در ستایش نتیجه، در نقد رفتار؛ مسئله قلعه نویی چیست؟ /سرمربی تیم ملی در حصار گذشته و استاندارد‌های دوگانه
به گزارش خبرگزاری آنا، امیر قلعه‌نویی این روز‌ها در جایگاه سرمربی تیم ملی، نتایج قابل قبولی به دست آورده و در مسیر پوست اندازی تدریجی فوتبال ملی گام برداشته، اتفاقی که با توجه به ساختار فرسوده و مشکلات مزمن فوتبال ایران، نمی‌توان آن را نادیده گرفت یا کوچک شمرد اما مسئله‌ای که در این بین روز به روز پررنگ تر می‌شود، نحوه مواجهه او با رسانه‌ها و انتقادات است. رفتاری که گاهی از اصل ماجرا ـ یعنی عملکرد فنی ـ پیشی می‌گیرد و به سوژه اصلی تبدیل می‌شود.
قلعه نویی تقریبا در هر نشست خبری، پای گذشته را وسط می‌کشد، از رنج‌هایی که کشیده تا بی‌مهری‌هایی که دیده و از حب و بغض هایی که به گفته خودش هنوز ادامه دارد. این روایت مداوم از گذشته، به جای آنکه تصویری همدلانه از او بسازد، رفته رفته به تکراری فرساینده بدل شده که حتی بخشی از هواداران تیم ملی هم دیگر با آن همدل نیستند. چرا که این رجوع دائم به گذشته، همراه با لحنی غره و طلبکارانه، فضایی می‌سازد که در آن کسی مجال نقد نمی‌یابد.
نکته نگران کننده‌تر، رفتار دوگانه در مواجهه با پرسش‌هاست. وقتی خبرنگاری از صحبت‌های قبلی قلعه نویی درباره افرادی که نمی‌خواستند تیم ملی صعود کند سؤال می‌پرسد، سریعاً گفته می‌شود سؤال باید فنی باشد اما سوال اینجا است که آیا صحبت ابتدایی خود سرمربی که هیچ ربطی به آنالیز بازی ندارد، فنی محسوب می‌شود؟ یا زمانی که یک خبرنگار به نحوه بازی تیم تا پیش از اخراج بازیکن کره شمالی اشاره می کند، باز هم برخوردی تلخ و غیرحرفه ای صورت می‌گیرد، در حالی که هر سوال تمجیدی با عنوان «سؤال فنی خوب» استقبال می‌شود. این همان استاندارد دوگانه ای است که جای گفت و گوی سالم را می گیرد.
مسئله جوانگرایی هم دچار افراط و تفریط شده است. برخی کارشناسان و مردم به شکلی غیر منصفانه به قلعه نویی خرده می گیرند، در حالی که واقعیت این است که در فوتبال امروز ایران، امکان اجرای انقلابی در ترکیب تیم ملی وجود ندارد. با این حال، امیر قلعه نویی تا حدودی مسیر درستی را در این زمینه رفته اما چطور می شود پذیرفت کسی که مدام از استقبال از نقد حرف می زند، با نخستین سئوال انتقادی، برافروخته می‌شود و منتقد را به نیت خوانی و تخریب متهم می‌کند؟
امیر قلعه‌نویی نیاز دارد دوباره به خودِ مربی‌اش برگردد، به مربی ای که بلد است تیم بسازد، پوست‌اندازی کند، نتیجه بگیرد. نه کسی که در محاصره اطرافیانی قرار دارد که فقط تمجید می کنند، نه تذکر. تیم ملی به آرامش نیاز دارد و آرامش از مسیری نمی‌گذرد که در آن، سرمربی نتواند سؤال و نقد را تحمل کند.ای کاش کسی از نزدیکان او، صادقانه بگوید که «استقبال از نقد» به معنای پذیرش تعریف‌های متفاوت با نظر خود است، نه فقط تحسین های سفارشی. اگر قلعه نویی بتواند این مسیر را اصلاح کند، بدون شک تیم ملی نیز بیش از پیش سود خواهد برد.
انتهای پیام/
