روایتی از یک شهریه؛ فصلی آشنا در تقویم دانشگاه آزاد اسلامی یا بهانه‌ای برای تخریب؟
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، هر سال با نزدیک شدن به مهرماه، داستانی آشنا در تقویم دانشگاه‌های شهریه‌محور ورق می‌خورد. این یک روال طبیعی و جهانی است؛ از دانشگاه‌های ایران گرفته تا مؤسسات آموزش عالی در سراسر دنیا، همگی برای بقا و حفظ کیفیت، ناچار به تعدیل هزینه‌های خود متناسب با تورم و شرایط اقتصادی هستند. دانشگاه آزاد اسلامی نیز به عنوان یکی از بزرگترین مجموعه‌های علمی کشور، از این قاعده مستثنی نیست و افزایش شهریه آن، امری بدیهی و همیشگی بوده است.
اما امسال این ماجرای قابل پیش‌بینی، به دستمایه هجمه و موج‌سواری برخی رسانه‌ها تبدیل شده است. جای سؤال است که چرا این رسانه‌ها که چشم بر واقعیت‌های اقتصادی بسته‌اند، به شهریه‌های نجومی و گاه ۲۰۰ میلیون تومانی برخی مدارس غیرانتفاعی برای یک سال تحصیلی نمی‌پردازند؟ آیا سکوت در برابر هزینه‌های سرسام‌آور تحصیل پیش از دانشگاه و تمرکز بر روی یک افزایش منطقی در دانشگاه آزاد، نیتی خاص برای تخریب بزرگترین دانشگاه حضوری جهان را در پس خود پنهان نکرده است؟
برای درک واقعیت، باید از این هیاهوی رسانه‌ای فاصله گرفت و به متن ماجرا، یعنی به خود دانشگاه و دانشجویانش، رجوع کرد. در راهروهای دانشکده‌ها و گفتگوهای دانشجویی، روایت کاملاً متفاوتی از آنچه در برخی رسانه‌ها به تصویر کشیده می‌شود، جریان دارد. بسیاری از دانشجویان افزایش شهریه را دور از انتظار نمی دانند و معتقدند که هر ساله این اتفاق می افتد آنچنان که در دانشگاه های غیردولتی دیگر نیز این افزایش وجود دارد.
البته، در این میان روایت‌های معدودی از افزایشی فراتر از حد معمول نیز شنیده شد که دانشگاه به سرعت شفاف‌سازی کرد: این موارد نادر، مربوط به دانشجویانی با بدهی‌های معوقه یا اتمام سنوات مجاز تحصیلی بوده که طبق آیین‌نامه، شهریه‌شان به نرخ روز محاسبه می‌شود.
روایت دانشگاه از پشت پرده هزینه‌ها
برای شنیدن اصل ماجرا، باید به سراغ سخنگوی دانشگاه آزاد اسلامی رفت. محمد قربانی‌گلشن‌آبادی در گفت‌وگویی صریح، روایتی دقیق از واقعیت‌های هزینه تحصیل ارائه می‌دهد و از «دروغ بزرگ افزایش نامتعارف شهریه» پرده برمی‌دارد.
او داستان را از اینجا آغاز می‌کند که دانشگاه آزاد، دانشگاهی برآمده از اراده ملت است و ریالی از بودجه دولتی استفاده نمی‌کند. تمام بار مالی این مجموعه، از حقوق و دستمزد نزدیک به ۵۰ هزار عضو هیئت علمی و کارمند گرفته تا هزینه‌های نگهداری و به‌روزرسانی زیرساخت‌های آموزشی، بر دوش درآمدهای شهریه‌ای و فعالیت‌های دانش‌بنیان خود دانشگاه است. او با یک مقایسه ساده، نشان می‌دهد که شهریه این دانشگاه «چندین برابر کمتر از سرانه دانشجویی سایر دانشگاه‌ها» و حتی از شهریه بسیاری از مراکز آموزشی پیش از دانشگاه نیز پایین‌تر است.
عدالت، کلیدواژه تعیین شهریه
قربانی‌گلشن‌آبادی در ادامه روایت خود، بر کلیدواژه «عدالت» تأکید می‌کند. شهریه در دانشگاه آزاد یک عدد ثابت برای همه نیست. شهریه رشته حقوق در واحد علوم تحقیقات تهران، با توجه به امکانات و تقاضای بالا، با شهریه همان رشته در یک واحد دانشگاهی در شهری دوردست، تا ۵۰ درصد متفاوت است. به عنوان مثال، شهریه این رشته برای ورودی جدید در واحدی پیشرفته حدود ۱۳ تا ۱۴ میلیون تومان و در واحدی با امکانات کمتر، بین ۶ تا ۷ میلیون تومان است. این یعنی هر دانشجو، متناسب با امکانات و شرایط، هزینه پرداخت می‌کند.
مبارزه با تورم برای حفظ کیفیت
سخنگوی دانشگاه آزاد به چالش بزرگ تورم اشاره می‌کند و می‌گوید وقتی حقوق کارکنان در سطح کشور به صورت قانونی «در بازه سی و چند درصدی» افزایش می‌یابد، دانشگاه نیز موظف به تأمین این هزینه است. او تصریح می‌کند که نرخ مؤثر افزایش شهریه امسال، طیفی از ۲۴ تا سی و چند درصد بوده که همچنان از نرخ تورم جاری کشور پایین‌تر است. نکته کلیدی در صحبت‌های او این است که «شهریه پایه» برای دانشجویان ورودی‌های قبل در بازه سنوات مجازشان تغییر نمی‌کند و این آرامش خاطر را برایشان به همراه دارد.
حتی در رشته‌های پرهزینه علوم پزشکی نیز که به گفته او «شهریه مصوب کمتر از دو سوم بهای تمام‌شده فعلی است»، دانشگاه با افزایشی منطقی و کمتر از نرخ تورم هزینه‌ها، سعی در مدیریت شرایط داشته است.
دستی که برای یاری دراز می‌شود
با این حال، دانشگاه دانشجویان خود را تنها نمی‌گذارد. قربانی‌گلشن‌آبادی از تسهیلات گسترده‌ای خبر می‌دهد که برای کاستن از فشار اقتصادی بر خانواده‌ها فراهم شده است. امکان دریافت وام‌های بانکی و تقسیط شهریه از طریق صندوق رفاه دانشجویی دانشگاه، راه‌هایی است که در سال‌های اخیر هزاران میلیارد تومان منابع مالی را به دانشجویان تزریق کرده تا هیچ استعدادی به دلیل مشکلات مالی از ادامه تحصیل باز نماند.
در نهایت، داستان شهریه دانشگاه آزاد، داستان یک ضرورت مدیریتی برای بقا در یک اقتصاد تورمی است؛ ضرورتی که تلاش شده با عدالت و حمایت گره بخورد تا این دانشگاه مردمی، همچنان در خدمت ملت بزرگ ایران باقی بماند.
انتهای پیام/
