هم دیگ به وقتش جوشید و هم خرشان از پل گذشت/ اوکراین بی اوکراین، آمریکا از مذاکرات صلح کنار کشید
به گزارش خبرگزاری آنا، یکبار دیگر آمریکا همان سیاست همیشگی را در پیش گرفت. آمد، زد و برد و وقتی منافعش را تأمین کرد، رفت و دست همه را در پوست گردو گذاشت. این بار هم همان داستان تکراری، اما در اوکراین. جنگی که مردم دو کشور و شاید بخش وسیعی از دنیا را گرفتار کرده است. انسان‌هایی که زیر آوار زندگی‌شان دفن می‌شوند. کشوری که به خاک و خون کشیده شده است و آمریکایی که فقط به منافعش فکر می‌کند.
حالا بعد از همه وعده‌ها و نمایش‌ها، آمریکا به راحتی از مذاکرات صلح کنار کشید و هیچ توضیحی هم نمی‌دهد. فقط گفته‌اند «دیگر به سراسر جهان پرواز نمی‌کنیم!» انگار که کل ماجرا فقط یک سفر توریستی برایشان بوده باشد.
این وسط چرا هیچ‌کس نمی‌گوید که اصلاً چرا آمریکا به این مذاکرات وارد شد؟ حمایت از اوکراین، دفاع از آزادی یا مبارزه با تهاجم؟ باطن قضیه چه بود؟ قراردادهای عظیم مواد معدنی که درست وسط همین بحران امضا شد. حالا این قرارداد‌ها روی میز است، پول‌ها قرار است به حساب‌ها واریز شود و با این حساب آمریکایی‌ها به چیزی که می‌خواستند رسیده‌اند، و واقعاً چرا باید وقتشان را بیشتر تلف کنند؟
خرشان از پل گذشت
حالا وقت خداحافظی است، وقت رها کردن اوکراین درست زمانی که این کشور به کمک نیاز دارد. آمریکا در بازی‌های بین‌المللی همیشه همین بوده است؛ وقتی لازم باشد وعده می‌دهد، حمایت می‌کند، می‌خندد و دست می‌زند، اما وقتی سودش را بگیرد، یک ثانیه هم صبر نمی‌کند تا ببیند چه بر سر طرف مقابلش آمده است. این کشور هرگز متحد واقعی هیچ‌کسی نبوده است. فقط یک شکارچی فرصت طلب است. یک کشور که همیشه در حال دوره کردن دنیاست تا ببیند کجا می‌تواند چیزی به جیب بزند. حالا اوکراین آخرین قربانی این سیاست‌ها بود.
حقیقت همیشه تلخ است اما باید پذیرفت
آمریکا به هیچ‌کس اهمیت نمی‌دهد جز خودش. ماجرا‌های اوکراین و روسیه برایشان یک موقعیت طلایی بود تا بیایند و نقش قهرمان را بازی کنند. از یک طرف به اوکراین وعده حمایت بدهند، از طرف دیگر اوضاع را طوری جلو ببرند که خودشان از این بحران یک سود اقتصادی کلان ببرند. قراردادهای معدنی با اوکراین به امضا رسید و منابع طبیعی اوکراین برای آمریکا تضمین شد. وقتی همه چیز تمام شد، وقتی رسانه‌ها کارشان را کردند دیگر هیچ دلیلی وجود ندارد که در مذاکرات صلح باقی بمانند.
حالا هیاهو خوابیده و آمریکا خودش را کنار کشیده است. بهانه‌اش چیست؟ وقت نداریم، پول نداریم، جلسات پرهزینه است. اما واقعیت این است که تمام ماجرا یک نمایش بزرگ بود؛ از همان اول آمریکا هیچ علاقه‌ای به صلح و آرامش اوکراین نداشت، فقط آمده بود که چیزی به دست بیاورد و وقتی کارش تمام شد، کنار بکشد. درست مثل همین الان.
اوکراین درس بزرگی به جهان داد
اوکراین این وسط چه کاری کرد؟ تمام امیدش را به حمایت آمریکا بست. روی وعده‌هایشان حساب کرد. وقتی واشنگتن گفت «ما با شما هستیم»، باور کرد. مردمش جان دادند و جنگیدند، چون گمان کردند این حمایت واقعی و ماندگار است. اما واقعیت تلخ این است که آمریکا برای هیچ‌کس نمی‌ماند.
این یک درس ساده است که نه اوکراین بلکه همه جهان باید بگیرند. دنیا پر است از ملت‌هایی که قربانی سیاست‌های آمریکا شده‌اند. این کشور نفع و سود مالی را به‌عنوان ملاک تمام تصمیم‌هایش در نظر می‌گیرد. اوکراین فقط یکی دیگر از آنهایی بود که به آمریکا اعتماد کردند، و حالا باید تاوانش را بدهد.
این داستان محدود به اوکراین نیست. آمریکا این سیاست کثیف را در هر گوشه از دنیا به کار برده. اگر برداشت این باشد که دخالت در اوکراین استثنا بوده، اشتباه بزرگی است. با نگاهی به خاورمیانه؛ افغانستان، عراق، سوریه می‌توان به عمق ماجرا پی برد. آیا آمریکا واقعاً برای صلح آمد؟ یا برای منافعش؟
در آفریقا و آمریکای لاتین دهه‌هاست که آمریکا همین بازی را تکرار می‌کند. وارد می‌شود، سودش را می‌برد، بعد وسط بحران به راحتی می‌گوید: «ما دیگر درگیر نیستیم.» اوکراین جدیدترین قربانی این سیاست است.
آمریکا قابل اعتماد نیست
بله؛ آمریکا قابل اعتماد نیست. اصلاً نمی‌شود به این کشور اعتماد کرد. آنها همیشه دنبال قدرت و پول هستند. همیشه حاضرند لبخند بزنند، وعده بدهند، اما پشت در‌های بسته فقط به حساب و کتاب و سودهایشان فکر می‌کنند. اوکراین امروز این را درک می‌کند، همان‌طور که ملت‌های دیگر و ایران قبل از انقلاب متوجه شدند. برای آمریکا، همه فقط یک ابزارند. یک فرصت. وقتی این فرصت تمام شد، دیگر هیچ کس و هیچ چیز اهمیتی ندارد.
با همین رویکرد حالا آمریکا از مذاکرات صلح کنار کشیده است، اوکراین مانده و جنگی که ادامه دارد. زندگی‌هایی که از دست می‌رود، خرابی‌هایی که بیشتر می‌شود، و معلوم نیست چه کسی قرار است این بحران را جمع کند. اما یک چیز روشن است: آمریکا هیچ‌وقت قابل اعتماد نبوده و نخواهد بود. این یک درس بزرگ است که همه باید از آن عبرت بگیرند.
انتهای پیام/
