کشف ردپای ۲۳ هزار ساله انسان‌های قدیمی در نیومکزیکو
این کشف که ابتدا در سال ۲۰۲۱ منتشر شد، حالا با یک مطالعه جدید دانشگاه آریزونا و تأییدیه مجله علمی «Science Advances» به طور کامل تأیید شده است. ردپا‌ها در لایه‌هایی از خاک گِل قدیمی مدفون شده‌اند و تحت لایه‌های ضخیمی از شن‌های ژیپسی قرار دارند.
زمینی عجیب و غریب با گذشته‌ای پنهان
منطقه وایت سنده در غرب شهر آلاموگوردُ در نیومکزیکو، یکی از منحصر به فردترین پدیده‌های طبیعی روی زمین است. دیون‌های ژیپسی بی‌پایان و سفید این منطقه، گواهی بر وجود دریاچه‌های قدیمی هستند که هزاران سال پیش خشک شده‌اند.
اما زیر این زمین‌های سفید، گذشته‌ای پنهان است. ردپا‌های انسانی کشف شده در این منطقه، چهره تاریخ انسان‌ها در آمریکا را دوباره نقش بر آب کرده است.
ردپا‌ها چه چیزی به ما می‌گویند؟
این ردپا‌ها نشان می‌دهند که انسان‌ها در حدود ۲۳ هزار سال پیش در این منطقه حضور داشته‌اند، یعنی ۱۰ هزار سال زودتر از زمانی که فکر می‌کردیم اولین انسان‌ها به آمریکا رسیده‌اند. این زمان‌بندی، مطابق با دوره آخرین دوره یخبندان بزرگ (Last Glacial Maximum) است.
قبل از این کشف، قدیمی‌ترین شواهد انسانی در آمریکا مربوط به فرهنگ "کلویس " در نیومکزیکو بود که حدود ۱۳ هزار سال پیش شکل گرفته بود. اما این ردپا‌های جدید تصورات ما را کاملاً دگرگون کرده است.
چگونه سن این ردپا‌ها تعیین شد؟
در این مطالعه، دانشمندان از روش کربن ۱۴ برای تعیین سن استفاده کردند. این بار، آنها از گِل‌های قدیمی موجود در همان لایه‌های ردپا‌ها استفاده کردند، نه از دانه‌ها یا گرده‌هایی که قبلاً مورد تردید قرار گرفته بودند.
سه نوع ماده مختلف (دانه، گرده و گِل)، در سه آزمایشگاه مستقل، به طور کامل هماهنگی داشتند. در مجموع، ۵۵ نمونه تاریخ‌گذاری معتبر انجام شد که تمامی آنها تصویری یکسان از زمان وجود انسان در این منطقه را نشان دادند.
وانس هالیدی، باستان‌شناس و زمین‌شناس دانشگاه آریزونا و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «این یک سابقه برجسته و هماهنگ است. به نقطه‌ای می‌رسید که توجیه تمام این یافته‌ها بسیار دشوار می‌شود. این فقط یک تصادف بزرگ خواهد بود که تمام این تاریخ‌ها تصویر یکسانی را به ما نشان دهند که اشتباه باشد.»
چرا هیچ اثری از ابزار‌ها یا سکونتگاه‌ها نیست؟
یکی از مهم‌ترین سوالاتی که از سال ۲۰۲۱ مطرح شده، این است: چرا هیچ اثری از ابزار‌ها یا سکونتگاه‌های این انسان‌ها پیدا نشده است؟
هالیدی و تیم او پاسخ دقیقی برای این سوال ندارند، اما فرضیه‌ای منطقی ارائه داده‌اند: برخی از ردپا‌ها بخشی از مسیر‌هایی بودند که تنها چند ثانیه طول می‌کشید. بنابراین، شکارچیان-جمع‌آورندگان احتمالا در آن مدت کوتاه از دست دادن ابزار‌ها خودداری می‌کردند.
هالیدی گفت: «این افراد با ابزارهایشان زندگی می‌کنند و از منابع جایگزین بسیار دور هستند. آنها به طور تصادفی ابزارهایشان را پس نمی‌گذارند. این از نظر منطقی درست نیست که یک منطقه پراز ابزار‌های شکسته را ببینیم.»
هزاران سال پیش، وایت سنده مجموعه‌ای از دریاچه‌ها بود. باد و فرسایش ژیپس را به دیون‌های بزرگی تبدیل کرد که امروزه می‌بینیم. بخشی از داستان قدیمی انسان‌ها در این منطقه از بین رفته است، اما بقیه هنوز زیر این دیون‌ها مدفون است.
هالیدی گفت: «فرسایش بادی بخشی از داستان را از بین برد و آن بخش اکنون دیگر وجود ندارد. بقیه نیز زیر بزرگترین انباشت ژیپس در جهان مدفون شده است.»
یک تحول در باور‌های باستان‌شناسی
این کشف یک تحول بزرگ در تاریخ باستان‌شناسی است. تصور قدیمی از ورود انسان‌ها به آمریکا دیگر معتبر نیست و باید دوباره بازنگری شود.
انتهای پیام/
