این زمینه وجود ندارد. تنها مردم هستند که با عشق به فوتبال، از نتایج تیم ملی دلخور و ناراحت می‌شوند. من جسورانه عرض می‌کنم، اگر بخواهیم درست کار کنیم، فوتبال ایران فقط سه تا پنج سال زمان لازم دارد تا از نظر زیرساختی و فنی تاکتیکی به سطحی استاندارد برسد و در سطح جهانی خود را مطرح کند تا جایی که بتواند به راحتی از گروه خود در جام جهانی صعود کند یا حتی از مراحل یک‌شانزدهم و یک‌هشتم عبور کند. کاری که کره و ژاپن انجام دادند. امروز برای کره و ژاپن حضور در مرحله گروهی جام جهانی ملاک نیست اما هنوز برای مردم ما همین حضور یک اتفاق بزرگ محسوب می‌شود. آن‌ها انقدر عاشق فوتبال هستند، مهربان و حامی‌اند که به محض راهیابی تیم ملی به جام جهانی، به خیابان‌ها می‌آیند و شادی می‌کنند. با این حال، ما باید بدانیم که وارد فاز دوم یا سوم توسعه شده‌ایم. اکنون بازیکنانی داریم که در کشورهای خوب دنیا بازی می‌کنند و باید به فوتبال ملی ما کمک کنند اما در عمل می‌بینیم حتی این لژیونرها هم به راحتی مهار می‌شوند حتی در برابر تیم‌هایی مثل تاجیکستان یا ازبکستان. این وضعیت، چشم‌انداز امیدوارکننده‌ای برای فوتبال ما نشان نمی‌دهد. تمام حرف‌های من نه از روی حب و بغض است و نه برای نادیده گرفتن زحمات فدراسیون فوتبال است. من به‌عنوان فردی که نزدیک به ۴۰ سال در فوتبال حضور داشته، تنها به‌عنوان یک دلسوز صحبت می‌کنم. آرزویم این است که مردم با نتایج تیم ملی خوشحال شوند. بازیکنان ما هم باید بدانند پیراهن ملی بسیار مقدس است. در زمان ما گفته می‌شد حتی اگر در زمین خاکی با پیراهن ملی بازی می‌کنید، باید تمام وجودت را برای آن بگذارید.