روضه؛ یاد خدا، نگاه اولیا و آرامبخش جانهای بیقرار

حجتالاسلام احمد ربانی رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه آزاد اسلامی خراسان شمالی در گفتوگو با خبرنگار آنا با بیان اینکه پایهگذاران اصلی مجالس روضه خود اهل بیت(ع) بودهاند با تأکید بر استمرار این سنت نورانی اظهار کرد: برپایی مجالس روضه و عزای اهل بیت علیهمالسلام از عصر خود ائمه اطهار (ع) رواج داشته و از همان روزهای پس از واقعه کربلا، تلاش مستمری از سوی معصومان برای زنده نگه داشتن یاد و پیام عاشورا صورت گرفته است.
وی افزود: سنت مجالس روضه نه یک اقدام احساسی؛ بلکه حرکت تمدنی و الهی است که در طول تاریخ همچنان جریان دارد. پایهگذاران واقعی این محافل خود اهل بیت(ع) هستند. آنان نه فقط بر اقامه عزا تأکید داشتند؛ بلکه با عمل، ما را به این مسیر دعوت کردهاند تا راه حسین علیهالسلام در تاریخ فراموش نشود و چراغ هدایت خاموش نشود.
رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه آزاد اسلامی خراسان شمالی با بیان بُعد معنوی این مجالس عنوان کرد: مجلس روضه، محفلی برای یاد الهی است. در روایات متعدد آمده که یاد اهل بیت(ع) در حقیقت همان یاد خداوند متعال بوده؛ چرا که آنان آیینه تمامنمای حق هستند. حضور در این مجالس، انسان را از دغدغههای دنیوی جدا کرده و او را به آرامش درونی میرساند؛ آرامشی که در دنیای پراضطراب امروز بسیار کمیاب است.
ربانی اضافه کرد: در عصری که دنیاطلبی، اضطراب، تنهایی و تلاطمهای روحی فراگیر شده، روضههای حسینی پناهگاه دلهای خستهاند. مجالس روضه مأمنیاند برای رسیدن به اطمینان قلبی که از آب حیات نایابتر شده است.
وی با اشاره به عنایات خاص اولیای الهی نسبت به مجالس روضه بیان کرد: مهمترین اثر روضهها این است که مورد نظر و دعای اولیای الهی قرار میگیرند. آنان با اشراف وجودی که بر انسانها دارند، نسبت به حاضران در این مجالس دعا میکنند و این دعای اولیای الهی آثار فردی و اجتماعی عظیمی به همراه دارد.
رئیس نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه آزاد اسلامی خراسان شمالی ادامه داد: این مجالس میتوانند مس وجود انسان را به زر تبدیل کنند. همانطور که در شعر معروف آمده؛ آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند، آیا شود که گوشه چشمی به ما کنند؟ حقیقتاً چه بسیار انسانهایی که در طول تاریخ به برکت همین نظر و دعای اولیای الهی، از دلبستگیهای دنیوی رسته و به وادی قدسی الهی گام نهادهاند.
انتهای پیام/

فرشتگان همه جمعاند و زار میگریند/ که در حسینیه، هنگامه عزاست حسین
