چاه اُسلو و طناب پوسیده اروپا
خبرگزاری آنا - علی رحمانی: روزی که «یاسر عرفات» رهبر اسبق سازمان آزادی‌بخش فلسطین با شاخه‌ای زیتون در یک دست و اسلحه‌ای در دست دیگر، به‌عنوان نماینده بزرگترین جریان مقاومت فلسطینی در مجمع عمومی سازمان ملل به سخنرانی پرداخت و با اتکا به اصول مندرج در توافقنامه اُسلو از نمایندگان کل کشور‌های جهان خواست تا حاکمیت فلسطین بر غزه و کرانه باختری رود اردن را به رسمیت بشناسند؛ حتی خوابش را هم نمی‌دید که روزگاری «محمود عباس» به‌عنوان جانشین وی، به خاطر همین قطعات کوچک جدا افتاده از خاک فلسطین مجبور به چانه‌زنی با مقامات تل‌آویو باشد.
بدون تردید می‌توان سرگذشت عبرت‌آموز تراژدی اُسلو در سال ۱۹۹۳ م را به‌عنوان یک قانون کلی در دیپلماسی کشور‌های انقلابی در برابر قدرت‌های غربی به کار گرفت و با اتکا به عنصر عبرت گیری از تاریخ از میدان دیپلماسی پیروز بیرون آمد. به‌منظور جامه عمل پوشاندن به این هدف معقول با توجه به خط‌مشی مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) در خصوص تعامل با طرف‌های اروپایی به بررسی تهدید برخاسته از جانب آنها و لزوم هوشیاری در هرگونه تعامل با تروئیکا می‌پردازیم.
پرونده سیاه کشور‌های اروپایی درزمینهٔ مقابله با اسلام
این یک واقعیت تاریخی پذیرفته‌شده در روابط بین‌الملل و یک راز از پرده بیرون آمده است که وزرای خارجه انگلستان و فرانسه در تاریخ ۹ می ۱۹۱۶ م طی توافقنامه‌ای سری، سرزمین‌های اسلامی را همچون تکه‌های یک کیک تولد میان خود تقسیم کردند.
با عنایت به این داستان حقیقی که نشانگر طراحی نقشه از پیش تهیه شده تجزیه کشور‌های اسلامی به دست استعمارگران اتو کشیده ساکن قاره سبز است، می‌توان حکمت سخنان رهبر انقلاب در جمع تعدادی از اعضای مجمع جهان اهل بیت (علیهم‌السلام) در تاریخ بیست و ششم مردادماه سال ۱۳۹۴ ش را بهتر درک کرد. ایشان در این نشست فرمودند: «توطئه علیه دنیای اسلام و این منطقه بالخصوص، جدید نیست؛ از سال‌ها قبل از صدسال قبل، از دوران جنگ جهانی اوّل به این طرف این منطقه دستخوش فشار‌های فراوان قدرت‌های مستکبر بوده؛ حالا یک روز انگلیس بود، یک روز آمریکا است، یک روزی در یک دوره فرانسه بود؛ قدرت‌های استکباری صد سال یا بیشتر است که اینجا مشغولند.»
نکته دردناک و زهرآگین قضیه در اینجاست که برخی قدرت‌های استعماری اروپا نظیر فرانسه سعی دارند با اتخاذ موضعی به‌ظاهر متمدنانه و انسان‌دوستانه در قبال کشور‌های کهن و متمدنی، چون ایران از تاکتیک چماق و هویج به بهترین وجه علیه این کشور‌ها استفاده کنند؛ غافل از اینکه نگاه جامع و کامل رهبر فرزانه انقلاب به تاریخ خونین استعمار در کشور‌های اسلامی کینه دیرینه این دسته از کشور‌ها از اسلام و مسلمین و پرونده سیاه آنها درزمینهٔ مقابله با تعالیم روح‌بخش را به‌خوبی می‌شناسد؛ چراکه ایشان طی بیاناتی در آبان ماه همین سال (۱۳۹۴ ش) در دیدار جمعی از رؤسای دانشگاه‌ها فرمودند: «متأسّفانه تاریخ معاصر کمتر مورد توجّه جامعهٔ کتاب‌خوان ما قرار می‌گیرد؛ بخوانید ببینید در هند چه گذشت از استعمار، در برمه چه گذشت، در منطقهٔ آفریقا چه گذشت، در آمریکای لاتین چه گذشت، در الجزایر و تونس و ... به‌وسیله همین فرانسه ظاهرالصّلاحِ منظّمِ مرتّبِ مؤدّب چه گذشت و استعمار چه کرد با اینها.»
تبعیت از برادر بزرگتر برای مقابله با ایران انقلابی
بر کسی پوشیده نیست که با پایان جنگ جهانی دوم و متعاقب آن پایان عصر زغال‌سنگ در اقتصاد جهان که از هدایای غرب به‌اصطلاح متمدن برای دنیای ملتهب آن روزگار بود کشور‌های اروپایی که تا دیروز یکه‌تاز میدان برده‌داری نوین و استعمار وحشیانه در اقصی نقاط جهان بودند مجبور شدند ضمن اعتراف به سیادت و سروی قدرت نوظهور جدید یعنی ایالات‌متحده آمریکا به آن به چشم برادر بزرگتر نگاه کنند و درنتیجه با دادن افسار خود به دست ارباب جدید در غارت وحشیانه کشور‌های جهان سوم با آن سهیم شوند. واضح است که با توجه به ماهیت ایران انقلابی (که سودای تغییر نظم ظالمانه حاکم بر جهان قرن بیستم را داشت) کشور‌های اروپایی برای کمک به براندازی نظام نوپای ایران دست‌به‌دست آمریکا دادند و در این راه پیرو شیطان بزرگ شدند.
بهترین تفسیری که می‌توان در این زمینه ارائه داد عبارت از سخنان گهربار رهبر انقلاب طی دیدار با رئیس و اعضای مجلس خبرگان رهبری در تاریخ بیستم اسفندماه ۱۳۹۴ ش که طی آن فرمودند: «با اروپا هم ما مشکلی نداریم، اروپایی‌ها با ما مشکل ایجاد کرده‌اند. بنده به یکی از این رؤسای اروپایی که اخیراً اینجا آمده بود گفتم که اروپا باید خودش را از تبعیّت آمریکا در سیاست‌هایش نجات بدهد. اروپایی‌ها تبعیت از سیاست آمریکا کردند؛ او ما را تحریم کرد، اینها هم تبعیت کردند؛ او علیه ما تبلیغات کرد، اینها هم تبعیت کردند. خب، ما چه‌کار کنیم؟ در قضایای مختلف، اروپایی‌ها بودند که ابتدای به دشمنی کردند.»
با این حساب به عقیده هر فرد دلسوز و راهنمای آگاه، مسئولان دستگاه دیپلماسی ایران پیش و بیش از هر چیز باید به این نکته آگاه باشند که نباید همچون سران ساده‌‌انگار فتح با طناب پوسیده کشور‌های اروپایی به قعر چاه اُسلو سقوط کنند.
انتهای پیام/
