پشت و پهلوی این همه تبریک چیست؟
خبرگزاری آنا؛ سیدرضا جزءمومنی در یادداشتی برای خبرگزاری آنا نوشت؛ هفدهم مردادماه، روز خبرنگار روزی است که باید به یاد آوریم حقیقت‌جویی بی‌وقفه با چه سختی و هزینه‌ای به دست می‌آید و اساس نامگذاری در فریاد زیبای محمود صارمی است که در کسوت شهادت بالاترین حق‌خواهی رسانه را به تصویر کشیده، اما امسال بیش از هر سال دیگر با سیلی از پیام‌های تبریک روبه‌رو شدیم؛ از مسئولان بلندپایه تا مردم عادی، همه خواستند سهمی در این روز داشته باشند، اما واقعیت این همه پیام چیست؟
این همراهی در ظاهر زیباست، اما ضرورت دارد بفهمیم پشت این حجم از تبریک، معنا و اقدام واقعی چیست و هدف از پیام پشتوانه‌ای از واقعیت در ادراک کار خبر و رسانه دارد یا صرفاً تکرار کلمات است، آن هم در قالب‌هایی که سال به سال دست‌نخورده می‌مانند و بسیاری از یک هفته مانده به روز خبرنگار سعی در دلجویی از این قشر دارند و به بهانه گزارش خبری از دستگاه و سازمان همه اهالی رسانه را در محل اداره خود جمع می‌کنند و اتفاقاً صله هم می‌دهند و مراسم با پذیرایی و گاهی وعده‌ای از غذا تمام می‌شود و جالب آنکه جایگاه سازمانی حمایت ساختاری از رسانه‌ها معمولاً کاری فراتر از همین فرم ندارد و او هم مستأصل در این رفتار شکلی و تکراری است.
بخش زیادی از این پیام‌ها محصول روال اداری روابط‌عمومی‌ها با متن‌هایی است که تنها جای نام‌ها و عنوان‌ها عوض می‌شود. احترام واقعی به خبرنگار بیش از هر چیز، به عمل نیاز دارد، نه به جمله‌های آماده و درج در فضای رایگان رسانه‌های مجازی، به‌طوری که فضای شبکه‌های اجتماعی، کار را آسان کرده و با یک عکس‌نوشته و چند هشتگ، می‌توان وارد جریان و دیده شد و همین ارزانی و سهولت، انگیزه را زیاد کرده، اما معنای پیام را کم‌رنگ.
وقتی تبریک گفتن، کم‌هزینه‌ترین شکل دیده‌شدن باشد؛ بعید است که پشت آن نیت و تعهدی جدی در دفاع از خبر و خبرنگار حضور داشته باشد.
مشکل اصلی اینجاست که پیام‌های تبریک گاهی به جای آغاز یک مسیر به پایان ماجرا تبدیل می‌شوند و همان مسئولانی که امروز از رسالت خبرنگاری می‌گویند؛ فردا ممکن است در برابر پرسش‌ها پاسخگو نباشند یا در برابر مشکلات صنفی سکوت کنند.
انبوه تبریک‌ها همچنین اثر معکوس دارد؛ وقتی مخاطب هرجا را نگاه می‌کند، جملات مشابه و کلیشه‌ای می‌بیند؛ به‌مرور بی‌تفاوت می‌شود. روز خبرنگار به جای تأمین فرصتی برای گفت‌وگوی جدی در گرداب تشریفات و تکرار هرساله گم می‌شود.
۱۷ مرداد هر سال می‌تواند بستر گفت‌وگو، شنیدن دغدغه‌ها و ارائه برنامه‌های عملی باشد، اما تا وقتی انرژی‌ها صرف تولید و بازنشر تبریک‌های تکراری می‌شود؛ یقیناً این فرصت از دست می‌رود.
قدردانی واقعی، نیازمند بازنگری در شیوه‌هاست، پیام‌هایی که شخصی‌سازی شده و بر واقعیت‌های محلی تکیه دارند و با پیشنهادهای عملی همراهند، ارزش بیشتری پیدا می‌کنند و چنین پیام‌هایی می‌توانند آغازگر تغییر باشند، نه زینت‌بخش یک روز تقویمی.
و اما بی‌راه نیست، اگر این همه حمایت نوشتاری امسال در تبریک روز خبرنگار را به پی‌آمدهای جنگ ۱۲ روزه گره بزنیم که شاخص آن بازدید سرزده رئیس جمهور از سازمان صدا و سیماست و نیز بازدید قبل از روز خبرنگار وزیر امور خارجه و جمعیتی از نمایندگان مردم که در کنار بازدید خود شاهد ویرانی ساختمان شیشه‌ای هم بودند که اثری از آثار نکبت بار صهیونیست کودک‌کُش است و تا آنجا که مردم معمولی هم با درک جایگاه سحر امامی‌ها و نیما رجب‌پورها، سال جاری خبری را سعی کردند با پیام تبریک به خبرنگاران آغاز کنند.
به هر شکل یادمان باشد که خبرنگاران به بیش از تبریک نیاز دارند؛ آنها به امنیت شغلی، دسترسی آسان به اطلاعات، حقوق و مزایای کافی به شکلی که خبر در حاشیه کار اصلی آنها نباشد یا اینکه به میزان برخورداری از حقوق کافی، نیازی به کار دیگر نداشته باشند و حمایت واقعی احتیاج دارند و اگر تبریک مقدمه‌ای برای این اقدامات باشد؛ مبارک و ماندگار است، اما اگر تنها یک رسم تکراری باشد و بماند؛ روز خبرنگار را از درون تهی می‌کند.
انتهای پیام/
