دانشمندان کلید پنهان کنترل اشتها را یافتند

به گزارش «سای‌تک‌دیلی» (SciTechDaily)، یک تیم پژوهشی بین‌المللی به سرپرستی پژوهشگران دانشگاه بیرمنگام بررسی کردند چگونه پروتئینی پشتیبان به نام MRAP2 از عملکرد صحیح پروتئین مرتبط با اشتها به نام «اِم‌‌سی3‌آر» (MC3R) حمایت می‌کند. MC3R نقش مرکزی در تعیین اینکه بدن انرژی را ذخیره کند یا مصرف کند دارد.

در امتداد پژوهش‌های پیشین درباره تنظیم اشتها

پیش از این، پژوهشگران دریافته بودند که MRAP2 برای عملکرد صحیح یک پروتئین مرتبط با اشتها به نام MC4R ضروری است که شناخته‌شده‌ترین نقش را در تنظیم گرسنگی دارد. مطالعه جدید در پی آن بود که مشخص کند آیا MRAP2 نقش حمایتی مشابهی را برای پروتئین MC4R که از نظر ساختاری با سایر گیرنده‌ها مرتبط است، ایفا می‌کند یا نه.

برای تحقیق، دانشمندان آزمایش‌هایی را روی مدل‌های سلولی انجام دادند. آنها دریافتند زمانی که MRAP2 به مقدار برابر با MC3R حضور داشته باشد، فرایند سیگنال‌دهی سلولی قوی‌تر و موثرتر می‌شود. این نشان می‌دهد MRAP2 به MC3R کمک می‌کند تا وظیفه‌اش در متعادل کردن دریافت انرژی با مصرف انرژی را انجام دهد.

پژوهشگران همچنین بخش‌های خاصی از MRAP2 را مشخص کردند که برای پشتیبانی از سیگنال‌دهی هم MC3R و هم MC4R ضروری هستند.

چگونگی تاثیر جهش‌های ژنتیکی بر سیگنال‌دهی اشتها

سپس تیم بررسی کرد چه اتفاقی می‌افتد وقتی MRAP2 حامل جهش‌های ژنتیکی باشد که در برخی افراد مبتلا به چاقی یافت شده‌ است. در این آزمایش‌ها، نسخه‌های جهش‌یافته پروتئین پشتیبان نتوانستند سیگنال‌دهی MC3R را افزایش دهند. در نتیجه، پروتئین تنظیم‌کننده اشتها به طور موثر عمل نکرد. این یافته‌ها نشان می‌دهد تغییرات MRAP2 می‌تواند باعث اختلال در سیستم هورمونی شود که به ‌طور طبیعی تعادل انرژی را حفظ می‌کند. وقتی این سیستم مختل شود، بدن ممکن است در تنظیم صحیح گرسنگی و مصرف انرژی دچار مشکل شود.

دیدگاه‌های جدید در مورد خطر چاقی و درمان‌های احتمالی

دکتر «کارولین گورویِن»، دانشیار دانشگاه بیرمنگام و نویسنده اصلی پژوهش گفت: « این یافته‌ها بینش‌های مهمی درباره عملکرد سیستم هورمونی و نقش آن در تعادل انرژی، اشتها و زمان‌بندی بلوغ ارائه می‌دهند».

او افزود که شناسایی MRAP2 به عنوان یک دستیار یا پشتیبان کلیدی برای پروتئین‌های ضروری تنظیم‌کننده اشتها به پژوهشگران سرنخ‌های جدیدی درباره افرادی که پیش‌زمینه ژنتیکی چاقی دارند اعطا می‌کند و اینکه چگونه جهش‌های MRAP2 نشانگر واضح خطر هستند.

با درک بهتر اینکه چگونه MRAP2 از سیگنال‌دهی مرتبط با اشتها پشتیبانی می‌کند، پژوهشگران امیدوارند تعیین کنند آیا داروهای آینده می‌توانند این پروتئین را هدف قرار دهند یا خیر. چنین درمان‌هایی ممکن است احساس سیری را تقویت کنند، پرخوری را مهار کند، تعادل انرژی سالم‌تری را بازگردانند و گزینه‌های جدیدی برای کاهش وزن ارائه دهند، خصوصا زمانی که تغییرات رژیمی به تنهایی کافی نباشند.