دبیر: عبدالله موحد یک انگشت سالم ندارد/ منصور برزگر مثل پدرم است

به گزارش خبرگزاری آنا، علیرضا دبیر در مراسم رونمایی از کتاب زندگی‌نامه ابراهیم جوادی که با حضور قهرمانان گذشته انجام شد، گفت: با دیدن چهره افتخارآفرینان کشتی خاطرات زنده می‌شود. قدیم کشتی تهران با فاصله از همه استان‌ها جلو بود. این افرادی‌که امروز اینجا هستند واقعا باعث افسوس من است. 

وی ادامه داد: این جمع همه باید طلای المپیک می‌گرفتند. بعد از گذشت سال‌ها هنوز حسرت می‌خوریم که چرا به طور مثال آقای برزگر و آقای حیدری طلای المپیک نگرفتند ولی شرایط برای آنها فراهم نبود و امروز به همه قهرمانان می‌گویم که باید الان با این شرایط قهرمان المپیک شوند. 

رئیس فدراسیون کشتی با اشاره به حضور منصور برزگر تاکید کرد: منصور برزگر مثل پدرم است. یادم نمی‌آید که اولین بار در چه سنی منصور خان را دیدم. از بچگی راهنمایی می‌کرد. ما را بزرگ کرده و مدال هایم را با منصور خان گرفتم. اعتقاد دارم منصور خان و ابراهیم جوادی باید طلای المپیک را می‌گرفتند. فره‌وشی هم مربی من بوده البته مربیان زیادی داشتم، اما اینها شناسنامه کشتی هستند.  

علیرضا دبیر با عنوان اینکه کشتی همیشه بار مدال‌آوری در ورزش ایران را به دوش گرفته، گفت: کشتی خیلی مظلوم است. همیشه بار ورزش را به دوش گرفته ولی همیشه با مظلومیت همراه بوده. زندگی قهرمانان گذشته را که امروز می‌بینم افسوس می‌خورم. عبدالله موحد یک انگشت سالم ندارد و یا منصور خان هم همینطور. جوانی و زندگی خود را برای بالا بردن پرچم ایران گذاشتند. واقعا حق کشتی را هیچ وقت ندادند. همین الان هم در قبال مدال‌هایی که گرفتیم چیزی نداریم. در گذشته نگفتند که نزدیک به چهارصد مدال کسب کردیم، اما اینها مگر شوخی است؟  

وی افزود: تختی یک پروژه است، اما او را هزار جور تعریف کردند. به خاطر همین سختی کشیدم که منصور خان را راضی کنم زندگی‌نامه او را هم کتاب کنیم تا آیندگان چیزی را درباره او بخوانند که بوده. در تلاشیم موزه را راه بیاندازیم تا کشتی را به بهترین شکل معرفی کنیم تا همه بدانند کشتی در دوره سامانیان و یا در دوره هخامنشیان چگونه بوده. موزه‌ای که در شان کشتی باشد تا به نماد کشتی ایران تبدیل شود. برج آزادی نماد تهران است و این ساختمان هم موزه باید نماد کشتی باشد. می‌خواهم در این موزه افتخارات را نشان بدهیم. خیلی از کشتی‌گیران ملی‌پوش محمد پذیرایی را نمی‌شناختند. محمد بزم آور را نمی‌شناختند و واقعا من گریه‌ام می‌گرفت. همه اینها عکس‌هاشون در اتاق من بود. 

دبیر خاطرنشان کرد: هفته آینده رونمایی از کتاب امامعلی حبیبی را انجام می‌دهیم. در حال آماده کردن کتاب تختی هم هستیم. امیدوارم با بابک تختی تماس بگیرم و شرایط را برای این کار فراهم کنم. سرگذشت قهرمانان را از صفر تعریف می‌کنیم تا همه بدانند این عزیزان از کجا شروع کردند و چطور به یک اسطوره تبدیل شدند. دوره این قهرمانان مدال گرفتند واقعا سخت بود و چاپ این کتاب‌ها بهترین راه برای معرفی سختی‌هایی که کشیده شده این قهرمانان است. مردم را فراموش نکنیم که در  ۱۲ روزی که دشمن به خاک ما حمله کردند چطور پشت نظام و کشور ایستادند. 

متاسفم برای مسئولان کشور که مشکلات زیادی به وجود آوردند

منصور برزگر پیشکسوت کشتی ایران در این مراسم گفت: راست گفتند، هر که از دیده برود از دل برود اگر خبرنگاران از قهرمانان کشتی ننویسند، تمام این قهرمانان گذشته از خاطره‌ها می‌روند. به همین دلیل تشکر می‌کنم از فدراسیون کشتی که به دنبال چاپ زندگی‌نامه قهرمان است. این کتاب‌ها برای آیندگان است. 

برزگر در ادامه با تمجید از عملکرد علیرضا دبیر در فدراسیون کشتی ادامه داد: متاسفم برای مسئولان کشور که با تصمیات خود باعث به وجود آمدن مشکلات زیادی شدند. خوشحالم که علیرضا دبیر رئیس فدراسیون است چرا که همه چیز را خوب می‌داند. چون کارشناس این ورزش است، اما درد کشور این است که هیچکس سر جای خودش نیست. طرف با مدرک فیزیک وزیر کشاورزی شده. یا اصلا درس نخوانده، اما مسئولیت گرفته. 

سرمربی اسبق تیم ملی کشتی ازاد درباره پیشنهادی که برای ریاست فدراسیون کشتی داشت، تاکید کرد: خدا بیامرزد آقای غفوری فرد آمد سازمان سر تمرین و پیشنهاد داد که رئیس فدراسیون شوم، اما گفتم این نیاز است که فردی باشد که روابط بین‌الملل را بداند. در کشتی خیلی سخت کشیدیم امیدوارم مسئولان کشور خردمندانه تصمیم بگیرند و مشکلات را حل کنند.

وی درباره خاطراتی که با ابراهیم جوادی دارد، گفت: با ابراهیم جوادی خاطرات زیادی دارم. المپیک مونیخ سرمان را می‌بریدند. بهتر بود. اگر حق خوری نبود او طلای المپیک را گرفت. 

برزگر ادامه داد: ابراهیم جوادی در آن المپیک حقش را خوردند. در جهانی تهران که دیگر تصمیم گرفت که دیگر کشتی نگیرد، اما به خواست نفر اول کشور به کشتی برگشت. سال ۱۹۷۴ تیم اصلی را به جهانی اعزام نکردند گفتند بازی‌های تهران مهمتر است. او به راحتی پر افتخارترین سبک وزن تاریخ نشد.

گردنم آسیب دید، اما پزشک نبود

ابراهیم جوادی گفت: از علیرضا دبیر تشکر می‌کنم که این مراسم را تدارک دید، اما واقعا باید بگویم که در تاریخ سابقه داشتند کسی این‌همه برای کشتی کار کرده باشد. یکبار مصاحبه کردم و گفتم در تاریخ بی نظیر است، اما به من خورده گرفتند که یعنی زمان شاه اینجوری نبود نه واقعا نبود. تحت تاثیر مرام و معرفت هم تیمی‌هایم قرار گرفتم. بچه بودم که کشتی‌های ابراهیم سیف‌پور را می‌دیدم و همیشه آرزو داشتم یک بار هم روزنامه‌ها از من بنویسند. ۱۶ سالگی وارد کشتی شدم شبانه درس می‌خواندم در کنارش کار هم می‌کردم و کشتی هم می‌رفتم. 

وی ادامه داد: سال ۶۸ کشتی را باختم، اما به خاطر پایین بودن وزنم باختم. سال ۶۷ در انتخابی باختم، اما گفتم دیگر نمی‌گیرم. رفتم دنبال زندگی و ازدواج کردم ولی اوزان تغییر کرد و وزن ۴۸ کیلوگرم اضافه شد و من با کمک محمد علی خجسته‌پور دوباره به کشتی برگشتم. هر چه یاد گرفتم از خجسته‌پور بود. به خاطر پول کشتی نمی‌گرفتم به مسابقات جهانی و المپیک می‌رفتم در حالی‌که زن داشتم، بچه داشتم و مستاجر هم بودم، اما گفتم همه چیز را می‌سازم و ساختم. با آن امکاناتی که داشتیم. الان واقعا ناراحت می‌شم که بچه‌ها با این امکانات شکست می‌خورند. به ما اجازه نمی‌دادند آب بخوریم. می‌گفتند دو ساعت بعد تمرین باید آب بخوری تمام عضلات بدن قفل می‌شدند، اما الان علم تمرین وجود دارد  گردنم آسیب دید، اما پزشک نبود. الان چی؟ عجیب است که کشتی‌گیران ما قدر این شرایط را نمی‌دانند.